Zwanger worden met PCOS (deel 3)
Een week na het innemen van de provera was mijn ongesteldheid weer begonnen. Om mij heen leek het net alsof iedereen kinderen kreeg en er geen moeite voor hoefde te doen. Hoe vaak ik wel niet hoorde dat het de eerste keer raak was. Misschien lette ik er nu meer op of werd dit door de hormonen die in mijn medicatie (clomid) zaten veroorzaakt? Maar goed feit was nu eenmaal dat het niet direct was gelukt, misschien werd het wel een meerjarenplan.
De gedachte alleen al, ik hoopte toch echt dat de clomid zou aanslaan deze keer, want de wens werd steeds groter. De dagen naar de echo toe duurden lang en vulde ik voornamelijk met het huis poetsen. Dit was de enige manier om mijn gedachten te verzetten en mijn man vond dit ook absoluut geen probleem. Totdat ik iedere drie dagen alle kasten opnieuw ging inrichten en hij niks meer kon vinden. Hij durfde er alleen niks van te zeggen. PCOS doet gekke dingen met je.
Dag 14: de echo
Eindelijk dag 14. De echo was snel en overduidelijk. Er groeide helemaal niks. Ik beet op mijn lip en slikte de tranen weg. De verpleegster gaf weer het bekende recept, maar gaf wel aan de volgende keer een hogere dosis Clomid mee te geven als er weer niks zou groeien. Ik wilde eigenlijk nu al de hogere dosis maar dat was te snel volgens haar.
Dus weer naar huis en weer de provera innemen, de clomid en het huis poetsen. Geloof mij aan het einde van die twee weken blonk het huis aan alle kanten en zelfs mijn schoonouders durfden hun schoenen niet meer aan te houden als ze op bezoek kwamen. Die waren wel blij dat ik in een poetsmonster was veranderd al wisten ze de oorzaak niet.
Dit is namelijk de eerste keer dat ik het deel. Mijn ouders weten het niet, mijn schoonouders niet, niemand behalve uiteraard mijn man en mijn beste vriendin. Ik wilde de blikken vol medelijden niet. Iedere keer de vragen. Ik vond het zelf moeilijk zat om erover te praten en had hier dus totaal geen behoefte aan.
Dag 15: ups and downs
Weer in het ziekenhuis. Ik had veel last van de hormonen gehad, mijn emoties vlogen alle kanten op. In de wachtkamer had ik nog hoop. In de behandelkamer was deze hoop heel vlug weg, weer groeide er niks.
Het recept dat ik meekreeg, was inderdaad anders. Ik ging van clomid 100 naar clomid 150. Er werd mij weer succes gewenst. In de auto belde ik mijn man op. En toen ik zei:ā Weer niksā, liepen de tranen over mijn wangen. Hij moest maar een andere vrouw zoeken, want ik kon hem toch geen kinderen geven. Het gevoel dat je lichaam je in de steek laat is niet te beschrijven.
Thuis pakte ik een glas water en de provera. Hopelijk nu Ć©cht de laatste ongesteldheid.