In januari 2018 liet ik mijn mirenaspiraal verwijderen en al snel kwam mijn cyclus op gang. Helaas duurde dit maar drie maanden, daarna werd mijn cyclus erg onregelmatig. Na een tijdje kwakkelen, waarbij een zwangerschap uit bleef, zijn we naar de huisarts gegaan en kregen we een doorverwijzing naar het ziekenhuis.

Zaad testen

Onder het mom van ‘we pakken direct door, dan zijn we al een stap verder’, werd het zaad van mijn vriend getest. Eind februari kregen we de uitslag: de zwemmers bleken in topconditie, daar lag het dus niet aan. Ik werd onderzocht bij de fertiliteitsarts en daaruit bleek dat een eitje bij mij niet vanzelf groeit en springt. Daar hadden we dus hulp bij nodig.

Onrustige cellen en HPV-positief

PCOS en endometriose waren uitgesloten, maar na wat bloedtesten en een uitstrijkje kwam naar voren dat ik onrustige cellen had en HPV-positief was. Dat moest eerst behandeld worden, voor we verder konden met de ovulatie-inductie. Ik hoefde gelukkig niet onder het mes. Nadat er wat onrustige cellen weggehaald waren, leek mijn lichaam die onrustige cellen zelf op te ruimen. Fijn!

Medicijnen die eisprong bevorderen

In juli 2019 begon ik met medicatie die de eisprong bevordert. Dat zorgde ervoor dat er meerdere eitjes groeiden en dat was net niet de bedoeling. Toch mochten we het proberen, want we moesten zien of het zaad met het baarmoederslijmvlies kon mengen. Dat deed het, maar ik werd ongesteld. De medicatie werd verlaagd, maar toch groeiden er meerdere eitjes en moesten we deze ronde afbreken. De volgende ronde was het hetzelfde verhaal: meerdere eitjes. Erg frustrerend, maar we gaven niet op.

De keer daarna slikte ik geen hormonen en leek er een eitje te groeien die sprong. Wat volgde waren zes maanden zonder medicatie, waarin er - zo zagen we via een ovulatietest - een eisprong plaatsvond. Toch bleef een zwangerschap uit.

Eisprong bleef uit

In maart 2020 mochten we weer terugkomen in het ziekenhuis, maar toen kwam corona om de hoek kijken. Ons traject kwam stil te liggen en ook de onregelmatige cyclussen waren weer terug. In augustus, na een hele lange cyclus die maar niet op gang kwam, mochten we ons traject vervolgen. Ik kreeg een hsg onderzoek en daarbij leek alles goed. Ondertussen waren we ook weer begonnen met om de dag medicijnen slikken. Er bleek maar één eitje te groeien, maar de eisprong bleef uit. Ik werd er inmiddels een beetje moedeloos van. Vooral omdat heel veel mensen om mij heen zwanger raakten en bij ons was het na 2,5 jaar nog steeds niet gelukt.

Toch herpakten we ons weer en na een gesprek met mijn arts mocht ik in november 2020 beginnen met spuiten van hormonen. Ik ben als de dood voor naalden en moest mezelf toch gaan prikken. Doodeng vond ik het, maar de wens was zo groot dat ik me wel over mijn angst heen zette. Uiteindelijk viel het prikken gelukkig mee. Ik spoot een natuurlijk hormoon dat de eicellen laat groeien.

Grotere kans op tweeling

Dat zorgde weer voor twee eitjes, dus we moesten de ronde afbreken. Niet weer! Ik werd heel emotioneel en legde uit aan de artsen waarom. Na overleg met de hoofdarts mochten we het deze ronde toch proberen, met de kanttekening dat we kans op een tweeling zouden hebben.

We hebben op bepaalde dagen gemeenschap gehad en toen was het wachten. Ook ben ik gaan praten met een maatschappelijk medewerkster vanuit het ziekenhuis. Ik gaf mezelf steeds de schuld van alles, voelde me een slechte partner en worstelde erg met het hele traject. Het praten heeft mij heel erg geholpen om anders naar het traject te kijken.

Juiste dosis medicatie gevonden

Na twee weken werd ik weer ongesteld. Wat een domper. Ik ben toen minder hormonen gaan spuiten en dat leidde tot een eitje. Wat was dit een opluchting: we hadden eindelijk de juiste dosis gevonden en ik kon heel goed met de bijwerkingen omgaan.Toch bleef een zwangerschap uit. Ik begon het steeds lastiger te vinden als mensen om mij heen zwanger raakten. Ik voelde me dan ook een slechte vriendin, terwijl ik later leerde via de besloten Facebookpagina Vruchtbaar door het kinderwenstraject dat meer mensen in zo’n traject zich zo voelen.

Ondertussen waren we een half jaar onderweg met de juiste medicatie en zouden we aan de volgende stap beginnen: IUI. Maar omdat het zo goed ging, kregen we de kans om nog een half jaar door te gaan met ovulatie-inductie. Hier hebben we lang over gepraat en getwijfeld, maar we besloten uiteindelijk toch om zo door te gaan, want het waren wel zes extra kansen.

Buitenbaarmoederlijk zwanger

Toen we met de zevende ronde waren begonnen, bleek ik zwanger te zijn van mogelijk een tweede eisprong. In de vorige ronde had ik twee eitjes. Waarschijnlijke is de tweede doorgegroeid en gesprongen en ben ik daar zwanger van geraakt. We waren natuurlijk superblij, maar bleven ook realistisch dat het nog wel fout zou kunnen gaan. Omdat ik midden in een behandeling zat, waren we er snel bij en moest ik om de 48 uur bloedprikken en echo’s laten maken tot het vruchtzakje/de baby te zien was. Dit bleef helaas uit en na twee lange weken, waarin wij intens genoten hebben van het feit dat ik zwanger was, moesten we het afbreken.

De zwangerschap was niet in mijn baarmoeder te zien en de artsen waren bang dat het buitenbaarmoederlijk zou zijn. Daarbij was het hcg in mijn bloed niet goed gestegen. Begin juli kreeg ik twee keer een mtx behandeling waarbij de celdeling stopt. Het waren pittige weken. Ik voelde me niet lekker van de behandeling en was super verdrietig dat we de zwangerschap moesten afbreken bij zes weken. Maar hoe verdrietig we ook waren, we bleven hoop houden. Want na 3,5 jaar was het éindelijk gelukt. We kregen een verplichte rustperiode van drie maanden en mochten begin september ons traject vervolgen.

Samen sterk door fertiliteitstraject

Mijn cyclussen kwamen vanzelf op gang, iets wat wij en de arts niet hadden verwacht. Wat ons zo op de been houdt, is dat we heel open zijn over ons traject. Op het werk en onze familie en vrienden weten ze wat er speelt. We krijgen veel steun. Mede hierdoor blijven wij sterk en zijn we echt een team. Het is een pittig traject, vele tranen zijn gelaten en de moed is vaak in onze schoenen gezonken. Maar door erover te praten, realistisch te blijven en ons traject op te schrijven, komen wij hier samen doorheen. Binnenkort mogen we het weer vervolgen in de hoop dat we straks ons wondertje in de armen mogen sluiten. Maar een ding is zeker: hoe onze weg ook zal verlopen, we staan samen sterk en hebben een prachtig leven opgebouwd. En dat is voor ons óók heel erg waardevol.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.