Een reeks aan afspraken in het ziekenhuis volgen. Het slikken van een aantal hormoonkuren heeft naast een paar pijnlijke borsten geen effect. De frustratie begint langzaam toe te nemen. Dan zijn wij inmiddels veertien maanden verder en is er geen duidelijkheid over het uitblijven van de cyclus. De ene arts denkt aan PCOS, de andere aan het gevolg van langdurige stress. Nog meer onderzoeken volgen. Kliniek in en huilend de kliniek weer uit. De onduidelijkheid en de onzekerheid blijft en is killing.

Bijna drie maanden wachten? No way!

De arts besluit om het behandelplan in te gaan zetten. Dit wil hij eerst met ons bespreken. Mijn man belt voor het maken van een afspraak. Mocht je denken dat je de enige bent, helaas. Een afspraak kan ingepland worden … over 2,5 maand. Mijn man belt mij op en brengt het nieuws voorzichtig. Wij zijn allebei overrompeld. De arts heeft beloofd de afspraak binnen een week in te laten plannen. Zelf bel ik op, toch nog maar een keer proberen om de hele situatie uit te leggen. De aanhouder wint. Er komt een plekje vrij, waardoor wij toch binnen twee weken terecht kunnen. Wat een opluchting!

D-Day: op naar het ziekenhuis

De dag van de afspraak breekt aan. Wij gaan starten met de hormoonkuur. Iets waar wij langzamerhand naar uit zijn gaan kijken. Voorafgaand het gesprek, wil de arts toch nog een echo maken. Voor de zekerheid toch even kijken of er een eiblaasje aan het groeien is. ‘Ik heb goed nieuws voor jullie’, zegt de arts. Een ei gaat binnen nu en 48 uur springen. Mijn man zie ik wat vragend naar haar kijken, maar ik ben direct blij. In plaats van met een doos medicatie, ga ik met een doos ovulatietesten naar huis. De arts zwaait en wenst ons veel plezier.

Een dikke smiley en knalpaarse streep

Om de eisprong absoluut niet te missen, meet ik in de ochtend en in de avond. Door twee verschillende testen. In het kader van ‘je weet maar nooit’. Donderdagochtend weer geen eisprong. Ik begin wat zenuwachtig te worden, vandaag zou het toch echt moeten gebeuren. Zodra ik thuis ben, doe ik opnieuw een ovulatietest. Een dikke smiley en een knal paarse streep. Ik heb mijn eerste eisprong. Ik gil naar beneden dat het gelukt is. Uit het bloedonderzoek blijkt dat er officieel een eisprong heeft plaatsgevonden. Dan volgen de twee weken op het zitbankje.

In de tweede week begin ik mij anders te voelen. Tijdens een behandeling op mijn werk schiet ik ineens vol. Dit herken ik absoluut niet van mijzelf. Nog een paar dagen en dan kan er getest worden. Met de dag raak ik meer overtuigd, ik ben zwanger.

De spannendste minuut ooit

Na het eten pak ik een zwangerschapstest erbij. Een hele spannende minuut. Samen kijken wij naar de test. Een hele lichte tweede streep. Verbaasd kijken wij elkaar aan. Is het gelukt? Ben ik zwanger? Over een aantal dagen, herhalen wij de zwangerschapstest. Uiteraard met twee verschillende testen.

Het is notabene vrijdag de 13e, op dat moment een warme zomerdag. Mijn man komt uit zijn werk. Ik kan niet meer wachten. Na een minuut verschijnt de tekst ‘zwanger’ in beeld en bij de andere test een mooi knal paarse streep. Wij worden ouders. Dit is ons grootste geluk!