We mogen naar huis en wachten weer af. Na twee dagen worden we gebeld door de verpleegkundige. Ook nu verwacht ik weinig en als zij enorm vrolijk haar naam zegt, denk ik: nou dat is ook niet aardig om zo blij te zijn als je slecht nieuws gaat brengen. Dan dringt het langzaam door wat ze vertelt. We mogen komen voor een terugplaatsing! Door het dolle heen bel ik mijn leidinggevende dat ik vandaag niet kom werken.

Technisch gezien ben ik nu zwanger. Bizar!

Opgetogen gaan we naar het ziekenhuis en mogen vrijwel direct doorlopen. Het terugplaatsen stelt niet zoveel voor en binnen een kwartier staan we weer buiten. Heel bizar, technisch gezien ben ik nu zwanger.

Na koffie met gebak gaan we naar huis en de volgende dag gaat het gewone leven weer verder. Over twee weken mag ik testen en de dagen lijken wel drie keer zo lang te duren.

Help, bloedverlies

Na anderhalve week merk ik ineens wat bloedverlies op. Ik denk er niet meteen iets van maar bel de volgende ochtend toch even met het ziekenhuis om te overleggen. Gelukkig stellen die mij gerust dat dit er gewoon bij kan horen en ik me geen zorgen hoef te maken. Twee dagen later begint het opnieuw alleen voel ik me nu ook niet lekker. Ik bel weer met het ziekenhuis en nog steeds is er niks aan de hand volgens de verpleging.

Die avond zet de bloeding door en begint de meest heftige menstruatie die ik ooit gehad heb. Nu is er geen ontkenning meer, de embryo is niet goed ingenesteld. Weer niet gelukt. Verdriet en boosheid hebben de overhand. Waarom mag het niet lukken!? We deden alles volgens het boekje.

Overspoeld door emoties

Ik licht mijn ouders in. Mijn moeder staat met een paar minuten op de stoep en ook zij is overspoeld door emoties. We zijn altijd open geweest over ons traject en hebben heel wat mensen ingelicht. Juist deze ronde die zo goed leek te gaan, hebben we met veel mensen gedeeld. Naarmate ik het verhaal vaker vertel, lijkt het haast niet meer over ons te gaan.

De eerste heftige emotie ebt snel weg en we kunnen er rustig over praten. Wel zeg ik zoveel mogelijk privé afspraken af en zodra ik uit mijn werk kom, doe ik niet veel meer. In een soort roes beleven we de dagen en proberen uit te kijken naar de nieuwe ronde. Iedereen om ons heen stuurt kaartjes en berichtjes. Hier putten wij heel veel kracht uit.

Hard duimen

Het blijft moeilijk wat je in zo’n situatie moet zeggen. Niemand weet of het goed gaat komen en wanneer. Het is bijzonder dat je tijdens zo’n traject je echte vrienden leert kennen en daar zoveel steun aan kan hebben. Ook onze artsen en verpleegkundigen vinden het heel erg voor ons en steunen waar ze kunnen. Het voelt inmiddels of we ons persoonlijke aanmoedigingsteam hebben, die elke keer intenser meeleven met ons.

Samen maken we ons klaar voor ronde vier. Het is lastig om hoop te houden, maar we zullen wel moeten. We mogen gelukkig al snel weer beginnen en hopen op een betere uitkomst. Als er meer nieuws is, worden jullie natuurlijk direct op de hoogte gebracht. Wij gaan heel hard duimen, duim je mee?

• Ga naar het vorige deel