We zijn een paar maanden verder en ik bel met het ziekenhuis. De proefwerking is goed gegaan en ik ben genoeg afgevallen. Ik moet mij melden op de eerste dag van mijn cyclus om te starten aan een cyclusanalyse. Door middel van echo’s houden ze mijn cyclus één maand lang bij om op die manier te ontdekken wanneer er een eisprong is.

Om de dag een inwendige echo

Twee weken lang moet ik om de dag naar het ziekenhuis om een inwendige echo te laten doen. Na die twee weken is er een eisprong gezien en weten we dus dat dit allemaal goed gaat.

Na de analyse krijgen we uitleg over alle medicatie. Ook dit komt volledig op mij neer. Het voelt toch een beetje raar dat terwijl bij mij alles naar behoren werkt, ik alles moet ondergaan. Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het niet vervelend om te doen, maar ik vind het wel een vreemde verhouding. Ook mensen die we vertellen dat we hier mee bezig zijn gaan er vanuit dat het aan mij ligt.

‘Ons’ traject

Vanaf het moment dat we wisten dat we een traject in moesten gaan, hebben we tegen elkaar gezegd dat we dit samen doen. Het voelt niet als “zijn probleem” maar echt als ons traject.

We gaan eerst op vakantie en mogen dan in oktober 2017 eindelijk starten met een nieuwe ronde echo’s. Na bijna drie weken om de dag een echo te laten maken, moeten we helaas de conclusie trekken dat er deze maand geen eisprong is. Waarschijnlijk komt dit door de spanning voor de behandeling, het reizen en tijdsverschil. We moeten dus stoppen met deze ronde en wachten tot de cyclus weer op gang komt.

Mooi kerstkado

In december beginnen we weer en ik vind het elke keer enorm spannend. Als je me een jaar geleden had gevraagd wat ik van inwendige echo’s vind had ik dat toch een beetje vreemd gevonden. Inmiddels heb ik er al zoveel gehad dat het me allemaal niks meer uitmaakt, als er maar iets gebeurt. En ja hoor op eerste kerstdag krijgen we te horen dat er een mooie cel te zien is. Later die week mag ik terug komen en beginnen met de injecties. Ik ben van tevoren gewaarschuwd dat dit best pittig is, maar ik vind het enorm meevallen.

Op 2 januari, precies een jaar nadat we hier voor het eerst waren meldt ik me voor de punctie. Die is wel erg pijnlijk maar na een kwartier klaar. Het duurt even maar dan wordt er een eicel gevonden. Als er vervolgens ook nog een geschikte zaadcel is, zijn we helemaal blij. We mogen naar huis en fantaseren over de bevruchting die plaats vindt in het ziekenhuis.

En dan gaat het mis

Na twee dagen worden we gebeld door onze arts. Meteen horen we al dat er iets niet goed is. De embryo blijkt een afwijking te hebben waardoor deze niet levensvatbaar is en dus niet terug geplaatst gaat worden. Ontzettend verdrietig hang ik op en wacht tot de volgende cyclus begint. Twee weken later begint alles weer opnieuw. Ook nu groeit er een eicel en word ik ervan verzekerd dat we gewoon pech hebben gehad dat de vorige ronde mislukt is.

Zes echo’s verder mag er weer een punctie gepland worden. Deze is pijnlijker dan de vorige en het duurt ook erg lang voordat we uitslag uit het lab krijgen. Als de verpleegkundige bij ons terug komt heeft ze tranen in haar ogen. Er is geen eicel gevonden, ook deze ronde is mislukt en we mogen naar huis. Zucht!

• Ga naar het volgende deel

• Ga naar het vorige deel