Zwanger worden door ICSI (deel 2)
Focus op wat de dokter zegt, is het enige wat door mijn hoofd gaat. Het is niet goed, anders hoeven we niet weer terug te komen. Ik vraag de arts of ze misschien toch kan vertellen wat er aan de hand is, gezien we gerekend hadden op uitslag vandaag. Ze vertelt dat er geen zaadcellen zijn gevonden bij manlief en dat we toch echt langs moeten komen. Slik.
Twee dagen later is het zover, de arts heeft overleg gehad met meerdere fertiliteitsartsen en heeft besloten dat we naar het Universitaire ziekenhuis worden doorverwezen. We krijgen de ruimte om vragen te stellen, maar ook zij heeft deze uitslag nog niet vaak gezien dus kan ons niet veel antwoorden geven. In een soort waas van verdriet en onmacht keren we terug naar huis.
De vragenlijst
Al vrij snel hebben we een oproep van het ziekenhuis. Ook krijgen we een nieuwe vragenlijst toegestuurd … nou die is wel iets uitgebreider dan de vorige! De vragen gaan vooral over mij, wat ik best vreemd vind. Veel hebben ook betrekking op mijn ouders en schoonouders dus ook die worden aan de tand gevoeld. Ondertussen praten we veel over wat dit nieuws met ons doet. Hoe ver willen we gaan, waar ligt de grens en hoe makkelijk stappen we er overheen. We kunnen er makkelijk over praten en proberen zo goed mogelijk voorbereid naar het ziekenhuis te gaan.
Kerst breekt aan en dit is een lastige tijd. We hadden een jaar geleden verwacht dat we inmiddels toch wel met zijn drietjes zouden zijn of in ieder geval zwanger te zullen zijn. Na rustige feestdagen is dan de dag aangebroken dat we ons mogen melden.
Als de termen adoptie, pleegzorg en zaaddonor vallen
We komen in een mooie ruime wachtkamer, waar het best druk is. Stilletjes gaan we aan tafel zitten, zouden al deze mensen dezelfde problemen hebben? De arts roept ons. Ze spreekt kort de vragenlijst door en legt ons uit wat de mogelijke oorzaken zijn van het uitblijven van zaadcellen. Al vrij snel vertelt ze ons dat we goed moeten nadenken over adoptie, pleegzorg of een zaaddonor. Het is erg moeilijk om te horen, hier hadden we nog niet serieus aan gedacht.
We krijgen van de arts drie maanden de tijd om dit nieuws te overdenken en moeten dan terug komen. Ondertussen wordt er een nieuw zaadonderzoek gedaan en zal er een echo gemaakt worden om te kijken of de oorzaak achterhaald kan worden. We moeten allebei bloedprikken om erfelijke ziektes en afwijkingen uit te sluiten en mogen dan weer gaan.
ICSI-behandeling: fingers crossed
In de maanden daarna praten we veel met elkaar en doen veel onderzoek naar onze opties. Drie maanden klinkt lang, maar voor we het weten mogen we terug komen bij onze arts. Als ze ons roept staat er een grote glimlach op haar gezicht, kom snel zitten zegt ze enthousiast. Bij het tweede onderzoek zijn een aantal zaadcellen gevonden! Het zijn er niet veel maar ze zijn er dus wel.
Al onze beslissingen schuiven dus even naar de achtergrond, want nu kunnen we toch samen verder. We krijgen weer allerlei uitleg en besluiten dat we voor een ICSI-behandeling in eigen cyclus zullen gaan. Er moet wéér een zaadonderzoek gedaan worden, maar deze keer gaan ze ook kijken of de cellen sterk genoeg zijn om een behandeling te overleven. Ik moet een paar kilo afvallen en als alles dan goed is mogen we over een paar maanden terugkomen. Fingers crossed!