“Het is december 2015 en wij wonen net in ons nieuwe huis. Nu alles is ingericht en we gewend zijn aan onze nieuwe stek komt het onderwerp kinderen weer eens ter sprake. We hebben het hier natuurlijk vaker over gehad, maar nu is onze toon serieuzer.

Ons geheimpje

Heel bijzonder hoe zo’n ogenschijnlijk simpele beslissing toch heel erg veel teweeg brengt. We delen samen een geheimpje en het is vanaf week één spannend. Natuurlijk weten we dat het wel even kan duren, dit horen we ook van vrienden die al kinderen hebben, maar ja je weet het maar nooit. Ik ben al jaren van de pil af dus ‘ontpillen’ is niet op mij van toepassing en gezien je op mijn cyclus de klok gelijk kan zetten, verwacht ik geen problemen.

Na een paar maanden zonder resultaat, begin ik me toch af te vragen waarom er niks gebeurt. Ik merk dat ik er ook last van begin te krijgen. Elke maand weer ongesteld worden en verdrietig zijn dat het weer niet gelukt is. Tegelijkertijd voel ik mij ook wel schuldig, want ja hoe lang zijn we nu al bezig? En misschien moet ik er juist niet zoveel mee bezig zijn en gaat het dan beter? Dit maalt door mijn hoofd en terwijl manlief denkt; ach komt vanzelf, vind ik het nu wel heel erg lang duren.

Zal het op vakantie wel lukken?

We gaan een paar weken op vakantie en hopen dat het dan wel lukt. We maken er tijdens de vakantie regelmatig grapjes over en fantaseren over hoe het allemaal zal gaan. We ontspannen veel en genieten nog meer. Vol goede hoop komen we weer in Nederland aan, maar helaas ook nu geen positieve test.

Ik besluit dat ik er nu genoeg van heb en bel de huisarts. De arts vertelt mij dat we eigenlijk nog niet lang genoeg bezig zijn. Ze wil pas doorverwijzen als we een jaar bezig zijn, we zijn beide gezond en ik heb een mooie cyclus. Ik zeg dat die twee maanden echt niet het verschil gaan maken en wil gewoon een verwijzing, omdat mijn gevoel zegt dat er iets aan de hand is. De arts is het uiteindelijk toch wel met mij eens en we mogen naar het ziekenhuis.

Naar het ziekenhuis

Vol spanning zitten we in de wachtkamer. Een lange vragenlijst is ingevuld en we zijn benieuwd wat de arts te vertellen heeft. Gelukkig hebben we een enorm lieve arts die ons ook gerust stelt. Mijn echo ziet er goed uit en we moeten allebei bloedprikken. Manlief moet een zaadonderzoek laten doen, we zullen over twee weken gebeld worden met de uitslagen. Vol vertrouwen wandelen we in de herfstzon naar huis en lachend zeggen we tegen elkaar; het valt vast allemaal wel mee!

Het telefoontje

Twee weken later word ik op het afgesproken tijdstip gebeld. Goedemiddag mevrouw, ik wil u graag vertellen dat uw uitslagen allemaal goed zijn, precies zoals we al dachten. Voor de uitslagen van uw man wil ik toch graag even een afspraak maken …”

Even denk ik dat ik haar verkeerd heb verstaan, maar terwijl de dokter verder praat besef ik me … dit is niet goed.”

• Ga naar het volgende deel