Het gesprek met de arts verliep goed. Ik was echter wel wat kilo’s aangekomen de laatste jaren dus gezond eten, deelnemen aan een obesitasgroep, diëtiste bezoeken en knallen. De knop ging om en de kilo’s gingen eraf. Na enkele maanden was ik 10 kilo lichter en kregen we groen licht.

Het rietje zou worden ontdooid en één van de twee cryo’s (ingevroren embryo’s) zou worden teruggeplaatst. Een lastig proces, het kan zijn dat beide cryo’s het niet overleven dus best spannend. Gelukkig lukte dit proces en een cryo werd teruggeplaatst. We hadden hoop, heel veel hoop na het vorige succes.

Toch ongesteld

Maar helaas, na twee weken kwam het teken van mislukken, een menstruatie. Dit was nieuw, we waren teleurgesteld. Maar we hadden er nog een! En deze werd teruggeplaatst, dit moest lukken! Ook deze keer kon ik mij enkele dagen voor de bloedtest niet meer bedwingen en heb ik getest. Een lichtroze streepje verscheen, yes!

Op de dag van het onderzoek gingen we met vakantie. Onderweg werden we gebeld met de mededeling dat ik inderdaad zwanger was maar dat de HCG-waarde (zwangerschapshormoon) zo laag was dat het zo goed als zeker zou afsterven. De hele rit heb ik op internet gezocht naar vrouwen met hetzelfde verhaal wat resulteerde in weinig hoop. De volgende dag begon ik flink te bloeden, dit was het dus, een miskraam. Een verlies van een mensje in wording, mijn mensje, ons mensje …

Alles begint weer opnieuw

Weer aan de hormonen, weer baas inlichten over de vele ziekenhuisbezoekjes, tegen de muren opvliegen van de hormoonstress en onzekerheid. Het hele traject weer helemaal opnieuw. Maar we gingen ervoor!

Het spuiten ging mij makkelijker af, daarbij had ik de afleiding van onze dochter en ik was mij meer bewust van mijn hormonen (yeah right!). Na vele bezoeken bleek ook deze poging op niets uit te draaien. Echter besloot de arts toch om door te gaan met spuiten en anderhalve maand later waren we er klaar voor. Er werden voldoende eitjes geoogst na wederom een pittige punctie, maar deze keer kon ik mijzelf snel herpakken.

Geduld hebben

Ook de bevruchting was goed gegaan en stonden er wel zes- tot achtcellige te wachten in de rij waarvan er eentje werd teruggeplaatst. En toen werd ons geduld weer twee weken op de proef gesteld. Uiteraard kon ik mij weer eens niet beheersen en werd de test er weer vrij vlot bij gehaald. Hij was zwak positief maar de dagen erna werden ze steeds sterker; zwanger!

De verpleegkundige vond de waarde wat laag en we moesten over een paar dagen een nieuw onderzoek laten doen. Met de vorige keer nog vers in ons geheugen werden dit hele spannende en lange dagen…… Gelukkig bleek de waarde goed gestegen en konden we voorzichtig juichen. De 6-wekenecho was prima en de komende bezoeken mochten in ons eigen ziekenhuis.

Shit ik verloor bloed

Maar met acht weken zag ik bloed tijdens een toiletbezoek, shit ik verloor bloed! We waren geschrokken en heel erg bang maar we moesten afwachten. God wat ben ik al dat wachten zat! Gelukkig stopte het bloeden na enkele dagen en werd ik uiteindelijk op medische gronden met 39 weken ingeleid. Na weer een snelle bevalling van 2,5 uur (ja we hadden echt wat te goed, ook deze keer) kwam onze zoon gezond en wel ter wereld. Echt compleet!

Lof voor het ziekenhuis

Nog altijd ben ik het ziekenhuis zeer dankbaar voor de kansen die ze ons hebben gegeven. Maar ook de zwangere moeders die hun urine afstaan zodat medelotgenoten met mij toch de mogelijkheid krijgen om zwanger te kunnen worden.

Wij prijzen ons zeer gelukkig, wetende dat wij heel veel geluk hebben gehad en dat er stellen zijn die door een zwaarder traject zijn gegaan of er nog steeds, na vele pogingen, middenin zitten.

• Ga naar het vorige deel