Zwanger? Helaas niet voor iedereen vanzelfsprekend (deel 3)
Na de gigantische teleurstelling van de mislukte eerste poging lieten we ons niet uit het veld slaan, op naar poging nummer twee! Dosis omhoog, blauwe buik van het prikken en weer de fantastische zelfbeheersing (not).
De follikels groeiden een stuk beter, beide eierstokken bevatten er voldoende en met de juiste grootte. De laatste spuit om de follikels op tijd klaar voor het wegzuigen te krijgen werd gezet en de datum van de punctie werd gepland. Ideaal voor bevruchting!
Op van de zenuwen betraden we het witte gebouwtje weer. Maar dit keer niet voor nieuws, maar voor actie: de bevruchting! Klinkt spannender dan het is helaas … Om beter tegen de pijn te kunnen kreeg ik een kalmerend middel toegediend. Beetje overdreven vond ik, ik was nou eenmaal een sterke vrouw, toch … ?
Zou het dan toch … ?
Met een wazig hoofd mocht ik gaan liggen. Op de echo’s waren prachtige grote follikels te zien en het was tijd om ze aan te prikken. Zo, dat viel tegen! Bij elke prik kneep ik de hand van mijn man helemaal fijn, god wat deed dat pijn. Machteloos en ongerust streelde en kuste hij mijn hoofd.
Uiteindelijk had de arts 21 geschikte follikels geselecteerd voor een bevruchting, wauw wat een score! Nu afwachten of de bevruchting ook daadwerkelijk ging lukken, ook dit kon nog fout gaan en dan konden we opnieuw beginnen. In een rolstoel werd ik naar de auto gebracht en thuis heb ik de hele dag geslapen.
Na enkele dagen werden we gebeld. We hadden zeven geschikte “kandidaten”. Ongelofelijk! Euforisch waren we. Op naar de dag van de terugplaatsing, ook zoiets lekker romantisch, maar wat kan mij het schelen! We komen steeds dichterbij. En wat duurde de tijd in de wachtruimte lang! Er zat nog een stel te wachten en we zeiden tegen elkaar; ”als ze maar wel de juiste embryo terugplaatsen bij de juiste vrouw.” En toen was het zover, we mochten binnenkomen.
Er werd op de deur geklopt en er kwam een mevrouw binnen met een heel lang rietje. We konden meekijken op het echo apparaat. En daar ging het kleine klompje cellen, zwevend door mijn baarmoeder op zoek naar de juiste plek om zich te nestelen. Wauw.
De uitslag: zwanger of niet?
Als de menstruatie uitbleef mochten we ons over weken melden voor een bloedonderzoek. En dan duren twee weken lang, heel erg lang… Ik zal het nooit meer vergeten, die zondagochtend in de badkamer. De dag voor het bloedonderzoek. We besloten te testen. De test had weinig nodig want al snel zagen we een knaller van een roze streep. We zijn zwanger! En na nog drie testen nog steeds., Ook het bloedonderzoek gaf mooie waarden aan. We werden gefeliciteerd en mochten met zes weken voor de eerste echo.
En ja hoor, met zes weken was daar een mooi klein wormpje met daarin een prachtig kloppend hartje. Toen hebben we toch echt even een traantje weggepinkt. Uiteindelijk is met 39 weken, na een prachtige zwangerschap en een super bevalling van 3,5 uur (we hadden nog wat te goed zeg maar…) onze prachtige dochter geboren. Gezond en wel.
We waren compleet! Toch?