Met lood in onze schoenen liepen we het platte witte gebouwtje binnen waar we samen met een aantal lotgenoten zaten te wachten. Op van de zenuwen en bang voor het nieuws, de bevestiging dat het ons niet zou gaan lukken.

Na ontvangst door een vriendelijke arts viel ik meteen met de deur in huis en vroeg of het onmogelijk was voor ons. Lachend vertelde de arts dat er nog mogelijkheden zat waren. Na nog wat inwendige onderzoeken zouden we binnen 8 weken weer worden opgeroepen. Onze grootste kans zat hem waarschijnlijk in een ICSI-behandeling.

Hormonen spuiten en afwachten maar

Stoppen met roken en afvallen kreeg ik als huiswerk mee en de oproep kwam binnen twee maanden. Een maand aan de pil en prikinstructies voor het spuiten van de hormonen was de volgende stap waarna we na enkele weken voor het “echie” gingen. Met een flinke zak medicijnen begaven we ons naar huis.

Elke dag 2 spuiten zetten. Eén tegen de eisprong en de ander voor het stimuleren en kweken van zoveel mogelijk follikels. Dat ik last van de hormonen zou krijgen wuifde ik een beetje weg, daar was ik toch veel te sterk voor? Ik vond dat mijn buien erg meevielen. Maar toen ging ik na een klein voorvalletje op het werk helemaal los op mijn collega. De controle was totaal weg, ik ging compleet los. Thuis ademde mijn man te hard, kauwde als een lama en moest heel stil blijven zitten. Nou die hormonen sloegen in ieder geval ergens aan…

De groei van de follikels werden 2 tot 3 keer per week door middel van echo’s in de gaten gehouden. We waren inmiddels 3 weken onderweg toen ik mij weer mocht melden. Ondertussen vloog ik bijna tegen de muur op, zo stijf van de hormonen stond ik. Ik besloot alleen even te gaan.

Slecht nieuws

De arts vertelde mij even rustig te gaan zitten, ze was niet tevreden. Er waren niet genoeg follikels met de juiste grootte waardoor de kans op een bevruchting klein zou zijn. Ik staarde wat voor mij uit, niet wetende hoe met de teleurstelling om te gaan. Ze vroeg mij te reageren, teleurgesteld zijn mocht best. En toen kwamen de tranen, alles kwam eruit, de stress, de onzekerheid, frustraties en de hormonen. Ik kon niet meer stoppen. Daar zat ik dan, alleen.

Alleen en intens verdrietig reed ik naar mijn werk. Ik zag eruit als een vaatdoek die onuitgewrongen ligt te druppelen aan een rekje. Opnieuw stortte ik in en de directeur stuurde mij meteen naar huis. Maar naar huis wilde ik niet, ik wilde naar mijn zusje. Even mijn verhaal doen en lekker knuffelen met mijn kleine neefje. En mijn man bellen.

Mijn man is nuchter en geen prater, ik kwam tot het besef dat ik al die weken weinig rekening met hem heb gehouden en we weinig gepraat hadden. We zaten in een sneltrein met een eindbestemming en geen tijd om te stoppen om oog voor elkaar te hebben. Aan de telefoon barste mijn man in tranen uit.

• Ga naar het volgende deel

• Ga naar het vorige deel