Zwanger? Helaas niet voor iedereen vanzelfsprekend (deel 1)
“Wat leuk, gefeliciteerd”, roep ik tegen anderen als zij vertellen dat ze zwanger zijn. En dat doet pijn, heel erg pijn. Ik ben oprecht blij voor hen hoor, echt waar, maar toch steekt het want ik probeer zelf al ruim een jaar zwanger te raken.
Al ruim een jaar, elke maand weer een teleurstelling als de menstruatie zich weer aandient of maanden niet verschijnt. En geen gewone teleurstelling. Nee, deze is inmiddels opgelopen naar een gevoel van falen. Waarom werkt mijn lichaam niet? Waarom krijgen wij geen baby? Zo’n klein wondertje waaraan wij zoveel liefde te geven hebben. Waarom?!
Negatieve test
Nu ook weer kijk ik naar een negatieve test, de derde vandaag want stel, die anderen waren niet goed. Ik ben inmiddels weer vier dagen overtijd. Een diepe teleurstelling voel ik over mij heen komen wat zich omzet in een intense leegte. Een leegte die zou moeten worden opgevuld met de vreugde van een nieuw leven.
Een nieuw leven wat door sommige anderen gezien wordt als ongewenst, een last. Want ja, zo’n beetje iedereen kan zwanger raken. Junks en alcoholisten, jonge tienermeisjes maar ook mijn vriendinnen en zusje. Iedereen, behalve ik…
Wat is er mis met mij?
Waarom?! Wat is er mis met mij? Tijd om dit uit te zoeken, ik ben er klaar mee! Tijd om naar de dokter te gaan en mijn grootste angst onder ogen te zien: kan ik wel zwanger worden? Met lede ogen pak ik de telefoon en maak een afspraak met de huisarts. Een doorverwijzing naar een gynaecoloog is het resultaat.
Samen met mijn man ging ik naar de gynaecoloog. Na een onderzoek kreeg ik het medicijn Clomid voorgeschreven om mijn eitjes goed te laten rijpen. De diagnose was namelijk PCOS. Echter gebeurde er opnieuw niks. Ondertussen werd het zaad van mijn man onderzocht. Na een paar weken hadden wij opnieuw een afspraak met de gynaecoloog.
En dan sta je na welgeteld 5 minuten buiten vol met verdriet. De mededeling deed onze wereld instorten en we waren allebei compleet verslagen. Mijn man bleek sterk verminderd vruchtbaar en ik had PCOS. Volgens de gynaecoloog was de kans op het krijgen van een kindje zo goed als onmogelijk. Hij wilde ons wel doorsturen naar een gespecialiseerd medisch centrum als we het echt wilden proberen. Natuurlijk wilden wij dat proberen!
Verslagen en machteloos
Ik heb dagen gehuild en mijn man was stil, stil, verslagen en machteloos. Hoe krijgen we het voor elkaar? Intens gelukkig met elkaar met een grote wens om het geluk te kunnen delen, maar allebei zo goed als onvruchtbaar.
Na ’s avonds vele lange gesprekken te hebben gevoerd hebben we, ondanks de mededeling, besloten er toch voor te gaan maar wel met in het achterhoofd dat als het niet lukt na drie pogingen, we zouden stoppen om te gaan genieten van het leven met zijn tweetjes en de honden. Een lastige keus, maar we konden ons er allebei in vinden.
We hebben allebei een lange tijd in stilte gehuild. Honderden keer de vragen “Waarom?”, “Wat staat ons te wachten?” en “Kunnen wij dit samen aan?” door mijn hoofd, door zijn hoofd. De mensen om ons heen die maar riepen: “Ach, ga lekker op vakantie. Dan komt het wel!”, “Je denkt er teveel aan. Laat het los.” Ze moesten eens weten.