In 2005 leerde ik mijn man kennen. Ook hij wilde heel graag kinderen. Een aantal jaren nadat we getrouwd waren, wilde we gaan proberen om een kind te krijgen. Ik was toen heel snel zwanger. Echter, toen ik ongeveer zes weken zwanger was kreeg ik een bloeding. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat het hartje van het vruchtje gestopt was met kloppen. Ik had sinds een paar dagen wel een heel ander gevoel, een leeg gevoel, dus waarschijnlijk is het toen gestopt. We waren ontzettend teleurgesteld en verdrietig.

Opnieuw zwanger: zal het dan toch?

Toch gingen we het na een tijdje opnieuw proberen. Ook de tweede keer raakte ik snel zwanger. Toen ik zes weken zwanger was ging ik voor mijn eerste echo naar het ziekenhuis. Deze echo was goed. Superblij waren we. Ook de tweede echo met acht weken was goed. We waren ervan overtuigd dat het goed zat deze keer.

Een week later ging ik terug voor de derde echo. De gynaecoloog had helaas geen goed bericht. Het hartje was gestopt met kloppen. Ik was hier kapot van. Dagenlang heb ik gehuild. Ik kon het niet begrijpen.

Toch vond ik na een tijdje weer de moed om het opnieuw te proberen. En je raadt het al … ook deze keer ging het fout. Bij ongeveer zeven weken. Ik was nog niet bij de dokter geweest. Durfde voor de acht weken geen echo meer te laten maken. Om teleurstelling te voorkomen. Maar die teleurstelling was er toch en ook het verdriet.

Ik bleek gebalanceerde translocatie te hebben, net als mijn moeder

Toen ben ik naar de verloskundige gegaan die mijn moeder destijds had en die heeft laten uitzoeken waarom mijn moeder al die miskramen kreeg. Hij heeft mij dit uitgelegd. Ik heb een gebalanceerde translocatie. Wat in het kort inhoudt dat er een stukje van een chromosoom op een andere chromosoom is gaan zitten en vice versa. Bij ons hebben chromosoom een en tien met elkaar gewisseld. Bij mij is het in balans, waardoor ik dus gewoon gezond ben. Bij een zwangerschap houdt het in dat ik 50% procent kans heb op een gezonde baby en vijftig procent kans op een miskraam (in ons geval is het kind bij een ongebalanceerde translocatie niet levensvatbaar). De verloskundige heeft mij doorgestuurd naar Maastricht voor mogelijk IVF.

Een professor vertelde ons daar dat we in aanmerking kwamen voor IVF met PGD. Hierbij prikken ze een gaatje in een eitje en halen ze wat cellen weg om te onderzoeken of het een goed of slecht eitje is. Zo worden alleen de goede eitjes bevrucht en heb je dus geen ongebalanceerde translocatie meer. Ze vertelde er wel bij dat we ongeveer 15% procent kans hadden op een kind met IVF. Heel erg weinig dus! Een domper.

Ook kreeg ik te horen dat als ik het via de natuurlijke weg zou blijven proberen ik 85% procent kans had op een gezonde baby. Maar ze kon me niet vertellen hoeveel miskramen daaraan vooraf zouden gaan. Kunnen er bijvoorbeeld drie zijn, maar ook gerust twaalf.

Vol goede moed IVF proberen

Mijn man en ik waren het erover eens dat we voor IVF gingen. Weinig kans, maar het was het proberen waard, want die miskramen zijn ook een aanslag op je lichaam en geest.

Vol goede moed begonnen we aan de IVF-procedure. We dachten dat dit de oplossing voor ons was. Misschien naïef, maar zonder hoop had ik er waarschijnlijk de kracht niet voor gehad om dit traject in te gaan. Je moet tenslotte wel positief aan iets beginnen, anders heeft het sowieso geen kans van slagen. En dat is ook beter voor je gemoedstoestand.

Heel moeilijk soms, maar het lukte mij toch aardig om positief te blijven. Vooraf moest ik medicijnen nemen en ik moest twee injecties met hormonen per dag hebben. Dit een paar weken lang. Ik moest de injecties toedienen. Hier had ik geen moeite mee gelukkig en was wel wat gewend aangezien ik zelf in de zorg werk. Alles moest op uur en tijd toegediend worden.

Voor het oppikken van de eitjes was ik erg nerveus. Ik had al zoveel verhalen gehoord dat dit erg pijnlijk was. Toch vond ik het erg meevallen en waren de zenuwen voor niets geweest. Uiteindelijk twaalf eitjes opgepikt, waarvan er maar een goed was. Serieus eentje maar. Dit eitje hebben ze teruggeplaatst.

Wéér die teleurstelling

Na vier weken mochten we pas testen. Deze vier weken leken wel jaren te duren. Wat een verschrikking. Na vier weken helaas negatief getest. Bam … de zoveelste teleurstelling te verwerken.

Of we voor een tweede poging wilde gaan. Hier gingen we voor. We moesten wel weer even wachten. Lang leve de wachtlijsten. Maar deze keer gelukkig niet zo lang als de eerste keer. Ook de tweede poging viel qua proces niet tegen. Nu had ik zeven eitjes, waarvan er drie goed waren. Ze konden er een invriezen, maar een was te zwak om in te vriezen. Helaas plaatsen ze er per keer maar eentje terug en dan wel de sterkste. Lange leve die fijne protocollen en regels en wetten. Wat ben ik daar achteraf kwaad om geweest, maar dat komt later.

Na de terugplaatsing moesten we opnieuw vier weken wachten. Opnieuw vier slopende weken. Maar het resultaat was het waard: ik testte positief. Wat waren wij gelukkig. We waren ervan overtuigd dat het nu goed zou gaan.

Bij acht weken zwangerschap moest ik terug naar Maastricht voor een echo. De arts was erg lang aan het kijken en ik wist genoeg. Opnieuw geen kloppend hartje. Wat heb ik gehuild zeg. De andere keren waren heftig, maar deze keer was het ergst van allemaal. Na alles wat we hadden doorstaan. Het hele traject wat we hiervoor hadden afgelegd. Onze wens ging nog niet in vervulling. Nu dus wel een goed eitje, maar de domme pech dat ik bij de een op de vijf hoorde die een miskraam krijgt. Wat was ik kwaad, teleurgesteld en verdrietig. Mijn hart was gebroken …

Er is weinig hoop, toch houden we vol

Er zat nog een eitje in de vriezer. Zes maanden na mijn miskraam hebben ze deze teruggeplaatst. Er werd mij toen verteld dat het weinig kans van slagen had. Omdat ik IVF met PGD had zat er een gaatje in het eitje. Bij het ontdooien valt deze eigenlijk bijna altijd geheel of bijna helemaal uit elkaar. Dit maakte mij juist zo kwaad dat het hier in Nederland allemaal aan de hand van protocollen gaat en niet naar de mens en de unieke situatie wordt gekeken. Dat is geen verwijt naar de artsen. Zij waren echt super deskundig.

Ik had dus weinig hoop. Vier weken laten inderdaad negatief getest en al snel daarna ongesteld geworden. Ik mocht officieel nog een poging IVF doen, maar mijn man en ik besloten dat het genoeg was met de medische molen. We gaan het via de natuurlijke weg nog eens proberen.

En dat deden we. Na de vierde miskraam bij de IVF heb ik nog eens drie miskramen gehad. Dus zeven miskramen in totaal. Ik heb nooit de hoop en de moed opgegeven en ik bleef positief. Al was het soms loodzwaar. Zoveel emoties heb ik door die jaren heen gevoeld. Teleurstelling, verdriet, woede, machteloosheid en zelfs schaamte en het gevoel van waardeloos zijn. Maar ik heb veel lieve mensen om mij heen die mij door dik en dun steunen, waar ik heel dankbaar voor ben. Waaronder mijn man!

Lees hier het vervolg