Zoals je eerder hebt kunnen lezen heb ik een roerige tijd achter de rug, met maar liefst 7 miskramen. In de zomer van 2017 zijn wij op vakantie gegaan. Toen we in september terugkwamen wilden we het opnieuw gaan proberen via de natuurlijke weg. Opnieuw was ik snel zwanger.

Opnieuw zwanger, maar bang voor teleurstelling

Pas met zeven weken durfde ik de verloskundige te bellen. Een week later lag ik bij haar op in de wachtkamer voor een echo. De echo zag er goed uit. Ik was acht weken en een dag zwanger. Zij was ontzettend blij en enthousiast. Ik was nog wat terughoudend. Ik ging er gewoon vanuit dat het toch weer niet goed zou gaan. Dat was mijn instelling. Om mijzelf te beschermen denk ik. Zodat ik niet al te teleurgesteld zou zijn.

Anderhalve week later ging ik terug. Wat duurde die week lang! Ik was bijna tien weken zwanger. Ik was ontzettend nerveus. Ik dacht echt dat ik te horen zou krijgen dat het hartje niet meer zou kloppen. Maar integendeel. Een mooie echo met een mooi kloppend hartje. Wow, zou het nu dan toch echt een keer goed gaan? Ik durfde het bijna niet te hopen. Maar met elf weken weer een goede echo. En toen wist ik het zeker. Deze keer zit het eindelijk goed! Ik heb het toen ook aan familie en vrienden verteld.

Jongen of een meisje?

Met vijftien weken hebben we een geslachtsbepaling laten doen, omdat ik ontzettend nieuwsgierig was. Het maakte ons uiteraard niets uit of het een jongen of meisje zou zijn. Veel mensen vinden het cliché, maar een gezonde baby is het allerbelangrijkst. En je moet dankbaar zijn dat je een baby mag krijgen. Bij de geslachtsbepaling werd duidelijk dat we een dochter kregen. Mijn man had dit al vanaf het begin goed geraden.

We waren zo gelukkig dat het eindelijk goed ging. En al gauw gingen we babyshoppen. We waren ontzettend benieuwd naar onze dochter. Hoe ze zou zijn, hoe ze eruit zou zien.

Op 24 januari, op mijn verjaardag, zou ik de 20 wekenecho krijgen. Een week van tevoren werd ik ineens erg onzeker en bang. Ik heb toen een extra echo laten maken bij de echoscopiste die ook de geslachtsbepaling had gedaan (leuk weetje zij is de dochter van de verloskundige van mijn moeder destijds). Zij heeft mij gerust gesteld en verteld dat het er allemaal keurig uit zag.

Ook op de 20 wekenecho was alles goed. Vanaf die dag kon ik pas echt genieten. Tijdens mijn zwangerschap, bevalling en kraamweek heb ik een super fijne begeleiding gehad van de verloskundigen van de praktijk waar ik bij was, verloskundige centrum Midden-Brabant.

Gerommel in mijn buik: ‘Ik ga bevallen!’

Op 20 juni 2018 was ik uitgerekend. Zelf heb ik al die tijd gedacht ze zal wel later komen. Op vrijdagavond 15 juni 2018 voelde ik wat gerommel in mijn buik. Ik dacht dat het gewoon bij de laatste loodjes hoorde. Ik ging rond twaalf uur naar bed. Niet wetende dat ik de volgende ochtend moeder zou zijn.

Rond 00.20 uur voelde ik iets knappen. Een heel gek gevoel. Ik dacht nog wat is dat nu. Ik ben opgestaan en gelijk voelde ik water lopen. Toen wist ik genoeg. Mijn vliezen waren gebroken. In eerste instantie twijfelde ik of ik de verloskundige moest bellen, maar ik kreeg al gelijk weeën in mijn rug. De verloskundige gebeld en zij vertelde mij dat ik terug moest bellen als de weeën om de drie minuten (meen ik) kwamen en heftiger werden. Probeer nog maar wat te slapen zei ze.

Maar gelijk daarna kwam er een weeënstorm. Erg intens en zonder pauze. En nog steeds in mijn rug. Niet op te vangen die krengen! Ik besloot een warme douche te nemen, want dat zou de pijn wel verzachten dacht ik. Mijn man zat maar aan te dringen dat ik de verloskundige terug moest bellen. Zo zenuwachtig werd die ervan.

Het douchen heeft totaal niet geholpen dus toch de verloskundige maar teruggebeld. Ze was er al vrij snel en ik had al vier tot vijf centimeter ontsluiting. Ze twijfelde of ze om zeven of om zes uur terug zou komen. Ze besloot om zes uur terug te komen, omdat het vrij snel ging allemaal. Het was vier uur toen ze dat zei.

Naar het ziekenhuis

In die tussentijd zakte het wat af en ik zat rustig op de bank te doezelen. Mijn man zat ook op de bank te slapen. Alles stond al klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Toen de verloskundige kwam had ik ongeveer zes à zeven centimeter ontsluiting. We gingen naar het ziekenhuis. We mochten met de verloskundige meerijden. Onderweg voelde ik wel druk van onderen, maar ik dacht daar niet echt over na en dacht dat het bij de weeën hoorde.

Ik zat ook gewoon nog heel kalm in de rolstoel toen we in het ziekenhuis aankwamen. Toen we op de kamer kwamen en de verloskundige haar spullen klaar wilde leggen toch maar aangegeven dat ik het gevoel had dat ik moest poepen. Ze zei dat ik op het bed mocht gaan liggen en dan zou ze zo kijken. Toen ik op stond voelde ik ineens een enorme druk en had een brandend gevoel. ‘Ik voel haar hoofd!’ riep ik.

Dat gevoel als je voor het eerst je eigen kind ziet

Ik moest snel op het bed gaan liggen. De verloskundige ging kijken en ik had dus al tien centimeter ontsluiting. Ik mocht gaan persen. Na twee persweeën is onze dochter geboren. Ze was zo mooi en lief. Wat een bijzonder moment was dat. Dat gevoel als je je kind voor het eerst ziet en vast houdt is niet te beschrijven. Ze keek al gelijk met grote ogen naar ons. En ze had een enorme bos donker haar. Ze was prachtig!

Om 00.20 uur braken mijn vliezen, om 06.40 uur waren we in het ziekenhuis en om 06.54 op 16 juni 2018 is onze dochter Ilayda geboren. Zo lang dat we op haar hebben moeten wachten, zo snel ging de bevalling. De kraamhulp was doordat het zo snel ging niet bij de bevalling, maar we hebben wel een superfijne kraamweek met haar gehad. Zo lief en behulpzaam was ze en ze heeft ons heel goed op weg geholpen die eerste week.

De ellende van al die jaren is weg

We hebben lang voor onze dochter moeten vechten, maar ze was het helemaal waard en vanaf het moment dat zij er is ben ik de ellende van al die jaren kwijt. Ik vergeet het uiteraard niet, maar ik ben er ook niet meer mee bezig nu.

Inmiddels is Ilayda ruim een jaar en zij is voor ons de liefste en mooiste baby die wij ons ooit hadden kunnen wensen. Onze wens is uitgekomen. Onze droom.

Een wonder … dit hebben we bovenaan in het geboortekaartje gezet:

Een wonder in een wiegje
zo onvoorstelbaar klein

Een wonder in een wiegje
Te mooi om waar te zijn

Ik vond het fijn om mijn verhaal met jullie kunnen te delen. Wie weet herken je het en geeft het hoop voor de toekomst. Geef niet op!

Lees het vorige deel