“Als je denkt te weten hoe het is om van je kind te houden, terwijl je nog geen kinderen hebt, dan heb je het mis. De liefde die je voor je kind voelt is onvoorwaardelijk en niet in woorden te omschrijven. Na een negen maanden easy going zwangerschap, die ik werkelijk iedere moeder gun, was daar de geplande geboorte van ons wonder; Jax-Trevor. Deze eigenwijs lag in stuit en werd met een keizersnede gehaald.

Overdonderd van liefde besloten mijn partner en ik al snel dat wij ons gezin verder uit wilde breiden. Na een tijdje bleef de ongesteldheid weg en mocht ik weer een positieve test in mijn hand houden. Wederom intens blij. Ik kon niet wachten tot wij de eerste echo achter de rug hadden. Ik wilde het van de daken schreeuwen, maar mijn partner is daar wat terughoudender in en wilde het pas vertellen na die “magische” 12 weken. Niet dat je dan alle zekerheid van de wereld hebt, maar over het algemeen is het percentage van slagen wat hoger dan de weken daarvoor.

We gaan ons kind bewonderen

Enthousiast als ik ben, en met de eerste makkelijke zwangerschap in mijn achterhoofd, ging ik vol zelfvertrouwen bij de verloskundige liggen. We gaan ons kind bewonderen, dacht ik. Eigenlijk wist ik bij de eerste paar beelden (in combinatie met het bedenkelijke gezicht van de verloskundige), genoeg. Dit zit niet goed. Gek genoeg had ik er geen seconde bij stil gestaan dat het ook mis kon zijn.

Helaas kregen we te horen dat het niet goed zat en al we kregen een verwijzing naar de gynaecoloog voor dezelfde dag. Dit om te laten bevestigen dat de verloskundige het goed gezien had. In sommige gevallen wil het namelijk ook nog wel eens zo zijn dat je minder lang onderweg bent, dan je zelf denkt. Bij mij was dat helaas niet zo. Ook bij de gynaecoloog kregen we het teleurstellende bericht en al gauw kreeg ik boekwerken aan informatie mee. Wat dat betreft is het dan echt lopende band werk en heel onpersoonlijk. Natuurlijk leven ze echt wel met je mee, maar zij moeten ook verder.

Een emotionele rollercoaster

‘Hoe wilde ik de vrucht laten verwijderen? Middels curettage of medicatie?’ Wow, daar wilde ik niet zo snel al een beslissing over maken. Al gauw zat ik in een emotionele rollercoaster. Waarom is dit niet gelukt? Ligt het aan mij? Zou het een jongetje of een meisje worden? Maar, hoe deden ze het vroeger eigenlijk toen er nog geen curettage of medicatie bestond? En die vraag bleef mij het meest bezighouden. Er zijn veel gesprekken overheen gegaan tussen mij, mijn partner en de gynaecoloog, want ik wilde de natuur gewoon zijn werk laten doen. Niks medicatie of operatie.

Uiteindelijk zou mijn lichaam herkennen dat ik niet meer zwanger was en het vruchtje afstoten. Dát is wat ik wilde. Het enige wat hierbij kwam kijken is dat ik iedere week naar het ziekenhuis moest om te zien of er al wat aan de gang was. Hoe vaker ik in het ziekenhuis kwam, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ze mij een kant op probeerde te duwen waar ik niet achter stond. Dit heeft mij emotioneel kapot gemaakt. Ik had het gevoel dat er niet geluisterd werd naar mijn wens, waarbij ik simpelweg de natuur zijn werk wilde laten doen. Al moest dit weken duren. Ik wilde niks overhaast doen om maar weer opnieuw zwanger te kunnen worden. Ik geloof er namelijk heilig in dat alles gebeurt met een reden.

De natuur heeft ons zo gemaakt, dat ons lichaam het meeste zelf oplost

Enfin, weken gingen voorbij en uiteindelijk na 13 weken begon ik wat kramp te krijgen. Aangezien ik geen weeën ken door mijn geplande keizersnede bij de eerste, wist ik ook helemaal niet wat mij te wachten stond. Ik dacht dat ik moest poepen, ofzo. De krampen werden al snel heviger en heviger, totdat er een hoop uitgedreven werd. De details bespaar ik jullie liever. Ik had overigens ook helemaal niet onthouden dat de gynaecoloog mij verteld had dat je het ook kunt ervaren als mini bevalling.

Een emotionele ervaring, maar voor mijzelf zo prettig om het op deze manier “af te kunnen sluiten”. Nacontroles volgden, want niet al het weefsel was eruit. Ook hierin kwam curettage weer ter sprake, maar ik weigerde, zolang ik mij goed bleef voelen wilde ik het natuurlijk laten verlopen. Na twee maanden was ik helemaal schoon en ik kan niet anders zeggen dan dat ik intens blij ben dat ik mijn poot stijf heb gehouden en mijn eigen gevoel heb gevolgd. Eenieder voor zich natuurlijk, maar de natuur heeft ons zo gemaakt dat ons lichaam het meeste zelf oplost.

Een nieuw wonder

En al vrij snel mocht ik een nieuwe positieve zwangerschapstest in mijn hand vasthouden. Zo zeker als ik bij de tweede was, zo onzeker was ik bij deze derde positieve test. En dat bleef gedurende mijn gehele zwangerschap. Inmiddels ben ik alweer 35 weken zwanger van ons mooie wonder."

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalen van WIJ.