Na de echo hebben we een natuurlijke miskraam afgewacht, maar helaas bleek het ingewikkelder dan gehoopt en bleef alles zitten waar het zat. Ik kreeg medicatie om de miskraam op te wekken, zodat het hopelijk snel voorbij was. Helaas heb ik dat als traumatisch ervaren, naast dat ik het behoorlijk pijnlijk vond, verloor ik veel te veel bloed en kwam ik op de spoedeisende hulp terecht. Er was een stukje placenta blijven zitten, waardoor het bloeden niet stopte. Ik ben alsnog gecuretteerd en uiteindelijk heb ik tien weken zwanger rondgelopen.

26 jaar en al vervroegd in de overgang

Na deze heftige gebeurtenis was mijn vertrouwen in mijn lichaam weg, het duurde ook nog eens elf weken voor mijn menstruatie weer terug was. Ik ben naar de huisarts geweest, maar daar werd mij verteld dat dit volkomen normaal was. Ik begon een sterk onderbuik gevoel te krijgen dat ik echt niet meer opnieuw zwanger zou worden en ging weer naar de huisarts. Vanwege een familiair gen, waarbij ik veel kans heb op baarmoederkanker, en mijn aandringen mocht ik door naar een fertiliteitsarts. Ik hoefde alleen bloed te prikken en daarna zou er verder gekeken worden.

Al na het eerste onderzoek was mijn diagnose duidelijk, ik kreeg op 26 jarige leeftijd te horen dat ik vervroegd in de overgang was, POF heet dit. Bam dat was het dan. Er werd ons verteld dat natuurlijk zwanger worden amper een optie was en dat we direct over mochten op IVF. We mochten vanwege de tijdsdruk de wachtlijst overslaan en konden de maand daarop al starten. Ik kreeg de hoogst mogelijke dosering hormonen, maar helaas gebeurde er helemaal niks. Er groeide geen eitjes, het was einde oefening.

Mogelijkheden in het buitenland

Ik kreeg het advies om naar andere manieren van het ouderschap te kijken en vooral niet eindeloos door te gaan. Zo eigenwijs en gemotiveerd als ik was, ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden in het buitenland. Al snel kwam ik bij een kliniek in Duitsland terecht, hier waren ze verder ontwikkeld op het gebied van POF en waren de protocollen gunstiger voor mijn situatie. Gelukkig werd ik behandeld door een Nederlands team. Mijn arts was een fijne, kundige man waar ik mij gelijk gehoord voelde, hij was eerlijk en gaf ons 5% kans op een goede zwangerschap. Een intensief traject begon, talloze injecties en medicijnen, tientallen ritjes van 2,5 uur enkele reis, behandeling na behandeling, drie puncties, meerdere terugplaatsingen, een spoedoperatie vanwege een gescheurde eierstok en een heleboel tranen. Tel daar bij op dat de coronapandemie ontstond, waardoor ik alles ook nog eens alleen moest doen.

Je kan je voorstellen dat het bijna onmenselijk was. Helaas kon ik na maanden ploeteren de druk niet meer aan en kwam ik thuis te zitten, ik leefde nog maar voor één ding en dat was mijn kinderwens. Alles en iedereen moest er voor wijken, ik zou moeder worden, op welke manier dan ook.

‘Na alle trajecten en behandelingen kon ik het niet meer’

Na de zoveelste terugplaatsing knapte er iets in me. Ik was er helemaal klaar mee, ik kon het niet meer, ik wilde mijn leven terug. We zaten in onze laatste betaalde poging en bedachten samen hoe we verder zouden gaan. Wat de uitkomst van de test deze keer ook zou zeggen, ik wilde weer aan het werk, ik wilde weer gaan sporten en mezelf terugvinden. We spraken over eiceldonatie, adoptie en zelfs over een kinderloos leven. Op deze manier doorgaan was voor mij geen optie meer.

Twee streepjes

Toen ik op de testdatum over de zwangerschapstest had geplast en hem in de prullenbak wilde gooien, zag ik in een waas twee blauwe streepje voorbijkomen. Het zou toch niet waar zijn?! En jahoor, 8 maanden later werd onze dochter Maeve geboren. Ik heb de zwangerschap als heel zwaar ervaren. En dan niet per se lichamelijk, want naast de normale kwaaltjes en flinke bekkenpijn, kwam ik er goed vanaf. Mentaal vond ik het vooral erg zwaar. Ik ben namelijk 40 weken bang geweest haar te verliezen en zat minsten twee keer per week bij de verloskundige. Ik kan niet anders zeggen dan dat zij mij geweldig hebben ondersteund en ben hen daar zeer dankbaar hiervoor. Na 40 weken was de koek op, ze moest eruit, mijn angst werd te groot. Vanwege mijn IVF zwangerschap en uiteindelijk een te hoge bloeddruk. Ik denk zelf echt vanwege de stress, zou ik met 40+2 weken worden ingeleid. Echter, Maeve diende zichzelf spontaan aan op de ochtend van de inleiding en is ze binnen 8 uur geboren.

Angsten in mijn kraamweek

De kraamweek was zwart met een roze randje. Ik was overweldigd door haar komst, na alle moeite was ze er eindelijk en wilde ik het goed doen. Helaas was ik constant bang en onrustig, ik was bang dat ze zou stikken, bang dat ze te weinig borstvoeding kreeg, bang dat ik haar zou laten vallen, bang voor het kwijtraken van de dochter die ik na al die tijd eindelijk had. Het vertrouwen in mezelf en in haar moest groeien en dit heeft echt een tijdje geduurd.

Condooms in de prullenbak

Toen ik weer gingen werken, sporten en socializen kon ik het steeds beter loslaten. Ik werd meer en meer mezelf en toen Maeve vijf maanden oud was merkte ik dat ik me gelukkiger voelde dan ooit. We begonnen rustig na te denken over de toekomst en een tweede kind. Na een bezoekje aan de oncologisch gynaecoloog waar ik elk jaar heen moet, gooiden we de condooms in de prullenbak. Hij gaf aan dat een traject vaak na 1 jaar weer wordt opgestart, maar dat we het tot die tijd gewoon zelf kunnen proberen. Niet geschoten is altijd mis!

Een maand nadat we de condooms in de prullenbak hadden gegooid stonden ze er echt. Twee streepjes op mijn zwangerschapstest. Direct de eerste maand, raak, ik was zwanger. Er kwam pure paniek naar boven, onze dochter was pas 6 maanden. Maar wauw, dit was gewoon een cadeau! Geen traject, geen spanning, geen verdriet. Gewoon ’normaal’ zoals de meeste koppels een zwangerschap ervaren. We waren intens gelukkig en blij en hebben direct onze families ingelicht.

Helaas begon ik na zeven weken te bloeden. We mochten direct bij de verloskundige komen en we zagen daar een prachtig, kloppend hartje. Ik klapte direct volledig dicht en kon mezelf niet meer geruststellen, dit was fout boel, ik voelde het gewoon. Ik stopte wederom met werken, durfde onze dochter amper meer te verzorgen en kwam de deur niet meer uit, behalve voor de verloskundige. Elke week zagen we de kleine groeien en kwamen er steeds meer lichaamsdelen bij, er leek echt geen reden tot zorg. Met 9,5 week stopte het bloedverlies, oh wat was ik opgelucht, eindelijk ging ik met tien weken met vertrouwen naar de echo. Maar daar wist ik binnen een minuut dat het over was. Er was geen hartje meer te zien. Ik had een ‘zie je wel’-gevoel, maar voelde vooral heel veel woede. Waarom wij? Waarom kon mijn lichaam niet voor één keer doen wat het moest doen?!

De embryo moest eruit

Dit keer ging het op mijn manier, ik wilde zo snel mogelijk van het embryo af en werd twee dagen later al gecuretteerd. Toen ik een week later nog steeds buikpijn had, koorts kreeg en bleef bloeden, ging ik weer richting ziekenhuis. Ik bleek nog een restje in mijn baarmoeder te hebben, de dag erna gingen we op vakantie. Er was dus geen tijd voor een behandeling en ik overleefde de reis op antibiotica, zodat ik geen infectie zou krijgen. Na mijn vakantie heb ik een hysteroscopie ondergaan en was ik weer helemaal leeg. Op vakantie heb ik veel tijd gehad om na te denken. Hoe sta ik tegenover de toekomst? Hoe ver willen we nog gaan? Waar word ik op dit moment gelukkig van? Het antwoord werd met de dag duidelijker; ik word gelukkig door het taboe rondom fertiliteit verbreken, ik wil lotgenoten helpen en de medemens iets wijzer maken. Ik heb in mijn hele traject een hoop vervelende opmerkingen gehad, van ‘Je bent er te veel mee bezig’ en ‘Ach, je bent nog zo jong, onvruchtbaar?’ tot dingen als ‘Dat had ik van jou niet verwacht.’ Maar ook mensen die opmerkingen maken over of wij niet eens aan kinderen moesten beginnen, of de goedbedoelde, welbekende: ‘Mijn vriendin ging op vakantie en ineens was ze zwanger’.

Taboe doorbreken

Om echt verschil te kunnen maken ben ik een fotografie bedrijf begonnen. Iedereen is welkom, maar ik richt mij vooral op vrouwen en koppels met een fertiliteitsverhaal. Ik wil ik naast fotograaf ook een luisterend oor zijn, want ik heb dat heel erg vaak gemist. Ook help ik mensen met het openbaar maken van hun avontuur, omdat die drempel voor veel mensen nog erg groot is. Daarnaast heb ik in september 2022 een groot project georganiseerd genaamd “Als het niet vanzelf gaat”, waarbij ik 15 medestrijders bereid heb gevonden om bij mij voor de camera te staan en hun verhaal te doen.

Grote verrassing: een natuurlijke zwangerschap

Toen onze Maeve 1 jaar oud werd gebeurde het onmogelijke, ik had op haar verjaardag een positieve test. Alweer. Hoe kan dit, wat is er veranderd? De eerste weken heb ik het heel erg ver weg gestopt, ik vertelde het tegen niemand, behalve tegen mijn man. Ik dacht een beetje Als er niet over gesproken werd, dan was het er ook niet. Eerst zien, dan geloven. Ik voelde me verdoofd, ik was niet blij, maar juist angstig en ik voelde me ziek van vermoeidheid en alle emoties. Het enige dat ik kon denken was: niet weer, niet weer die poppenkast, niet weer al die polonaise aan mijn lijf, het zal toch wel weer fout gaan. Maar wonder boven wonder ging het niet fout, we bleven goede echo’s houden, de NIPT was goed, de geslachtsecho liet een meisje zien en de uitgerekende datum werd definitief.

In juli 2023 komt er een zusje voor Maeve, de blijdschap, dankbaarheid en het ongeloof is groot. Hoe dit kan? Geen idee, ik gooi het op een hoop geluk en een lichaam dat toevallig een keer meewerkt. Ondanks dat ik het erg moeilijk vond om dit tegen de vrouwen in een fertiliteitstraject te vertellen, ben ik toch eerlijk geweest over hoe dit kind er is gekomen. Dit is ons verhaal. Het doet niet af aan alles wat we hebben meegemaakt en hoe graag ik door wil gaan met het doorbreken van het taboe.