Na twee jaar proberen, met geen enkele zwangerschap als resultaat, werden we door de huisarts doorverwezen naar de gynaecoloog. Mijn man en ik werden allebei onderzocht. Gelukkig kwam er uit de eerste onderzoeken niets naar voren. Hierop kreeg ik een HSG (röntgenfoto).

Met contrastvloeistof werden mijn baarmoeder en eierstokken doorgespoeld. Door middel van röntgenfoto’s konden ze zien of alles goed doorliep en er geen poliepen waren die onze plannen in de war schopten. Weer hadden we een positief resultaat. Om te zien of er niet in de tussentijd toch een zwangerschap zou ontstaan. Ik moest een half jaar wachten voor ik me weer bij de gynaecoloog mocht melden.

Wachten, wachten, wachten

Helaas moesten we ons na dat half jaar weer melden, want er was geen zwangerschap te bespeuren. De gynaecoloog wilde dat we gingen starten met IUI. Wel werd mijn cyclus gestimuleerd door middel van injecties. De eerste keer zelf prikken vond ik doodeng! Maar na de eerste prik werd het steeds makkelijker. Meerdere malen moest ik naar het ziekenhuis om de groei van de eitjes in de gaten te houden en de eisprong te plannen.

Toen dat allemaal goed ging, moest mijn man zijn zaad inleveren bij het laboratorium. Het slecht zaad werd er tussenuit gehaald. Daarna werd het bij mij ingebracht, om vervolgens twee slopende weken te wachten op het resultaat. We hebben drie pogingen gedaan. Bij poging vierde moesten we heel vroeg in het ziekenhuis zijn. Maar stom genoeg hadden we ons verslapen.

Ik was gebroken en wilde het opgeven

Er was het een en ander gebeurd de dag ervoor, waardoor we allebei gesloopt waren en geen van ons de wekkers had gehoord. Toen we ontwaakten en er achter kwamen dat we ons verslapen hadden, belden we direct het ziekenhuis. Helaas kon deze poging niet meer doorgaan. Ik was gebroken en wilde het opgeven.

Het einde van de maand naderde en ik voelde me al een paar dagen ‘anders’. Ik besloot, ondanks dat het iets te vroeg was, toch een zwangerschapstest te doen. Een bijna onzichtbaar streepje verscheen op het scherm. Ik geloofde het niet. “Het streepje is zo licht, dat moet wel een fout zijn,” dacht ik bij mezelf. De volgende morgen testte ik nog een keer. Maar dit keer was hij iets duidelijker. Mijn hart ging tekeer. Ik was zo vreselijk blij! Hoe ongelooflijk?

Nu genieten we al drie maanden van ons tweede wondertje. Met z’n vieren zijn wij een compleet gezin. Dit geluk, daar deden we het voor!

Schrijf mee!

Wil jij ook een verhaal of hersenspinsel met ons en andere moeders (to be) delen? Stuur je gastblog (ongeveer 500 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog en wie weet staat jouw verhaal binnenkort online.

Volg je WIJ al op Instagram?