Omdat ik overgewicht had, is de eerste stap: afvallen. Ik viel veel af en inmiddels zitten we in 2018. Die jaren ertussen was de wens er altijd, maar we begonnen nog niet met een fertiliteitstraject (vruchtbaarheidsbehandeling). Daar moet je klaar voor zijn.

Tien jaar later

In september 2018 werd ik geopereerd aan mijn galblaas en na die operatie en het bijbehorende herstel, gingen we weer voor een baby. Mijn cyclus was na jaren eindelijk normaal. Begin december 2018 werd ik helaas weer ongesteld. Het was wel gek: ik bleef bloeden, niet heel veel, maar een beetje. Ik dacht nog: wat is dit nou weer? En zocht er verder niet te veel achter. Toen ik naar bed wilde gaan op kerstavond, kreeg ik heel veel buikpijn. Ik dacht nog: wat vervelend, zo met kerst. Ook tijdens de kerstdagen deed het veel pijn. De dag daarna ben ik gewoon gaan werken met een pijnstiller, tot ik wat voelde knappen in mijn buik. Ik verging van de pijn en besloot naar de huisarts te gaan. Mijn bloed werd geprikt en ze wilde mijn urine controleren.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Ik kreeg de schrik van mijn leven: ik was zwanger. Natuurlijk wilde ik dat heel graag, maar met zo veel buikpijn is dat vast niet goed. De huisarts was het met me eens en stuurde me naar het ziekenhuis. Daar aangekomen viel ik flauw midden in de hal. Toen ik was bijgekomen maakten ze een echo en daar werd duidelijk waar het bloedverlies vandaan kwam. Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn bloed werd onderzocht en ik moest direct geopereerd worden. Tijdens de operatie werd mijn linker eileider verwijderd en verloor ik ruim twee liter bloed. Dat hoorde ik pas ’s nachts na de operatie. Daar ging mijn kinderwens, dacht ik. Maar volgens mijn moeder, die erbij was, kon ik nog steeds in verwachting raken.

Iedere maand een zwangerschapstest

Het herstel van de operatie duurde lang, maar we besloten al snel om weer voor een baby te gaan. Op advies van de gynaecoloog doe ik iedere maand een zwangerschapstest, maar in juni was ik nog niet zwanger. Op dat moment kwam de fertiliteitsafdeling ter sprake en we besloten daarvoor te gaan. Zijn zaad moet onderzocht worden en ik ga starten met IUI. De eerste keer dat ik mezelf moest spuiten met hormonen, trilde ik enorm. Het was zo spannend. Maar het lukte niet tijdens de eerste ronde. Er is dan overigens geen tijd om bij te komen, want je gaat direct door naar ronde 2. Ook die mislukte, dus we gingen door naar nummer 3, die helaas ook niet lukte.

Lees ook: Zwanger worden: van droom naar ziekenhuistraject

IUI voor corona

Na drie keer moet je verplicht een maand rusten, maar dat wilden we helemaal niet. We wilden door! In januari 2020 gingen we voor poging vier met meer medicijnen. En helaas, ook dit mocht niet baten. Net als poging vijf. Na poging zes ga je over naar IVF, dus daar begonnen we ‘m wel te knijpen. Poging zes is op het moment dat corona echt begint. Wij zijn het laatste stel dat geholpen wordt. We grappen nog met de verpleegkundige dat het nu wel móet lukken, maar helaas.

IVF-traject

En ja, wat moet je dan? Corona is er en alle zorg staat stil, ook dit traject. Verplichte rust, dus. Aan de ene kant fijn - want geen hormonen meer - maar aan de andere kant wil je ook door. Uiteindelijk mochten we in juni verder met IVF. Dat betekende dat ik eerst aan de pil moest, want voor IVF moet je eigen cyclus worden stopgezet. Daarna werd er een punctie uitgevoerd en werden de eitjes uit mij gehaald. Mijn man moest daarmee naar Zwolle, waar ze het zouden samenvoegen. Welgeteld 1 bevrucht eitje kwam er uit deze behandeling.

Een wonder

Op 21 augustus was de terugplaatsing en toen volgden twee hele spannende weken. En wat denk je? Op 4 september deed ik een positieve zwangerschapstest. Ik maak een foto voor mijn man of hij het ook zag en hij bevestigde dit. Eindelijk zwanger. Wat een lange weg. Bij de eerste echo klopte het hartje al en op 30 april 2021 is onze zoon geboren. Met recht: een wonder.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.