
'Na drie miskramen gaf het leven mij toch nog twee wondertjes'
Soms loopt het leven anders dan je hoopt. Ik werd snel zwanger van mijn eerste kind, maar daarna begon een moeilijke weg met drie miskramen en hierdoor veel onzekerheid. Toch kreeg ik uiteindelijk een prachtige verrassing. Zelfs twee.
Een broertje of zusje?
Na de geboorte van ons zoontje wilden mijn man en ik niet te lang wachten met een tweede baby. Mijn eerste zwangerschap was zonder problemen verlopen, en ik werd snel zwanger. Maar na de bevalling bleek er een stukje moederkoek in mijn baarmoeder achtergebleven te zijn. Dit werd pas later ontdekt, ondanks dat ik meerdere keren bij de huisarts was geweest. Een curettage volgde, maar het weefsel verdween niet volledig. Een tweede operatie was nodig.
Een onverwachte miskraam
Ruim een jaar later probeerden we opnieuw zwanger te worden. Dat lukte snel, maar al gauw kreeg ik een heftige bloeding. Ik had een miskraam en moest opnieuw gecuretteerd worden. De operatie duurde langer dan normaal, en achteraf bleek er veel woekerend weefsel aanwezig te zijn. Nieuw leven had hierdoor geen kans. Een tweede kindje leek opeens niet meer vanzelfsprekend.
Lees ook: Zwanger worden na miskraam
Een gedicht voor ons verloren kleintje
Mijn verdriet was groot. Ik verwerkte mijn gevoelens door mijn emoties op papier te zetten:
Dag lief klein, heeel klein kindje…
Mijn buik al snel een beetje bol,
Mijn gedachte vreugdevol.
Ik heb je in mijn hart gesloten,
De gedachte aan jou vol liefde overgoten.
Onzekerheid slaat plots toe, we proberen realistisch te zijn…
maar het idee jou te verliezen, doet te veel pijn!
De onmacht pakt mijn emoties, in alle staten,
je gaat ons toch niet al verlaten?
Overgeleverd aan hoe het leven is bedoeld,
heb ik me nog nooit zo machteloos gevoeld.
Ik koester wat mij al gegeven is,
en heb de hoop dat dit prille leven niet al beëindigd is…
Mijn hele lijf is bezig met jouw komst,
mijn gedachte positief bij de toekomst.
Toch heeft het niet zo mogen zijn,
je bent heen gegaan, nog zo teer en klein.
Ongeloof komt eerst, dan het verdriet met vlagen,
de situatie is klote, maar toch mag ik niet klagen.
Zo blij in het begin naar plotseling verdriet,
nee vergeten zal ik jou niet.
Een stukje moederhart is bij mij gebroken,
dag lief klein, heeel klein kindje…
Opnieuw een teleurstelling
Een jaar later bleef mijn menstruatie uit. Ik was weer zwanger, maar ik durfde niet blij te zijn. Mijn angst bleek terecht: al snel begon ik opnieuw te bloeden. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap werd uitgesloten, maar het verdriet was er niet minder om.
Om mij heen raakten schoonzussen en vriendinnen zwanger. Voor hen leek het zo vanzelfsprekend. Bij mijn eerste had ik dat ook gedacht, maar nu voelde ik me gestraft.
Een dubbele verrassing
Terwijl we slingers ophingen voor de derde verjaardag van mijn zoontje, voelde ik ineens een scheut bloed. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Niet weer… Toch vierde ik de verjaardag de volgende dag, al voelde ik mij dubbel: blij voor mijn zoontje, verdrietig om mijn derde miskraam.
Het lijkt erop dat het een tweeling was.
De dag erna had ik al een echo-afspraak. Mijn man en zoontje waren erbij. Ik had de hoop opgegeven en verwachtte opnieuw een lege baarmoeder. De gynaecoloog keek lang naar het scherm en toen zei ze iets onverwachts: “Het lijkt erop dat het een tweeling was.” Naast een leeg vruchtzakje was nog een ander babytje te zien.
Er groeide écht een baby in mijn buik! Onze tweede werd een paar maanden later geboren.
Nog een onverwacht cadeautje
Na deze zwangerschap liet ik een Mirena-spiraaltje plaatsen. Ik dacht dat ik klaar was met zwangerschappen. Alleen werd ik dikker en voelde me anders. Een zwangerschapstest bevestigde het ongelooflijke: ik was al ruim twee maanden zwanger! Ondanks het spiraaltje kregen we nog een prachtige dochter.
Ons gezin was compleet, op een manier die ik nooit had kunnen bedenken.
De schrijfster van dit verhaal wil anoniem blijven, Elena is een gefingeerde naam.
Ook je verhaal delen?
Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.