De verse embryo terugplaatsing loopt uit in een vroege miskraam. We hebben maar één cryo en in ons geval gelukkig maar één. Van de verse terugplaatsingen ben ik namelijk in het verleden al drie keer eerder zwanger geweest, waarbij één keer een gezonde zoon is geboren. Inmiddels is die drie jaar oud en helemaal klaar voor een broertje of zusje. De andere zwangerschappen zijn uitgelopen op een miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De huidige cryo terugplaatsing geef ik rationeel gezien weinig kans. Toch ga je hopen, vurig hopen dat het lukt.

Angst om corona neemt toe, wat als?

In de weken naar de grote dag toe op 23 maart, gaan mijn gedachten uit naar de uitgerekende datum. Freya heeft een pagina waarop je deze zelf goed kunt berekenen als je in een medisch traject zit. Ik bezoek de pagina een aantal keer, gewoon omdat ik zo erg verlang naar ons tweede kind. Dan komt het nieuws over corona en daarbij ook steeds meer angst. Deze keer moet het gewoon lukken! De arts geeft eerlijk aan dat hij ook niet weet waar dit heen gaat of we straks wel door kunnen gaan met de behandeling.

En dan valt onze droom in duigen

En dan word ik ongesteld en valt onze droom in duigen. Elke keer weer opnieuw gebeurt het toch. Je probeert niet teveel te hopen, maar doet dat toch. Dan zie je die eerste veeg rood in de wc. Het is alsof je hart als een porseleinen vaas in duizend stukjes breekt.

Ik besef: mijn buik blijft leeg

Hoe nu verder? Inmiddels is duidelijk dat alle IVF-centra’s gesloten zijn, alle artsen en verpleegkundige werken ergens anders. Uitwijken naar een ander ziekenhuis kan niet, overstappen naar België heeft geen zin. Corona heeft de boel opslot gegooid. Mijn benen blijven dicht, mijn buik blijft leeg. Wat had ik deze periode anders voorgesteld. Geen kans op een zwangerschap. Ik vind dit zwaar, heel zwaar. Een medisch traject om zwanger te worden is al een rollercoaster, maar dit is echt heftig. Al snap ik natuurlijk ook dat er maatregelen getroffen moeten worden om het virus te stoppen.

Je mist juist nu de fysieke steun

Ik kan mijn beste vriendin alleen bellen en zij kan niet naar mij toe komen. Die steun die ik nu zo hard nodig heb komt door Corona niet aan. Iedereen is er voor ons, maar alleen figuurlijk deze keer. Wat zou ik graag het weekend in mijn hometown Limburg doorbrengen. Op de heuvels kijkend, mijn rust vinden en het een plekje geven. Maar dit kan niet want de Corona-regels laten dit niet toe. Voor nu huil ik en probeer ik mijzelf te herinneren dat er mensen zijn die het erger hebben. Ik zeg tegen mijzelf : je hebt al een kind, en je leeft en bent “gezond”.

Wachten en gezond blijven

Maar toch een wens is een wens en ik kan aan niets anders denken. Zeker nu je weet dat het geen werkelijkheid kan worden. Op dit moment neemt Corona mijn hoop en houvast weg, houd het mijn steun en toeverlaten gevangen. Je hebt nu even niets om naar uit te kijken, want niemand weet hoe lang dit gaat duren. Nu kijk ik uit naar het einde van Corona en het nieuws dat we weer mogen.

Iedereen die in dit schuitje zit, wil ik ongelooflijk veel sterkte toewensen. Blijf gezond en zoek afleiding. Onze tijd komt ook weer. Hou vol!