IVF-traject

De droom om een gezin te stichten brokkelde stukje bij beetje af toen ik steeds meer lichamelijke klachten kreeg. En hoewel de kans op een (natuurlijke) zwangerschap volgens artsen hierdoor erg klein was, konden we door middel van een IVF-traject misschien toch onze droom uit laten komen. Natuurlijk grepen we die kans - hoe klein ook- met beide handen aan.

Niet zwanger

We doorliepen twee IVF-trajecten. Deze waren mentaal en fysiek zwaar, want er hing zoveel vanaf. Zouden we ooit ouders worden? Er volgden vijf terugplaatsingen in het Erasmus MC in Rotterdam. Steeds verlieten we vol goede moed het ziekenhuis, in de hoop dat het deze keer zou lukken. Iedere keer werden we tijdens de zenuwslopende ‘wachtweken’ overspoeld door verdriet en teleurstelling. Ik werd niet zwanger.

Mede door alle hormonen werden mijn klachten alleen maar erger. Iedereen steunde ons en leefde enorm mee. Zo ook de zus van Pieter en haar man. Totaal onverwacht, stelden zij voor om eventueel ons kind te willen dragen. Wat een fantastische kans. We waren sprakeloos en durfden weer een klein beetje te gaan hopen op een eigen kind.

Hoogtechnologisch Draagmoederschap

Om erachter te komen of we in aanmerking kwamen voor het hoogtechnologisch draagmoederschap (HTDM) regelden we een afspraak in het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Van tevoren zochten we zoveel mogelijk informatie op over het traject. Bij hoogtechnologisch draagmoederschap zou ons 100% genetisch eigen embryo niet bij mij, maar bij mijn schoonzus worden teruggeplaatst.

Tijdens het intake-gesprek kregen we te horen dat een embryo bij mij nooit zou kunnen innestelen. De boodschap kwam hard aan, want het laatste sprankje hoop op een eigen zwangerschap ging hiermee verloren. Tegelijkertijd betekende het wel dat we hierdoor in aanmerking kwamen voor het HTDM-traject.

Mooiste cadeau!

Met behulp van ICSI hebben we vijf mooie embryo’s gekregen. Eén embryo is bij mijn schoonzus uitgegroeid tot onze gezonde dochter Julie. De zwangerschap die we van zo dichtbij mogelijk meemaakten, was voor ons allemaal erg bijzonder en mooi. Vanaf het allereerste moment dat we ons meisje mochten vasthouden direct na de bevalling, voelden we dat zij van ons was. Wat een herkenning! Onze dochter van nu 2,5 jaar brengt ons zo onbeschrijfelijk veel geluk! Elke dag opnieuw zijn we mijn schoonzus -en natuurlijk ook haar man- enorm dankbaar dat zij ons kind heeft kunnen en willen dragen. In onze ogen hadden ze voor ons niets specialer kunnen doen dan dit grote gebaar van liefde.

Onze tweede kinderwens

Juist omdát we nu weten hoe bijzonder en fantastisch het is om papa en mama te mogen zijn, zou een tweede kind zo ontzettend welkom zijn in ons gezin. Volgens de Nederlandse wet moet je zelf een draagmoeder vinden, want commercieel draagmoederschap is hier verboden. Vaak is dat een (schoon)zus, vriendin of nog onbekende met een groot hart die je wil helpen met het laten uitkomen van je kinderwens.

We zijn realistisch, want de kans dat je nog een keer een draagmoeder op je pad tegenkomt is niet groot. En toch vinden we het ook belangrijk om ons gevoel te blijven volgen. We hebben nu een prachtig gezin, we zijn er door alle hoogte-en dieptepunten zelfs sterker uitgekomen samen, maar het voelt nog niet helemaal compleet.

Daarom delen we ons verhaal nu ook online, waarin we ook onze tweede kinderwens beschrijven. Dit voelt best dubbel, omdat we uit ervaring weten hoe onbedoeld kwetsend of confronterend het kan zijn voor wensouders. Maar misschien zijn er ook (wens)ouders die zich min of meer herkennen in onze situatie en zich gesteund voelen.

Broertje of zusje?

De vier overgebleven embryo’s liggen ingevroren in het VUmc. Eén van deze potentiële broertjes of zusjes voor Julie zou in theorie kunnen uitgroeien tot nog zo’n mooi wonder. Dit zou dan infeite een tweelingbroertje- of zusje zijn, maar dan met een paar jaar ertussen. In de praktijk vraagt dit wel om nog zo’n bijzonder traject, aangezien we dus aangewezen zijn op een draagmoeder.

Onze tweede kinderwens zit heel diep. Het staat los van onze dankbaarheid en het geluk dat we al hebben gehad met de lieve draagmoeder van onze dochter. Wie weet komt er toch ooit nóg een draagmoeder op ons pad. We blijven hopen op een wonder.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalan van WIJ. Let op: we delen enkel verhalen die nog niet elders (online) gepubliceerd zijn.