De gynaecoloog onderzocht mij niet en vertelde ons dat we het moesten blijven proberen. Hij zei botweg: “Als het na een half jaar niet lukt, moeten jullie er niet meer op rekenen om nog kinderen te krijgen.” Met groot verdriet verlieten we het ziekenhuis.

Ik voelde dat er iets niet klopte en vertelde dit aan mijn zus. Zij stelde voor om een second opinion te halen bij haar gynaecoloog. Die onderzocht mij grondig. En wat bleek, ik had gemiddeld maar drie eisprongen in een jaar. Dat is natuurlijk heel weinig. Ook het zaad van mijn man werd onderzocht. De kwaliteit was goed, maar er zaten veel trage zaadjes bij. Deze combinatie maakt het lastig om zwanger te worden.

En dan praat je over IVF

Het voorstel IVF werd op tafel gelegd. Na een lang gesprek besloten wij dit een kans te geven. In augustus was het eerste gesprek met de dokter van de fertiliteit kliniek en er werd een hormonenkuur opgestart.

Eind september was de eerste punctie. Een week daarna werd een bevrucht eitje terug geplaatst, maar zonder succes. Na veel discussie thuis besloten wij het nog een kans te geven. Midden januari begon ik aan een tweede hormonenkuur.

Ook nu werd er een pick-up gedaan en een week later een terugplaatsing. En ja hoor, deze keer met succes! Op 4 december dat jaar werd onze zoon geboren. De overige bevruchte eicellen werden ingevroren, want we wilden heel graag nog een tweede kind. In maart zijn we begonnen met een nieuwe hormonenkuur. De bevroren eicellen werden ontdooid en terug geplaatst.

Dit was zonder resultaat. Eind mei volgende een nieuwe hormonenkuur en een geslaagde pick-up. Er werden twee bevruchte eicellen terug geplaatst om de kans te vergroten, maar zonder resultaat. Begin augustus volgde er een nieuwe hormonenkuur, een pick-up en een terugplaatsing van twee bevruchte eicellen. Deze zwangerschap werd spontaan afgebroken bij acht weken. Mijn man had het er heel moeilijk mee, moeilijker dan ikzelf.

Rollercoaster van gevoelens en emoties

We besloten een pauze in te lassen. In november liet mijn man het verlangen naar een tweede kind blijken. Hij zei wel: “Als het deze keer niet lukt, stoppen we er mee en blijft het bij één.” We startten onmiddellijk met een hormonenkuur. Ook nu werden twee bevruchte eicellen terug geplaatst, met resultaat! Op 29 augustus werd onze dochter geboren. Het was een rollercoaster van gevoelens, emoties en diep verlangen.

Ik was vaak boos en vroeg mezelf af, waarom het nu bij ons zo moest gaan. Ook ging het een paar keer door mijn hoofd om er mee te stoppen. Dit traject is niet te onderschatten, maar ik zou het zo opnieuw doen! Ik wil mijn twee schatten voor geen goud meer missen.

Schrijf mee!

Wil jij ook een verhaal of hersenspinsel met ons en andere moeders (to be) delen? Stuur je gastblog (ongeveer 500 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog en wie weet staat jouw verhaal binnenkort online.