Helaas kregen we te maken met de maandelijkse teleurstelling. “We zijn nog jong”, “Het komt wel goed”, “We hebben geen haast”: allemaal waar, maar wat is het zwaar als je toch blijft hopen. Om ons heen werden veel mensen zwanger en het vinden van afleiding was door corona erg lastig. Maar we bleven positief!

Medische hulp bij zwangerschap

Een jaar vloog voorbij en we ‘mochten’ naar de huisarts. Die verwees ons door naar de Kinderwenspoli. De eerste onderzoeken werden gestart. Al snel kwam de eerste uitslag: de beweeglijkheid van de zaadcellen was onder gemiddeld. Door hete ligbaden en alcohol te schrappen, verbeterde die kwaliteit aanzienlijk. Dat probleem was dus opgelost.

Het eerste onderzoek bij mij was goed: de baarmoeder en eierstokken zagen er prima uit en de cyclus was mooi en regelmatig. Mooie uitslagen, maar waarom was ik dan nog niet zwanger? Er werd een baarmoederfoto gemaakt om te kijken naar de eileiders. Een erg vervelend onderzoek, dat ook nog eens geen uitsluitsel gaf. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt om het nog een keer te doen met een ander type contrastvloeistof, maar ook de tweede baarmoederfoto gaf geen reden.

Inmiddels werd het 2021. Ik was nog steeds niet zwanger en we hadden nog niet genoeg antwoorden om het juiste traject te kiezen. De enige optie om mijn buik verder te onderzoeken, was laparoscopie (kijkoperatie). Lichtelijk stoned van de narcose kregen we éindelijk het antwoord: mijn beide eileiders zaten dicht. Een zwangerschap via de natuurlijk weg was dus al die tijd al (99,99999%) uitgesloten.

De start van IVF-traject

Eenmaal hersteld van de operatie startten we met IVF. Hierbij produceer je door middel van hormooninjecties meer eitjes, die in het laboratorium met zaadcellen worden samengebracht, in de hoop op embryo’s. Deze worden teruggeplaatst in de baarmoeder. Uiteraard wisten we dat het een pittige weg zou zijn, maar we wisten vooral waar we het voor deden. Met een koelkast vol spuiten lukte het me om in het ziekenhuis de eerste ‘testinjectie’ te zetten. Drie paar ogen keken geïntrigreerd naar mijn, speciaal tijdens corona gekweekte, vetrolletje en de naald die erin ging. Voldaan en opgelucht werd dit thuis een dagelijks routine.

Eicel stimulatie en complicatie

De injecties deden hun werk. Zo goed zelfs, dat mijn eitjes groeiden als kool. Er werden twaalf volgroeide eicellen weggehaald tijdens de punctie, waaruit vijf embryo’s ontstonden in het laboratorium. Een van deze embryo’s werd twee weken na de punctie in mijn baarmoeder terug geplaatst.

Ovarieel hyper simulatie syndroom

Helaas leidde het grote aantal ‘aangeprikte’ eicellen tot de complicatie genaamd ‘Ovarieel hyper stimulatie syndroom’ (overstimulatie van eierstokken). Binnen korte tijd lekte er ruim twee kilo vocht in mijn buikholte. Ineens leek ik wel vijf maanden zwanger, zo bol stond ik. Mijn bloed werd dikker en mijn longen kregen het moeilijk. Ik kreeg anderhalve week bedrust voorgeschreven en we gingen om de dag naar het ziekenhuis voor controles. Langzaam nam het vocht af en mocht ik weer gaan bewegen, een goed vooruitzicht. En uiteindelijk was het prachtig nieuws, want we kwamen erachter dat dit veroorzaakt werd door onze prille zwangerschap. Door het HCG-hormoon dat ik begon aan te maken, werden de eicellen gestimuleerd, waardoor deze bleven lekken. We vonden het héél spannend, maar waren vooral verbaasd en blij dat het in ‘in een keer’ was gelukt.

Net zwanger onder het mes

Ons optimisme was echter van korte duur, want snel hierna kreeg ik hevige pijn in mijn onderbuik. Na een uur lag ik trillend, brakend en kreunend van de pijn in bed en belden we de spoedeisende hulp. Gelukkig was ons dossier daar bekend en mochten we direct komen. Na wat echo’s was het duidelijk wat er was: mijn rechter eierstok was gedraaid en ik moet meteen onder het mes. Wat waren we bang, net wetende dat er een baby in mijn buik groeide..

Binnen een uur na aankomst lag ik op de OK en bleek dat mijn eierstok drie keer om zijn eigen as was gedraaid (hoe dan?!), en al blauw was van het gebrek aan bloed en zuurstof. Na het terugdraaien kwam hij gelukkig weer op kleur en kon de eierstok behouden blijven. Tijdens de controle vier dagen later zagen we waar we op hoopten: het ging goed met de baby!

Gelukkig zwanger

Vanwege de heftige aanloop en start, waren we lang onzeker over de zwangerschap. We deelden het nieuws pas rond de twaalf weken. Inmiddels zijn we zo’n twintig weken onderweg en gaat alles goed met ons en de zwangerschap. Ons geluk kan niet op en we kijken uit naar de komst van ons kleine mannetje! We delen dit omdat we tot twee jaar geleden niemand kenden die in een vergelijkbare situatie zat. Toen wij eenmaal begonnen met onze zoektocht naar antwoorden en hier met familie, vrienden en collega’s over spraken, kwamen er heel veel verhalen los van mensen die wel degelijk zoiets hadden meegemaakt. Het blijft een moeilijk onderwerp, emotioneel beladen ook vaak, maar niets om je voor te schamen. Ons helpt het enorm om erover te praten en we hopen dat dat ook voor anderen geldt.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.