De brief van Kyra: ‘Lieve onvruchtbaarheid’
De tijd kruipt tergend langzaam voorbij als zwanger worden niet lukt. Na elke teleurstelling, die ik om de dag kreeg, zakt de moed je steeds een beetje meer in de schoenen. Aan het eind had ik in een klein stukje in mijn hart, de hoop al opgegeven. Ik begon langzaamaan te accepteren dat het goed is zo, met mijn man en onze hondjes. Het was niet voor ons bestemd. Ik baalde, voelde mij een enorme mislukkeling en dacht dat het mijn fout was. Allemaal gevoelens die onzin zijn, want dat is helemaal niet zo.
Daarom schreef ik een brief aan mijn onvruchtbaarheid. Omdat ik je haat en dankbaar ben, maar vooral omdat ik je verslagen heb!
Lieve infertiliteit,
Ik heb je gehaat, geleefd en gevoeld.
Ik heb je vervloekt, geliefd en omhelsd.
Ik heb je genegeerd, verbannen en geaccepteerd.
Ik heb geschreeuwd, gekrijst en gevochten.
Je hebt mij gesloopt, verwoest en kapot gemaakt.
Je gaf mij puisten, vreetbuien en spek.
Ik werd dik van je, moe van je, gek van je.
Een lijf vol hormonen, een buik vol met prikgaten.
Je hebt mijn hart gebroken, mijn maag doen keren en heel veel angstpoepjes veroorzaakt.
Ik was teleurgesteld, boos en verdrietig.
Mijn lichaam faalde.
Jij faalde.
Ik faalde.
Ik voelde mij kut, gebroken en verward.
Je stal mijn droom, mijn wens.
Waarom ik, lieve infertiliteit?
Waarom ik?
Ik kon het niet begrijpen, had zo veel vragen.
Vanaf de woorden: “Je bent onvruchtbaar”, stond mijn wereld op zijn kop.
Wat moest ik toch met jou?
Ik kon het geen plekje geven.
Wat als jij mij nooit moeder kan maken?
Wat als jij mijn vrouwelijkheid van mij wegneemt?
Hoe kan ik dan met mezelf leven, lieve infertiliteit?
Ik werd een kijkdoos.
Een speldenkussen.
Mijn huis een apotheek.
Ik voelde mij leeg.
Een mislukkeling.
Een sukkel.
Mijn lichaam was van jou.
Overgenomen.
Ingepikt.
En ik kon niks anders dan machteloos wachten.
Wachten en toekijken, hoe jij de overhand nam.
Hoe jij mijn leven beheerste.
Maar naast dat, ben ik je ook dankbaar.
Want lieve infertiliteit, jij gaf mij het allermooiste cadeautje:
mijn gezin.
En nu, lieve infertiliteit, ben ik sterk.
Zo sterk als metaal, onverwoestbaar.
Want dat gaf je mij ook.
Een zijden draadje om aan te hangen.
Om vol te houden, tot het uiterste.
Tot ik niet meer kon.
En weet je, die dag zal nooit komen.
Want ik geef niet meer op, nooit.
Je bracht mij in de meest onmogelijke positie.
Liet mij de meest diepe dalen zien en voelen.
En elk moment was het waard.
Jij, was het waard.
Ik zou het zo weer over doen.
Voor mijn baby.
Deel je verhaal
Hoe ervaar(de) jij het zwanger worden? We ontvangen graag je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. De redactie plaatst indien je dat wenst je verhaal anoniem.