Toen de huwelijksklokken luidden, maakten mijn biologische klokken al heel veel lawaai. Hoe moeilijk kon het zijn, zwanger worden? In films is het toch vaak ‘per ongeluk’. Nou, bij ons niet. Tussen de lakens werd het al snel een militaire missie met precisie, planning en uitvoering. We hadden geluk: na een jaar proberen had dat éne perfecte zwemmertje de race gewonnen.

Bevalling een: spoedkeizersnede en postnatale depressie

De oudste is ondertussen acht jaar, maar het was een hel van een bevalling met spoedkeizersnee en een postnatale depressie. Ik was nog niet zeker of ik nog kinderen wilde. Maar toen ik er weer bovenop kwam en ons gezin niet compleet voelde, wilden we toch een broertje of zusje voor hem. Dus: het huiswerk tussen de lakens begon weer. Maar het ging niet. Al snel zaten we op de trein naar fertiliteitland (oh, respect voor alle ouders in dit proces).

De dag voor dé afspraak moest ik een test doen van dat ene stemmetje in mijn hoofd en dat deed ik. En ja hoor: zes testen en twaalf strepen verder, konden we de afspraak annuleren.

Hartje klopt niet meer

Wat een opluchting! Vanaf acht weken durfde ik het al te zeggen tegen mijn naaste kring en voelde ik me fantastisch én zwanger. Was het daarom dat het misliep? Heb ik het ‘bejinkst?’, had ik het niet verdiend, omdat ik bij ons eerste zoontje een postnatale depressie kreeg? Had mijn lichaam al genoeg afgezien? Dat waren de allereerste gedachten in die milliseconde dat de gynaecoloog zei: “De natuur maakte een fout, het hartje klopt niet meer. Ik had een missed abortion” Op dat moment ging het leven door voor de buitenwereld, maar voor mij begon een ander leven. Ik werd een ander mens door het verdriet en tot op de dag van vandaag kan ik daarover huilen.

Zwanger dankzij fertiliteitstraject

Op de dag dat ons dochtertje een jaar zou worden, maakte ik een afspraak met fertiliteitsland om te kijken naar vruchtbaarheidsbehandelingen. Vijf pogingen, 275 inspuitingen, twee jaar en negen maanden later heb ik tijdens de zwangerschap elke minuut doodsangsten uitgestaan. Valentijn vierde ik met de sexy bevallingspampers aan in het ziekenhuis, met mijn tweede zoontje aan de borst. Mede dankzij de psycholoog die me hielp met EMDR-therapie voor de postnatale depressie, mijn zwangerschapsverlies en nu de pretparkbeleving, kan ik erover praten. Want hoe je het ook wendt of keert, het is een onderdeel van wie ik vandaag ben geworden.

Ingevroren eitje terug laten plaatsen

En ja hoor, je telt het goed. Zes jaar later zijn we twee kids verder van de drie, want nummer drie spant de kroon! De twijfel slaat toe, alles verliep perfect, écht. Maar mijn paniekaanvallen die ik als presentje overhield aan alle belevingen, vertelde mijn verstand dat drie kids het onderste uit de kan halen is. Maar mijn hart nam het andere stemmtje over. ‘Nee, ik ga niet heel de rit opnieuw uitzitten’, dacht ik. Maar mijn man zag het anders. Tijdens de dolle rit op fertili moet je papieren tekenen over wat er met je eitjes gebeurt: bijhouden, schenken of vernietigen. Van alle pogingen was er een eitje over. Alleen. In de diepvriezer, van ons tweetjes. ‘Wat als’?, dachten we op de avond voor Sinterklaas.

Ik maakte een afspraak voor een terugplaatsing van ons ene eenzame eitje in de vriezer. Dan is dat eitje tenminste van ons, want zo vernietigen klinkt toch een beetje liefdeloos ergens. En ja hoor…Een weekje nadat de jongste een jaar werd, in februari 2020, één maand voor lockdown nummer een, mocht ik bloed laten en was ik giga zwanger. Wauw!

Kraamtijd in coronatijd

Ik heb geen uitleg waarom dit broertje ons zo in de schoot is gelegd, maar ik ben zo dankbaar. Het land ging op slot en ik had fantastisch nieuws te delen, maar helaas niemand om mee te delen. Toch genoot ik ontzettend met ons twee kids en mijn thuiswerkende man. Wat een quality time hebben we gehad. Tijdens maand zes maakten we pas bekend dat er nog een broertje bij kwam. De bevalling en kraamtijd waren eenzaam, de geboorte passeerde stilletjes door lockdown nummer twee in oktober, maar weer genoot ik eigenlijk van de rust en tijd die het meebracht. Ergens was het ook wel pijnlijk, de geboorte van ons derde zoontje is voorbij gegaan alsof het een day at the office was. Er was geen kraambezoek, geen babyborrel, weinig kaartjes of mensen die eens vroegen hoe het met ons ging. Met tranen van geluk en verdriet, maar vooral heel trots kijk ik terug. Het hart won van het verstand en daar ben ik heel dankbaar voor.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.