“Een typische krans” zegt ze. Een krans? Wat bedoelt ze? Ze vervolgt. “Allemaal kleine blaasjes gevuld met vocht. Cysten zijn het.” Oh, oke, dat klinkt niet goed. “Oeh, ik zie er hier wel meer dan vijftien en aan je andere eierstok …” Ze kijkt kritisch en beweegt het inwendige echo apparaat behoorlijk ruw de andere kant op. “Jaaa, hier zie ik er ook teveel.” Ze haalt het apparaat tussen mijn benen vandaan en zegt: “Kleed je maar aan, dan zal ik het je aan mijn bureau even uitleggen.” Ze tekent een eierstok vol met eitjes. Een soort tak met allemaal besjes eraan. De krans. “Dat duidt op de aandoening PCOS.”

Ik had er nog nooit van gehoord. Maar inmiddels weet ik er alles van. De cysten zijn niet uitgekomen eitjes. Het is een verstoring in de hormoonhuishouding waardoor er geen of zeer onregelmatige eisprongen plaatsvinden. En ja, laat je die eisprong nou net zo hard nodig hebben om zwanger te worden. Ik had dus daardoor al heel lang geen eisprong gehad. Ik was namelijk al negen maanden gestopt met anticonceptie en ik was nog niet ongesteld geworden. Niet één keer. Oke, dacht ik toen. Er is in ieder geval een oorzaak gevonden. Dat is stap één, dacht ik optimistisch. Maar hoe nu verder?

Overbeharing

Toen ik thuiskwam en PCOS opzocht, verbaasde ik me over de symptomen: overbeharing, puistjes, overgewicht en kaalheid. Vrouwen met PCOS hebben te veel mannelijk hormoon in het bloed. Hmmm, apart. Ik herkende niks van deze symptomen. Ik ben normaal slank, heb nooit een puistje of een pukkel. En overbeharing? Nee, zolang het af en toe epileren van mijn wenkbrauwen er niet bij hoort, is daar geen sprake van. Wat gek.

De verstoring in de hormoonhuishouding zou te maken hebben met een verminderde gevoeligheid voor insuline. Oftewel: als je iets eet en de glucose in je bloed stijgt, wordt de insuline in je lichaam niet optimaal verwerkt, waardoor je bloedsuiker stijgt en je lichaam nog meer insuline gaat aanmaken. Snap je ‘m nog? Mijn man heeft diabetes type 1, dus ik ging al snel mijn bloedsuikers in de gaten houden. Met zijn priksetje monitorde ik mezelf. ‘s Ochtends nuchter, vervolgens na het ontbijt en de ultieme test: na een roze koek, chocola en een eetlepel honing. Ik stuiterde de pan uit, maar met mijn bloedsuiker bleek niks aan de hand te zijn. En tóch heb ik PCOS. Wat raar. Ik verbaasde me over het aantal vrouwen in mijn omgeving, vrienden of collega’s die hier ook mee bezig waren. Allemaal zoals ik. Slank, geen acne en geen haaruitval. Zodra ik er iets over vertelde, kwam de ander spontaan ‘uit de kast’. Allemaal PCOS. Allemaal. Gek toch?!

Smijten met servies

Hoe dan ook, ik wilde dat mijn cyclus weer op gang kwam, want alleen op die manier kon ik proberen zwanger te worden. Ik ging dus aan de Clomid. Een bekend hormoon dat vaak voorgeschreven wordt om een eisprong te forceren. (Het is een hormoon met anti-oestrogeen dat je hersenen het signaal geeft om meer FSH aan te maken; het follikel stimulerend hormoon. En daarmee zou er een eisprong kunnen plaatsvinden.) Ik haalde bijna vrolijk het recept op bij de apotheek tot ik online de horror verhalen las over Clomid. Vrouwen die de hele dag in joggingbroek op de bank lagen en het leven niet meer zagen zitten. Vrouwen die met het servies hadden gesmeten toen hun man de bloemkool was vergeten. Oh my … waar begin ik aan. Gelukkig was de Clomid kuur bij mij een spreekwoordelijk eitje. Ik merkte er niks van. Nada. Tegen niemand zeggen, maar ik geloof dat ik me er zelfs iets beter door voelde. Een snufje hoofdpijn misschien.

Cashew-what?

Tegelijkertijd verdiepte ik me in de alternatieve methodes om PCOS onder controle te krijgen. Wat ik daar allemaal niet tegenkwam! Online zijn er hele Instagram accounts op ingericht, zijn er receptenboeken te koop en kun je pillen slikken die er voor zouden zorgen dat de boel weer op gang komt. Wat een wereld. Ik had me voorgenomen om het bij het wetenschappelijk bewezen stuk te houden, bij de medicijnen die ik voorgeschreven kreeg van de gynaecoloog en een bewezen werking hebben. Maar toch, al die succes verhalen van die vrouwen op Insta … Ze zullen toch niet allemaal betaald worden om een potje te liegen?

Na overleg met de gynaecoloog ging ik een twee sporen beleid in. Ik slikte keurig de Clomid, want dat werkte, maar ik probeerde tegelijkertijd andere methodes waarmee ik mijn cyclus op een natuurlijke manier terug zou kunnen krijgen. En zo bestelde ik dure PCOS tabletten, vermeed ik zoveel mogelijk gluten in mijn eetpatroon, stond ik voor € 100 een zelf gedownload kookboek uit te printen (jaja, en dan ook nog in zwart wit, hoe armoedig is dat) en draaide ik op een ochtend yoghurt gemaakt van cashewnoten. Ja. Yoghurt van cashewnoten. Het bestaat.

ICSI baby

Tot we plotseling de uitslag binnen kregen van het zaadonderzoek. Dat hadden we op advies laten uitvoeren om zeker te weten dat we überhaupt kinderen konden krijgen. Shit. De uitslag was niet goed. Sterker nog, als we ooit een kind wilden, moesten we ons aanmelden voor een ICSI-traject bij een fertiliteitskliniek. Of ik nou PCOS heb of niet, we gingen sowieso een serieus traject in waar ik met injecties mijn ei-productie omhoog bracht, er door middel van een punctie eitjes van mijn eierstokken werden gehaald en in ze een laboratorium in contact zijn gebracht met het zaad. Tja … Ik heb toen maar een groot glas wijn ingeschonken en vervolgens direct de pillen en de glutenvrije toastjes in een hoek gegooid. En de cashew yoghurt? Die heb ik toch maar door de wc gespoeld.

Meer persoonlijke ervaringen lezen? Lees ook het verhaal van Rosa. Zij schreef voor WIJ een reeks blogs over zwanger worden met PCOS.