“Zaterdagochtend. Om 7.12 scherp hoor ik de Peuter vanuit zijn bed schreeuwen ´Mamaaaaaaaaaa, maaahaaamaaaaaaa!!! De pinguïn staat op groehoen!’
Topidee zo´n slaaptrainer. Je leert je kind aan dat hij uit bed mag als het lampje groen is, omdat het anders nog te vroeg is. Wij hebben de afspraak dat hij dan nog even lekker bij ons in bed mag, dan kunnen we namelijk even op ons eigen tempo wakker worden. Als ik niet snel genoeg reageer hoor ik ‘Heyyy!! Heyy maamaaaa!! Ik ben wahhakkerrrr!! De pïnguin is groeeeeeeennn!!’

Zwaarder bepakt dan de ezel van Maria

Met één oog dicht en het ander halfopen schuifel ik door de gang en trek ik de deur van de babykamer dicht. Ik sis fluisterend tussen mijn tanden door ‘shhttt je zou zachtjes doen en nog even bij ons in bed kruipen, weet je nog?’ Hij weet het dondersgoed. Hij snapt prima hoe het werkt, maar hij is wakker. En net zo lui als z’n moeder. ‘Ik wil in het grote bed. Met Zack en de Luiaard en mijn eigen kussen. Wil je me tillen?’ Zwaarder bepakt dan de ezel van Maria begeef ik me terug naar de slaapkamer. Ik ben allang blij dat de baby nog slaapt. Zij wilde namelijk een uur eerder al een fles. En een uur daarvoor de speen. En een uur daarvoor ook. Dus ik heb echt mijn zinnen gezet op nog even lekker liggen. Het is tenslotte weekend.

Peuter: Ik wil telesisie kijken

Ik installeer de peuter, inclusief kussen en knuffels in het midden van het bed en ga weer liggen. Ik geef mijn kleine grote jongen een kus en trek hem nog even tegen mij aan, dit is lekker: gewoon nog heel even kroelen voordat de dag begint. De afspraak is nog even lekker samen liggen in het grote bed en dan mag om 7.30 de televisie aan. Maar een peuter heeft weinig besef van tijd, dus binnen een minuut voel ik gegiechel en ijskoude voeten tegen mijn warme benen. Geprik in mijn wang. Een knuffel in mijn gezicht. Alsof ik nog niet wakker genoeg was, trekt hij zachtjes aan mijn haar. ‘Mama? Ik wil telesisie kijken. Treinen wil ik zien’. Ik zucht, ‘Nee vriend, het is nog geen half 8. Je moet echt nog even wachten.’

Volksverhuizing deel twee

In de verte hoor ik de Baby murmelen. Shit, nu is het helemaal gedaan met de rust. Ik ga rechtop in bed zitten en zucht nog dieper, ‘Ok maat, schuif maar even een stukje op, ik ga je zusje halen.’ Volgende volksverhuizing. Baby, speen, knuffel en een hydrofiele doek tegen spuugvlekken op het matras. Met z’n vieren in het grote bed. Een bed van 1 meter 80 breed en ik moet het doen met zo’n 30 centimeter. Het past net. Niet. Ik probeer me op te warmen en draai me in een hoekje van de deken. Het heeft weinig nut, ik ben echt wakker nu. Ik geef het op.

Zaterdagochtend, 7.20: koffie?

Buiten is het nog donker. Vroeger kroop ik dan nog even lekker tegen mijn vriend aan, maar nu liggen er twee kleine kinderen en heel veel knuffels tussen ons in. De televisie gaat aan. De Baby ligt vrolijk te kraaien en de Peuter zit aandachtig naar zijn treinen te kijken. Zaterdagochtend. Het is 7.20 uur en ik hoor de liefde van mijn leven vanaf de andere kant van het bed murmelen ‘Koffie dan maar?’.”

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.