Sean is nu 2,5 jaar oud. Toen de coronacrisis in Nederland van start ging, was hij net 1,5 jaar. Hij begon net de wereld buiten zijn gezin te ontdekken. Sinds een paar weken ging hij naar de kinderopvang om met wat meer leeftijdsgenootjes op te trekken en zodat ik weer naar mijn werk kon gaan. Hij vond het toen al niet echt leuk, maar begon er langzaam aan te wennen, en hield het vol tot het begin van de middag.

Wekenlang in lockdown door corona

Toen de lockdown werd aangekondigd in het voorjaar van 2020 hebben we met het hele gezin thuisgezeten. Mijn man had toen al corona opgelopen via zijn werk en omdat niemand toen nog een idee had met wat voor virus we te maken hadden, hebben we wekenlang in huis gezeten op advies van de huisarts en de GGD. Pas toen iedereen helemaal klachtenvrij was mochten we weer naar buiten, maar zelfs toen waren de straten uitgestorven, de scholen gesloten en ook onze werkplekken waren dicht.

In de zomerperiode leek alles weer eventjes een beetje normaal, maar ook toen was de kinderdagopvang nog dicht. We reden af en toe langs het huis van opa en oma en zwaaiden naar ze vanachter het raam, maar verder zag Sean vrijwel niemand. Op een paar kindjes in de speeltuin na die toch ook wel een beetje angstvallig bij elkaar weggehouden werden door ouders die ook niet wisten wat ze moesten doen.

Niemand zien door corona

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en werk ik nog steeds vanuit huis. De middelbare scholen zijn sinds kort weer open, dus mijn man begint weer op locatie te werken in plaats vanuit de slaapkamer van de jongens, maar Sean hobbelt nog steeds de hele dag thuis rond. En hij vindt dat prima. Hij heeft zijn eigen routine gemaakt; ’s ochtends spelen met de Playmobil, daarna een puzzel maken, een tekenfilmpje kijken, even buiten spelen en ’s middags als zijn broers weer uit school komen, speelt hij met hen.

Het is het enige wat hij eigenlijk kent. Knuffelen met opa en oma heeft hij al lang niet meer gedaan. Sterker nog, hij is hartstikke verlegen wanneer hij ze in levenden lijve ziet en zegt geen woord. Ook wanneer de postbode naar hem zwaait of iemand op bezoek komt, duikt hij weg achter het gordijn of doet zijn ogen dicht; ‘ik zou jou niet, dus jij ziet mij ook niet.’

Kind huilt op kinderdagopvang

Het was dan ook een wereldschok voor hem toen ik hem vorige week voor het eerste weer naar de kinderdagopvang bracht. Nu ik zie hoe mensenschuw hij geworden is, lijkt het me juist goed om hem voorzichtig weer te laten wennen aan andere mensen en kinderen. Het afscheid was dramatisch, hij begreep maar niet waarom hij door mij achtergelaten werd. En anderhalf uur later vertelde de kinderleidster me aan de telefoon: “Kom hem maar ophalen hoor, hij is zo verdrietig”.

Met een zwaar hart zie ik op tegen de volgende keer dat ik hem weg moet brengen, maar waar doe je goed aan? Hem nog langer thuishouden en hopen dat hij vanzelf minder verlegen wordt tot hij naar de basisschool moet gaan? Of hem aanmoedigen om tóch te gaan en te leren dat andere mensen helemaal niet zo eng zijn? Voor een toch al verlegen kind is zo’n lange lockdown niet echt gunstig. Ook al pieker ik er soms over, ergens weet ik ook wel dat het vanzelf ook allemaal wel weer goedkomt. En dat hij vast niet de enige 2-jarige is die hier last van heeft.