Koorts op dag twee

We besloten een dagje rustig aan te doen. Gelukkig had ik zetpillen mee en hoopte dat ze zou opknappen. Maar Pien knapte niet op. ’s Nachts moest ze overgeven. We belden onze huisarts in Nederland. Het advies: goed laten drinken en als het niet beter wordt, een arts in Griekenland bezoeken.

Naar het ziekenhuis

De tweede nacht was Pien erg ziek. Ze had meer dan 40 graden koorts, kreunde van de pijn, haar onderbuik deed zeer en haar urine rook sterk. In de ochtend besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Een huisarts leek daar niet te zijn. Het ziekenhuis was een grauw gebouw. Binnen moest ik aan de balie uitleggen wat er aan de hand was. Niet makkelijk met de taalbarrière. We moesten even wachten, en na wat papierwerk werden we meegenomen naar een onderzoekskamer.

Onbegrip en frustratie

‘Whats happen?’ vroeg de arts. Ik legde opnieuw alles uit en vertelde dat ik dacht aan een blaasontsteking. Ze deed een thermometer onder haar oksel en Pien kreeg paracetamol. Er werd weinig uitgelegd, het ziekenhuispersoneel liep in en uit en praatte gefrustreerd met elkaar, in het Grieks. Een arts met opvallend blote kleding kwam kijken, ze leek wel uit een slecht doktersromannetje te komen. Ze wilde bloed afnemen en urine opvangen. Prima.. Ondertussen werd mijn man weggestuurd. ‘One stay, other go.’ Tot ze ineens een infuus wilden plaatsen. Zonder uitleg. Waarom? Ze weten nog niet eens wat er aan de hand is?

De verpleegster was niet kindvriendelijk

Ik kon geen vragen stellen want Pien begon te huilen, dus ik wilde haar troosten. Wat niet lukte. Met een ruk draaide de verpleegster haar hoofd naar Pien en schreeuwde kwaad ‘Stop it!’ Pien schrok en begon nog harder te huilen. Ik heb haar nog nooit zo bang gezien. Voordat ik besefte hoe vreselijk de verpleegster Pien behandelde, riep ze kwaad ‘Call husband now!’. Ik riep Niek, hij hielp met vasthouden. ‘Stop it!’ Schreeuwde de verpleger nogmaals en kreeg het eindelijk voor elkaar om het infuus erin te krijgen. Ik trok vervolgens Pien in mijn armen en troostte haar terwijl ze nat van het zweet was. Ik was in shock van de gebeurtenis, maar ik probeerde me groot te houden. Dit infuus bleek later voor extra vocht en tegen misselijkheid te zijn.

Ik was in shock van de gebeurtenis, maar ik probeerde me groot te houden.

Blaasontsteking en opname

We moesten urine opvangen. Na anderhalf uur hadden we een beetje te pakken. Niet veel later kregen we te horen dat de infectiewaarden hoog waren. Ze wilden een longfoto maken. Waarom? Geen idee. Vragen werden niet beantwoord.

Na de foto kregen we te horen dat Pien moest worden opgenomen. Ze had een blaasontsteking, zeiden ze. Maar in plaats van een antibioticakuur, kreeg ze antibiotica-infuus. Haar infectiewaarde was 26. Volgens onze Nederlandse zorgverzekeraar zou een antibiotica-infuus bij zo’n infectiewaarde in Nederland niet snel gebeuren, maar we stemden in voor Pien.

Op de kinderafdeling

We kwamen op een kamer met zeven andere mensen, waaronder drie zieke kinderen. Het bedje van Pien werd ergens tussen gepropt, er was eigenlijk geen ruimte. Ze zouden haar twee infusen antibiotica geven. Terwijl ik keek hoe het infuus leeg druppelde probeerde ik mezelf gerust te stellen: via infuus werkt het sneller. Dan kunnen we daarna terug naar het resort. Toen we hoorden dat het tweede zakje antibiotica pas de volgende dag zou komen én het infuus niet meer werkte, wilden we vertrekken. Ze wilden haar een injectie geven, maar alleen als ze zou blijven. We moesten blijven slapen. Niek mocht officieel niet blijven, maar besloot bij ons te blijven.

De nacht was zwaar. Mensen liepen in en uit, kinderen huilden en familieleden maakten ruzie. Pien kon niet slapen. Uiteindelijk liepen we door de gangen van het ziekenhuis en viel ze gelukkig in slaap in haar buggy.

Een boze politieagent

Na een paar uur vond ik een stil wachtkamertje met bankjes. Pien sliep, Niek en ik dommelden even weg maar het was er koud. Toen ik terugging om een lange broek te pakken, kwam ik een politieagente tegen. Ze bulderde: “Where is the child?!” Blijkbaar hadden ze zich zorgen gemaakt. Begrijpelijk, maar het voelde heftig. Uiteindelijk zagen ze dat Pien nog in het ziekenhuis was. De agent vertelde dat het personeel zorgplicht had voor Pien, en omdat ze niet wisten waar ze was konden zij niet aan die plicht voldoen.

Dag twee in het ziekenhuis

Pien leek iets op te knappen, maar de sfeer in het ziekenhuis bleef naar. Eten en drinken moesten we zelf regelen. Bij de controle had ze 38 graden koorts en kreeg opnieuw paracetamol. De artsen wilden de volgende dag bloed prikken en opnieuw een injectie geven. De uitslag van de urinekweek zou een dag later komen en bepalen welke antibiotica nodig was. Het besef dat we nog een nacht moest blijven maakte mij misselijk. We wilden de artsen zeggen dat we zouden vertrekken en morgen weer terug komen voor de uitslagen. Met dat idee liepen we terug naar de afdeling.

De reisleidster helpt

Opeens zag ik iemand lopen van ons reisbureau! Ze blijkt op zoek naar ons. Gelukkig spreekt zij Grieks en ging met de artsen in gesprek. Door de taalbarrière werd er gesproken over een ‘bladderinfection’, maar ze heeft een nierbekkenontsteking. De infectiewaarde in Nederland zijn anders dan in Griekenland. Infectiewaarden tussen de 0,5 en 1 zijn normaal in Griekenland en een infectiewaarde van boven de 20 is zo erg dat andere organen in gevaar zijn. Pien had 26!

“Wat ben ik voor moeder?!”

Ik voelde me vreselijk. Had ik bijna Piens leven in gevaar gebracht door haar mee te nemen uit het ziekenhuis? Er waren gelukkig twee bedden vrij gekomen waar we met zijn drieën konden verblijven. De communicatie bleef lastig, maar op dag vijf kwam het goede nieuws: de koorts was weg, de infectiewaarden gedaald. Pien had een goed te behandelen bacterie. We vierden haar herstel in het resort en vlogen de volgende dag terug naar huis.

Tip als dit jou overkomt

Ik voel nog veel verdriet, schaamte en angst van deze gebeurtenis. Maar het liefst wil ik er een positieve leer uit halen. Mocht je in dezelfde situatie komen, zorg dan dat je blijft communiceren met het personeel van het ziekenhuis. Blijf voet bij stuk houden en zorg dat je alle informatie ontvangt tot je alles helder hebt. Hier kan je reisbureau vaak bij helpen. Of zoek een andere partij zoals een tolk die voor je kan vertalen. Een ziek kind in een vreemd ziekenhuis, waar je je niet gehoord voelt, is iets wat je niemand gunt.

Lees ook: Tips voor een veilige vakantie met je kind

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.