Tropenjaren, kom maar op!

Toen ik mijn tweede zwangerschap bekend maakte, terwijl mijn dochter nog niet eens een jaar was, kreeg ik meteen al reacties dat het zwaar zou worden. ‘Pfff, dat worden tropenjaren hoor!’ Tropenjaren, ook wel bekend als de zware jaren. Tja, een baby is niet makkelijk, laat staan een baby en een dreumes tegelijk. Alleen dacht ik wel als ik nu gewoon in één keer luiers, gebroken nachten en de hele baby- en dreumestoestanden achter elkaar heb, dan ben ik daarna wel meteen klaar. En dat leek mij een beter plan dan twee jaar met een kleintje, een jaar wat rustiger en dan weer van vooraf aan beginnen met de babyzorgen. Prima, kom maar op met die tropenjaren.

Moederschap, anders dan je het hebt voorgesteld

In de tijd dat ik nog geen moeder was, had ik om mij heen ook amper vriendinnen met kinderen. Het echte babymoeder-leven was mij dus niet zo bekend. Het idee dat ik lekker op de bank zou liggen knuffelen met mijn baby, dat ik haar in de avond in bed kon leggen en ze heerlijk naar dromenland zou vertrekken als ik een liedje zong, dat je kinderen uit school aan tafel een kopje thee drinken en gezellig vertellen over hoe het vandaag in de kleuterklas was. Dat zag ik voor mij, zo zou het gaan. Maar nee. Je voelt het natuurlijk al aankomen. Zo ging het verre van. Natuurlijk waren er momenten dat het wel zo was, maar vaak ook niet.

Met een huilende baby de dreumes naar bed brengen

Mijn zoontje huilde vrij veel in de eerste weken van zijn leven. En eigenlijk wilde hij ook alleen bij mij zijn, dus zo kwam het geregeld voor dat ik naast het ledikant van mijn dreumes een boekje voorlas, terwijl er in mijn arm een baby lag die non-stop aan het huilen was. Gelukkig gaf mijn dochter daar helemaal niets om en luisterde ze gewoon naar het verhaaltje en ging daarna slapen. Dat deel van snel slapen voldeed dan wel aan mijn verwachting, voorlezen met een huilende baby dan weer niet.

Pas op, loslopende peuters

Als één van je kinderen nog zo klein is dat hij in de maxi-cosi kan is het nog wel te overzien, maar vanaf het moment dat je twee loslopende kinderen hebt, wordt het gewone leven een stuk uitdagender. Een wandeling is niet meer rustgevend en boodschappen, daar wil je vast niets over horen. Ik zal je dus niks vertellen over kinderen die graag gekleurde hagelslag willen hebben - terwijl je daar thuis nog twee pakken van hebt staan - want die laten zich zonder gêne op de grond storten om met een dramatische huilsolo alle aandacht op zichzelf en jou te vestigen. En dan moet je sterk blijven, want als je toegeeft gaat iedereen fluisteren ‘Ja, ik snap wel dat hij zo doet, hij krijgt meteen zijn zin.’, maar als je strijdlustig blijft en de gekleurde hagelslag terugzet, en je kind vervolgens nog harder gaat gillen gaan de mensen weer puffen en steunen hoe verschrikkelijk jouw kind zich gedraagt. ‘Heb je hem soms niet opgevoed?!’ Dat is heel stom, dus daar vertel ik je niks over. Daar kom je op een dag wel een keer achter. Als je nu een moeder ziet in deze situatie; geef haar even een duim omhoog en een vriendelijke blik. Dat maakt het voor haar een stuk minder ongemakkelijk.

Tijd voor jezelf is niet zo fijn als het klinkt

Tijd voor jezelf, dat klinkt echt ge-wel-dig. Als je 24/7 bezig bent met luiers, voeding en spuug, alleen nog maar kinderliedjes hoort, je met babystemmetjes praat en je nachten gebroken zijn snak je naar een momentje zonder je kinderen. Maar echt, dat uurtje voor jezelf is eigenlijk verschrikkelijk. Het begint namelijk al met een stemmetje in je hoofd zodra de kinderen de deur uit zijn.

Nu kan ik snel de badkamer schoonmaken, dan gebruik ik mijn tijd nuttig. Oh nee, ik ga vast het poppenhuis behangen en inrichten, leuk! Nee beter kies ik voor mezelf; ik ga lekker uitgebreid douchen, met een maskertje en scrub. Nee, NETFLIX! JA! Serietje aan, lekker op de bank. Ik neem er lekker een theetje bij, of nee, ik ga lekker een cappuccino maken met caramel! Brownies zouden ook wel lekker zijn, ik heb nog wel een bakmix staan. OH … daar zijn de kinderen alweer.’

Poef, dat uurtje ‘lekker voor jezelf’ is voorbij en je hebt niks bereikt, omdat er een stem in je hoofd aan het strijden is tussen je tijd goed gebruiken of gewoon voor jezelf kiezen en ontspannen.

Ze zijn het waard

Maar tussen de ellende van de tropenjaren door zitten er ook heel veel leuke momenten. Met twee kleine kinderen koekjes bakken op zondagochtend, een lieveheersbeestje bewonderen in het park, trots kijken naar het eerste poppetje wat ze tekenen en toekijken terwijl ze stoer de school binnen lopen op de eerste schooldag. Het zijn momenten die je niet wilt missen en de tropenjaren het meer dan waard maken. En zodra je de tropenjaren achter de rug hebt, kun je er vast om lachen. Ik zit er nog middenin dus daar heb ik geen ervaring mee.