Ze is er vroeg bij en als ik wat google, zie ik de volgende woorden oplichten: “Het zindelijk worden vindt plaats in een periode dat veel kinderen dwars kunnen zijn.” Aha! That makes sense; levert dat dwarse gedrag toch nog íets goeds op.

Kamperen met peuter

Wij hebben onze tijdelijke woonunit even ingeruild voor een ‘unit’ op de camping. Een variant waar het nóg iets warmer is en waar het gezoem van de ventilatoren als muziek in de oren klinkt. Zo’n variant waarbij je denkt: waarom gaat iemand daar vrijwillig in zitten? Maar heerlijk die vrijheid op de camping. Ook voor een tweejarige…

Niet luisteren

De deur uitstappen en zomaar alle kanten op kunnen schieten. Geen schutting, heg of andere omheining. Een gevaarlijke parkeerplaats heb ik zo bereikt en die speelgoedtractor van de buren is ook zonder enige moeite bereikbaar. En daar mag ik dan niet naartoe? Wat een onzin! Wanneer ik merk dat iets een no-go of no-acces is, kijk ik nog even over mijn schouder en als mama aanstalten maakt om mij te komen vangen, zet ik het op een rennen! Lachen is dat! Ja, zoiets moet ze gedacht hebben… die kleine aap van ons.

Makkelijke baby

Het is de laatste in de rij, nummer drie. Het eerste jaar zei ik nog: “Deze doen we er zo bij, ze is zo makkelijk!” En nu denk ik: what was I thinking? Karma! Ik heb het over mezelf afgeroepen, had ik maar mijn mond gehouden.

Queen of the camping

Al die mogelijkheden en opties hier op de camping… en voeg daar een tweejarige baas aan toe die zeer actief is, geen angst kent, impulsief, ondernemend en onderzoekend is, grenzen opzoekt, dol is op mensen, dieren en alle levende al dan niet-levende wezens en je hebt… een hels karwei! De ‘Queen of the camping’ is geboren.

Als blikken konden doden

“Zo, jij bent zeker twee jaar?” lacht een vreemde meneer de Queen of the camping toe, terwijl ze niet-vrijwillig aan haar armpje door papa wordt meegetrokken en haar hakken in het zand zet. Hij heeft het geweten deze man, ze blijft hem met een stalen gezicht aankijken tot hij uiteindelijk uit het zicht verdwenen is. Zonder te knipperen uiteraard, want dat is blijkbaar een teken van zwakte. Als blikken konden doden…

Zwemmen met peuter

Wat doe je als het warm is? Zwemmen. Heerlijk, ook met ons tweejarige zonnetje. Ze heeft er plezier in YES, dus alles is onder controle. Het zonnetje is terug! Maar dan… overwegen we om te vertrekken. Durven we het aan? Hoe gaan we dat de Queen in hemelsnaam vertellen? Dit slecht-nieuwsgesprek accepteert ze nooit ofte nimmer.

Driftbui

En ja hoor, daar sjok ik dan enkele minuten later met een gillend hoopje mens onder mijn armen, inclusief een heethoofd, klotsende oksels en uiteraard een pokerface. Want ik heb alles onder controle (NOT!). Ik heb zojuist m’n kind van het klimrek los getrokken. Je kent ’t wel, die ielige armpjes die dan opeens ontpoppen tot rotsvaste betonblokken waar geen beweging in te krijgen is. Sta je daar als één of andere faillure aan een blok beton te sjorren terwijl de hele playa meekijkt. En dan die sirene van haar… het luchtalarm is er niks bij. De ogen van andere mensen prikken in je verbrande rug.

Twee is nee

Maar ook de meest actieve rotsvaste temperamentvolle eigenwijze wezens raken een keertje moe. Ook onze kleine friemel. Als ze zich dan uiteindelijk overgeeft aan de vermoeidheid en haar bolletje laat rusten op je schouder, is dat een teken dat de batterij aardig leeg is. Dan houd ik je nog even stevig vast. Want nu mag ik. Straks niet meer, want dan ben je weer twee en zeg je vast en zeker… NEE!

Dit verhaal is geschreven door Stèfanie Groeneveld - Van Hout en is afkomstig uit haar boek Tropenjaren. Op Instagram kun je Stéfanie volgen via Inspirerend Gekwebbel.