Terug naar de kinderopvang: hallo power battle!
De laatste weken, eigenlijk sinds we weer naar de kinderopvang gaan, is er een soort power battle gaande tussen Marlie en mij. Bepaalde dingen gaan vreselijk moeizaam en soms, omwille van tijdsdruk, gepaard met tranen. Om een voorbeeld te noemen, het aankleden in de ochtend. Ik zet mijn wekker eerder, laat haar zelf kleding uitzoeken en laat haar - voor zover het lukt - alles zelf doen. Dat ging soepel en vlekkeloos in de tijd dat we thuis bleven. Alleen alles is anders en ergens wil mijn kleine meisje met grote emoties daar niet in mee.
De strijd
Ik ben erg van positief opvoeden en probeer een dialoog aan te gaan op haar niveau. Maar wanneer na een uur nog niets is gelukt, neem ik het heft in handen en help ik haar aankleden. Allerhande krachttermen (nee, ik wil niet, zelf doen, mama doen, stop) passeren de revue waarna ze meestal in tranen uitbarst. Immers … Ik heb een tijdvak van brengen naar de opvang en een tijd om op mijn werk te zijn. Zo rot om elke ochtend de dag mee te beginnen voor ons allebei. Ik weet dat het een fase is waar ze veel profijt van zal hebben later, maar jeetje…
Het kookpunt
Maar de laatste aanvaring die we hadden sloeg alles. We waren samen naar de dierentuin om onder andere bij de babyolifant te gaan kijken. Op een gegeven moment was het al richting etenstijd en na poffertjes was ze heerlijk aan het spelen in een prieeltje. Ik wilde richting huis, mede omdat het park dicht zou gaan en ik niet al te laat thuis wilde zijn. Ze heeft dan de neiging om in slaap te vallen in de kinderwagen, waarna ze tot 22.00 uur loopt te spoken.
Dus na een herhaaldelijk verzoek besloot ik haar op te pakken. En ja hoor, armen slap en vol in een driftbui. In een poging om haar goed op te tillen vloog er een schoentje vol in mijn gezicht en was mijn kookpunt ook bereikt. Na een minuut of twee probeer ik haar tot bedaren te krijgen en een knuffel aan te bieden. Vervolgens besluit ik maar te gaan.
Stomme mama
Met flink verzet krijg ik haar in haar kinderwagen en de eerste paar minuten kan ze niet anders dan “mama weg” en “stomme mama” zeggen en voel ik me piepklein. Eigenlijk de eerste keer dat ik in mijn hoofd de gedacht krijg dat ik wellicht toch niet geschikt ben voor het moederschap, want man… man… man… wat is mijn kleine meisje boos! Na een paar minuten lopen probeer ik haar weer te kalmeren, maar ook dat heeft geen nut. Kort daarna valt ze uiteraard in slaap.
Eenmaal thuis gekomen hebben we samen nog een broodje gegeten en heb ik mijn excuses aangeboden, omdat ik zo boos werd. Die trap in mijn gezicht triggerde echt iets in mij en goddank kon ze mijn gedachten op dat moment niet horen. Als ze uiteindelijk slaapt krijg ik toevallig een blog binnen over dat veel mama’s zo’n moment meemaken. Toeval? Ik maak bakken met fouten daar twijfel ik geen moment aan, maar de liefde is zo groot dat ik hoop dat er een soort balans is. Herken je dit ook lieve mama? ā”
Lees ook: CarriĆØre vs moederschap: Sharon gooit het roer drastisch om