Als we na het poepen-in-het-potje-moment klaar zijn met juichen en high-fives uitdelen, spoelen we de Grootse Prestatie met het hele gezin door de wc. Terwijl ik nog sta te zwaaien, krijg ik een ingeving. Aankomend weekend zijn de Peuter en ik alleen thuis. De weergoden zijn ons gunstig gezind dat weekend. Op dat moment verklaar ik het wedstrijdseizoen voor geopend.

Lotje op het potje

Als de Peuter die zaterdag wakker wordt na haar middagdutje, eten we komkommer en paprika en lezen we boekjes in de tuin. Ook het boekje dat opa voor haar heeft meegenomen, toen hij eerder die dag haar zus kwam ophalen. Iets over Lotje op een potje en eind goed, al goed. De Peuter luistert tevreden.

Pindakaas op het picknickkleed

Het is inderdaad warm die dag, dus ik kleed de Peuter uit om lekker met een emmer water te gaan spelen. Terwijl zij de plantjes water geeft en een hard plastic tijger verdrinkt, ruim ik de tuin op. Met een koud glas water laat ik me even later in een stoel zakken. Ik staar wat voor me uit en terwijl ik dat doe, blijft mijn blik steken bij het picknickkleed. In het midden zie ik een bruine veeg, die ik niet direct kan thuisbrengen. Als ik opsta denk ik (letterlijk) nog ‘Pindakaas? Zoveel?’

Kak. Dan zie ik het.
Op het gras.
Op de tegels.
Op mijn peuter.

Terwijl ik opspring en naarstig zoek naar gereedschap dat me uit deze situatie kan redden, zie ik achter me nóg een veeg. Op het buitenkleed, hoe dan? Een deel van mij weet het antwoord al voordat ik mijn voet optil en de onderkant van mijn teenslipper mijn blikveld bereikt.

ChatGPT? Geen tijd voor!

Ik besluit dat voor ChatGPT (‘Hoe verwijder ik feces uit een geweven buitenkleed?’) geen tijd is. De poedelnaakte Peuter lijkt de naderende achtervolging aan te voelen, dus zet het op een lopen. Ze giert het uit. Met in mijn ene hand een pak vochtige doekjes en in mijn andere hand de tuinslang, ren ik achter haar aan. Met mijn vrije hand werp ik tuinmeubelen en buitenspeelgoed op als barricades rond de plaats delict. (De meeste ouders zullen herkennen dat het hier gaat om een superkracht waar je in noodsituaties op kunt terugvallen.)

Een rustig bad

Ondanks mijn verwoede doch vergeefse potjespogingen, resulteert deze middag in een recordaantal vieze luiers. Hoe is het mogelijk?! Ik prijs mezelf om mijn doorzettingsvermogen en besluit de strijd te staken.
Voor vandaag althans.
Als we even later samen in bad zitten en ik de spanning weer enigszins uit mijn lijf voel sijpelen, vinden twee grote blauwe ogen de mijne. Bijna vragend - schuldbewust, zou ik zeggen - klinkt de aankondiging van een volgende ronde: ‘Poepie?’

Lees ook: Zindelijkheidstraining: wanneer begin je en hoe?

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.