“Waarom is dit de irritantste dag uit je leven?” vraag ik, terwijl ik één van de messen op een centimeter afstand langs mijn oor hoor suizen. “Omdat ik geen kleren mag uitkiezen! Agrrrrr dit is echt de aller-aller-allerstomste dag!”

Kleuter maakt ruzie met zusje

Met grote ogen kijk ik haar zwijgend aan. Deze blikt keurt zij zeer zeker af, want de messenwerper zoekt een tweede slachtoffer. “En deze beker is niet van jou, ik had die roze!” BAM en ze beukt haar zusje omver. Oké, hier moet ik dus ingrijpen. Al wapens ontwijkend, grijp ik in en geef ik haar een preek. Op dit moment is ze dus niet meer alleen boos vanwege de allerirritantste dag uit haar leven, maar ze is ook boos omdat ik boos ben.

Ochtendroutine van een moeder

Net op het moment dat de messenwerper en ik vrede sluiten, speelt zich een ander bloederig tafereel af. “Waaaaaaa ik heb bloed!” roept onze andere kleuter. “Nee, je hebt geen bloed”. “Jawel, ik wil een pleister!” roept de temperamentvolle zus van de messenwerper. “Nee, hup we gaan naar school”, probeer ik nog een keer. “Nee, ik wil een pleister!” hoor ik, terwijl de vogeltjes zich verschuilen in hun huisjes, de zon zich verschuilt achter de wolken en de buurvrouw de ramen sluit. “Ik zie godnakendegloeiende geen schrammetje?!” mompel ik terwijl ik de EHBO-doos omkieper op zoek naar een pleister.

Dweilen met de kraan open

De tijd tikt door en over enkele minuten zal de eerste zoemer gaan. Snel poets ik de eerste snotneus af die ik tegenkom en daarna de tweede, maar op het moment dat ik naar nummer drie loop, raakt het snot van nummer één alweer bijna de grond. Hoe dan? Dit is zoiets als dweilen met de kraan ehhh… neus open.

Kom je uiteindelijk (op tijd!) op school aan… “Waar is je broodtrommel?” vraag ik aan de messenwerper. “Achterop mijn fie…” en terwijl ze achterom kijkt, stopt ze met praten. “Ow, oeps”. Ja, juist ja.

Kinderen naar school

Terwijl de twee bloederige snotneuzen op tijd in de klas zitten, kan mama op de fiets terug. En wat ligt er dan thuis voor de deur op de grond? Juist, die broodtrommel. Als een malle terug naar school fietsen, om de messenwerpster van haar lunch te voorzien.

Lees ook: 5x als je kind een draak wordt

Als moeder ruim je altijd op

Wat ben ik blij om vervolgens heelhuids weer thuis te komen, wetende dat iedereen, inclusief broodtrommel, op school is. Wetende dat ik bijna het knopje van het koffieapparaat kan indrukken. Wanneer ik binnenstap besef ik me opeens wat ik ben vergeten. Het slagveld. De zooi op de grond en op de tafel. De melk die door de kieren van de tafel drupt, omdat die beker melk natuurlijk ook nog omviel. Wat een slagveld. Maar zeker niet de irritantste dag uit mijn leven.

Levensles uit chaotische ochtend

Terwijl ik me door de ravage heen beweeg en dat perfecte knopje van het nog perfectere koffieapparaat indruk, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Want als dít de meest irritante dag uit haar leven is, hoe zorgeloos en relaxed is haar leven dan tot nu toe geweest? Fijn toch om te weten dat dát de zorgen van dat kleine mensje zijn. Een keer je eigen kleren niet mogen uitkiezen; de grote zorgen van die kleine messenwerper, die eigenlijk gewoon een heel klein en onschuldig mensje is. Met een ochtendhumeur, dat dan weer wel. Dat je vandaag een keer niet je kleren mag uitkiezen. Dat juist dát het de meest irritante dag van je leven maakt. Tussen al die melk, messen, pleisters en snot zie ik dat dan maar als een groot compliment.

Dit verhaal is geschreven door Stèfanie Groeneveld - Van Hout en is afkomstig uit haar boek Tropenjaren. Op Instagram kun je Stéfanie volgen via Inspirerend Gekwebbel.