Ik had na zes maanden een onderbuikgevoel. Waarom luisterde hij niet naar zijn naam? Waarom lachte hij niet bewust naar mij? Waarom legde hij geen contact? Het leek alsof hij geen onderscheid tussen mij en een ander leek te maken, ik was toch zijn moeder? Toen zijn spraak niet op gang wilde komen, heb ik na meer dan een jaar aan de bel getrokken.

Het leek alsof hij op slot zat

Ik vergeet nooit meer wat het consultatiebureau mij vertelde: ‘Dit is je eerste. Geloof ons, ze kunnen eerder spreken dan zwijgen’. In ontwetendheid liet ik mij afwimpelen, totdat ik thuis zat. Ik kon mijn gevoel niet wegstoppen. Ik moest hem helpen, want het leek of hij op slot zat. Een week later mocht ik weer komen en omdat ik mij zo zorgen maakte, mocht ik dan toch naar een audiologisch centrum. Ze zouden dan zijn gehoor en andere dingen testen.

Autisme? Mijn zoon?!

Na ons bezoek daar werd vrijwel meteen duidelijk dat hij aan zijn gehoor gelukkig niks mankeerde. De kinderpsychiater gaf daar aan dat ze dacht aan ASS. Ik schrok me te pletter en ik werd heel boos. ASS? Als in autisme? Mijn zoon? In tienminuten kun jij daarover oordelen? Toch heb ik haar advies aangenomen om contact op te nemen met een zorginstelling en hem vervolgens in te laten schrijven op een kinderdagcentrum.

Op het kinderdagcentrum observeren ze kinderen hoe als ze zijn, wat hun denkwijze is en eventueel hun beperkingen. Hij ging vanaf nu met sprongen vooruit. Maar mijn wereld stortte in. Het werd steeds duidelijker dat hij ASS had en daarnaast ook een ontwikkelingsachterstand die zonder twijfel over zou gaan op een verstandelijke beperking. Slik!

ASS met een ontwikkelingsachterstand

Ik moest toekomstplannen bijstellen, verwachtingen allemaal schrappen. Wat hij dan uiteindelijk wel zou kunnen, was net als koffiedik kijken. Uiteindelijk heeft Jake de diagnose gekrege: ASS met een ontwikkelingsachterstand. We zijn Intensief met hem bezig geweest en uiteindelijk op speciaal onderwijs terecht gekomen. Hele goede en fijne school. Jake is inmiddels nu zes jaar kan goed lezen, rekenen en is sociaal sterker geworden. Hij is nog steeds nonverbaal, maar kan door middel van picto’s en handen en voeten zichzelf duidelijk maken in deze wereld.

Jake geniet van de kleinste dingetjes

Ik heb het inmiddels geaccepteerd. Jake is een gelukkig jongetje, hij is blij en lacht elke dag. Hij geniet van de kleinste dingetjes, een takje in het bos die hij vindt op een grasveld, het stampen in de plassen en ik ben nog net zo verliefd als van te voren misschien nog wel meer. Het is soms een hobbelig avontuur maar ik zou het voor geen goud hebben willen missen.

Het waren turbelente jaren. Toch ben je als vrouw en moeder hartstikke sterk. Het is dubbel hard werken, maar wat veel liefde krijg je er voor terug. Het zit in de kleinste details. Probeer, ook al is het klein, iets positiefs uit elke dag te halen. Het moederschap is tenslotte hartstikke mooi!

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s delen. Stuur je blog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl en wie weet staat jouw verhaal binnenkort online!