“Maar mama, ik heb toch helemaal geen croma meer, mijn hoest is al over, hoor maar …” Mijn zoon van vijf wil dolgraag mee naar de winkel en wanneer ik uitleg dat door de coronacrisis hij niet mee mag boodschappen doen, snapt hij daar niks van. “Ik heb geen croma”, is zijn onschuldige uitleg. Maar tot zijn grote teleurstelling mag hij - ondanks dat hij geen corona heeft - toch niet mee.

Straks vergeet ik alles

Ook snapt hij niet waarom de laatste schoolweek voor de kerstvakantie opeens zomaar afgelopen is. Niet dat hij het erg vindt om vrij te hebben, maar “het is nog niet de blauwe dag”, dus waarom is hij nu al vrij? We proberen uit te leggen dat er nog steeds een ziekte door het land gaat, waardoor iedereen voorzichtig moet zijn, zoveel mogelijk thuis moet blijven en dat bijna alles dicht zit. Waarom we nu weer meer regels hebben? Omdat er ook meer mensen ziek zijn.

Mijn oudste zoon is er verdrietig over. “Maar ik mis alle leuke dingen die we altijd deden”, vertelt hij na de laatste abrupte schooldag met zijn nette kerstkleren nog aan. Het kerstontbijt was snel nog even een dag verplaatst. “De dierentuin, naar de speelgoedwinkel, of ijs halen in het dorp en naar de bioscoop. Waarom doen we dat niet meer? Straks vergeet ik alles. En ik moest de tafel van vijf nog opzeggen, dat kan nu ook niet meer.”

Ze zijn het zat

Hij is zeven jaar en nu de tweede lockdown begonnen is, merken we pas echt het effect van de crisis op de kinderen. Ze zijn het zat. In maart was alles nog nieuw voor ze, net als voor ons. Ze mistten het spelen met vriendjes, op bezoek gaan bij opa en oma, maar de crisis begon pas net en ze gingen overal vrij makkelijk in mee.

Zelfs een verjaardag achter glas vieren was nog nieuw, spannend en zelfs een beetje leuk! Inmiddels zijn we tien maanden verder en is de ‘lol’ er wel van af. Ik merk dat ze verlangen naar een normaal leven, waarin we gezellig samen over de drukke markt kunnen lopen, eindelijk onze familie in Ierland weer kunnen zien en niet iedereen steeds over dat rotvirus praat.

Hopen op een beter jaar

Daarom behandelen we deze lockdown gewoon als een extra lange kerstvakantie en maken het in en om het huis zo gezellig en normaal mogelijk. De kerstboom blijft wat mij betreft de hele miezerige maand januari staan en in tegenstelling tot de eerste lockdown, mogen ze lekker met vriendjes spelen of bij opa en oma logeren.

Als er nou ook nog eens een dik pak sneeuw mag vallen, dan zijn ze al die ellende binnen no time vergeten. En dan maar heel hard hopen dat ergens in 2021 alles weer normaal gaat worden. Daar zijn de kinderen hard aan toe, want ze beginnen bijna te vergeten wat normaal ook alweer was.