Mijn poezenkind is 18 jaar oud

Ik gun mijn meisje ook zo’n band met een dier! Nu wil het feit dat ik al 18 jaar een poezenkind heb die zelfs herhaaldelijk internationaal is meeverhuist. De laatste tijd merk ik dat ze echt oud aan het worden is en steeds knorriger wordt. Dit laatste geeft niet en mag ook gezien haar respectabele leeftijd. Maar ineens veranderde haar eetlust en na een belletje met de dierenarts ziet het er toch niet goed uit. Het vermoeden gaat naar diabetes of nierfalen. Een bloedonderzoek zal uitwijzen wat er precies aan de hand is, maar ik voel dat het niet goed is.

Afscheid nemen?

En daar is ineens het besef … hoe moet ik het aanpakken met Marlie? Stel dat het goed mis is en ik een beslissing moet nemen haar uit haar lijden te verlossen? De dood van een dier die een volwaardig lid van je familie is. Ik weet hoe ik ga reageren en dat is niet echt een ideale situatie om een kind te begeleiden.

Na overleg met haar vader hebben we besloten om haar mee te nemen naar de dierenarts en afscheid te laten nemen. Vervolgens gaat ze even weg wanneer er daadwerkelijk een spuitje gegeven wordt en halen we haar er weer even bij om te zien dat poes niet meer terug komt.

Wat is juist?

Is dat de juiste manier van afscheid nemen met een kind? Ik wil haar hierbij betrekken, omdat ik er zelf ook bij betrokken werd vroeger. Het hoort bij het leven en nee, het is niet makkelijk. Ik gun haar wel het afscheid nemen van haar geliefde dierenvriend … wat vind jij lieve mama?

Ik ben nog niet van plan om weer voor een nieuw huisdiert te kiezen, wanneer onze poes er niet meer is. Ze is onvervangbaar en mijn huidige situatie biedt nog geen ruimte om weer zo’n verantwoordelijkheid aan te gaan naast de beperkte fysieke ruimte in huis. Een huisdier … wat een rijkdom en wat een verlies!

Lees ook: 5x zeg deze 5 dingen niet tegen je dreumes en dit is waarom