Twee uur rijden en veertig minuten met de boot en we zijn er: Ameland. Het eiland waar ik mijn allereerste vakanties beleefde, bij opa en oma in de stacaravan. Ook al ben ik er ruim dertig jaar niet meer geweest, toch krijg ik allerlei vage flashbacks op het moment dat we van de boot rijden.

Gaan we daarin slapen?

De rood-witte vuurtoren in de verte, de schelpenpaadjes die overal door de duinen lopen en de talloze konijnen die overal rondhoppen. Tien minuten later stoppen we voor onze zespersoons tent die al klaarstaat. Lang leve de kant-en-klaar tenten! “Gaan we daarin slapen?” Vraagt onze oudste verbaasd. “Wat cool!” Terwijl we de kids en de bagage uitladen, rent hij alvast de tent binnen om een slaapplekje voor zichzelf te reserveren.

Dit is de beste vakantie ooit!

De rest van de vakantie zien we hem nauwelijks. ’s Ochtends vroeg drukt hij zelf al een ontbijtje naar binnen en verdwijnt vervolgens naar de kids club, die elk ochtend een dans, knutsel en sportprogramma heeft samengesteld.

Wanneer we samen op pad willen, moeten we hem uit de speeltuin plukken, waar hij met allemaal nieuwe vriendjes druk aan het spelen is. Hij geniet met volle teugen van activiteiten zoals de vuurtoren beklimmen, een museum bezoeken of gewoon een kaartspelletje aan tafel doen. “Dit is de beste vakantie ooit!” is zijn conclusie.

Weet je nog, ons oude huis?

Hoe anders vindt zoon nummer twee dit. Elke dag vraagt hij bezorgd: “Euhm, mama, weet je nog, ons oude huis? Daar wil ik weer naar toe …” Ik vraag me verwonderd af of ik soms het concept ‘vakantie’ niet goed genoeg heb uitgelegd.

Hij lijkt oprecht bang alsof we vanaf nu voor altijd in deze tent gaan wonen en dat hij zijn eigen slaapkamer met zijn speelgoed nooit meer zal zien. “We blijven hier nog een paar nachtjes slapen en dan gaan we weer terug naar ons huis. Geniet er nou maar van, straks ga je de tent nog missen!” Het enige waar hij intens van geniet is rondrennen op het strand en spelen in de duinen.

De onvergetelijke Ameland-vakantie

Overdag verbranden we in de warme zon, die je niet opmerkt door de koude zeewind en ’s nachts liggen we met kruiken in bed te klappertanden van de kou. Het zandstrand ligt in elke hoek en kier van de tent en het tweepits gasfornuis doet er een eeuwigheid over om de fluitketel op te warmen.

Het heremietkreeftje dat deze week het huisdier is van mijn zoons, scharrelt zinloos rondjes in de emmer gevuld met zeewater, krabbenschaartjes en mosselen. Ook al heb ik straks een vakantie nodig om bij te komen van het kamperen met drie kleine kinderen, die nostalgische Ameland-vakantie is onvergetelijk!

Lees ook: ‘Ik heb letterlijk duizenden foto’s van mijn kids, maar … waar ben ik?’