De videovergadering

Maar toen werd het woensdag, de dag dat ik een videovergadering heb met het ‘Beleidsteam Corona’. Na het ontbijt word ik toch wat zenuwachtig als ik het slagveld overzie dat 24 uur eerder nog mijn woonkamer was. Ik heb twee opties: 1. opruimen, 2. de juiste camerahoek zoeken waarbij de zooi uit beeld blijft. Aangezien optie 1 totaal kansloos is, kies ik voor 2. Na een kwartier heb ik een redelijk beeld met gordijn, behang en de kaartenhouder waar ik in allerijl nog even de kerstkaarten uit gevist heb.

De voorbereiding: chips en ranja

Om tien uur begin ik voor te sorteren. “Mama moet straks even bellen met de iPad, willen jullie nog wat eten of drinken?” Nee hoor ze hoeven niets en ze gaan wel buitenspelen. Ik smeer ze in met zonnebrand (ik heb erg weinig regels, maar zonnebrand móet) en stel argwanend het Loedermoederprotocol in werking. Op de salontafel parkeer ik drie roze bekers met ranja, melk, fristi en drie rode bekers met hetzelfde recept. Een bakje met Wokkels en een bakje met paprikachips.

Het is bijna elf uur en we gaan zo vergaderen. Met een half oog zie ik dat het bakje paprikachips niet zo vol is als het bakje Wokkels en snel vul ik het bakje aan. Om een halve minuut voor elf plof ik op mijn stoel, schud mijn haar in model, sluit mijn oortje aan zodat de kinderen niet kunnen meeluisteren en beantwoord de oproep.

We zijn allemaal goed bedreven geraakt in het gebruik van de mute-knop. Dus als mijn kroost gillend binnenkomt omdat de één keek naar de knuffel van de ander, gaat de vergadering gewoon door en niemand merkt wat, hoop ik.

The show begins

Gevraagd naar het juridisch beeld begin ik te praten. Mijn zoon grijpt deze mogelijkheid aan om te komen kijken en het hele beleidsteam zijn ‘tand er uit’ te laten zien. Dat zegt hij er niet bij, dus ik ben bang dat mijn collega’s denken dat hij zijn tong uit steekt. Ik probeer hem te corrigeren zonder dat hij heel hard gaat huilen. In mijn oor hoor ik “ach schattig” en ik hoop maar dat zij het niet zo vervelend vinden als ik.

Een paar seconden later schuift dochter aan de andere kant in beeld. Inmiddels ben ik uitgepraat en sta ik weer op mute, gelukkig maar. “Wie is dat?” “De burgemeester.” “Oh ja, waar is zijn ketting dan?” “In een doos.” “Wat jij wil mama…” Was getekend, mijn dochter, vijf jaar oud.

En dan …

Het is half twaalf en zoon scharrelt richting salontafel. Normaal gaan we lunchen rond deze tijd. Een hongerige kleuter krijgt voor mijn ogen een woedeaanval. Hij gilt, hij stampvoet en huilt. Ik pak hem op schoot en probeer uit te vinden wat het probleem is, terwijl collega René in mijn oor rustig door praat over de Tozo. Uiteindelijk wordt mij duidelijk dat er gewone chips én ribbelchips in zijn bakje zitten. What was I thinking?

Ik keer terug naar mijn vergaderhoekje en doe of er niets aan de hand is. Mijn dochter roept vanuit de hal dat ze een rondje gaat fietsen en ik geef akkoord. Twee minuten later zie ik door het woonkamerraam een kleuter in een winterjas, een onderbroek en snowboots langs komen. Ik bedwing de neiging om met mijn hoofd op tafel te bonken.
Tegen half één eindigt de vergadering.

Het akelig stil in huis dus ik check de tuin, de garage en de slaapkamers. Net als de paniek begint toe te slaan vind ik de kinderen in de woonkamer. Ze hebben hun tablets gepakt en kijken hun filmpjes. Nu wel… Het is vijf over half één, de vijf zit in de klok.

Dan mag je een borrel, toch?

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal delen met andere mama’s (to be)? Dat kan. Stuur je blog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Vermeld dit er dan bij.