“Ik heb een probleem wat ik graag met jullie wil delen; wij mogen in ons huis geen scheten laten, zonder daarna pardon te zeggen. Tenminste, van onze oudste dochter dus niet. Die had namelijk in groep 1 een juf (werkelijk een schat van een mens) en daar heeft ze van geleerd dat als je een scheet laat, je dan pardon moet zeggen. En rechtlijnig als onze (nu inmiddels 6,5-jarige) dochter is, gelden deze regels ook thuis en ook voor papa en mama. Dus bij elk geluidje dat ook maar neigt naar een scheet horen we: “Wat zeg je dan?” En vergis je niet. Als je zegt: “Nou, dat lucht op” of “Zo, dat was een flinke”, krijg het te horen. Daar kom je niet mee weg. Hier dus een waarschuwing voor alle aanstaande ouders: weet waar je aan begint! Zelfs in je eigen huis mag je niet meer doen en laten wat je wilt (en al helemaal niet als de windjes flink veel lawaai maken).

Een “fase” van tweëenhalf jaar

In het begin denk je: Ach, wat schattig, wat is ze toch goed opgevoed en daarna: Ach, het is een fase. Nou, ik kan je verstellen; deze “fase” duurt nu al zo’n 2,5 jaar. Dus waarom zou ze er binnen nu en 11,5 jaar opeens mee ophouden? Het ergste is, ze heeft dus een jonger zusje van drie. En je raadt het al; die neemt deze gewoonte (“Wat zeg je dan”) over op momenten dat haar grote zus (Ha! Even vrij!) er niet is (Toch niet vrij!).

Kont, bips, bevallig achterwerk

Nou ja, ergens heeft ze wel wat water bij de wijn gedaan. In het begin mochten we namelijk ook geen kont, bips of iets anders in die trant zeggen. Zélfs ‘bevallige achterwerk’ was verboden. Want de juf had gezegd dat dat geen nette woorden waren… Wij vroegen ons af hoe ze dan toch al die 30 kleuters zover kreeg dat ze met hun kont op de stoel gaan zitten, maar blijkbaar hoef je daarbij niet aan te geven met welk onderdeel van je lichaam je op de stoel moet gaan zitten. Met alleen het woord ‘zitten’ schijnt ze het trucje te klaren.

Ik kijk uit naar schetenlatende pubers

Tegenwoordig mag ik deze woorden gelukkig weer gebruiken. Sterker nog, ze schijnt het zelfs leuk te vinden. “Haha! Mama zei kont!” En dan vallen grote en kleine zus van de stoel af van het lachen. “Zo ontzettend grappig, Mama zei kont! Hahahahaha!” Dus misschien hebben we geluk, en hebben ze er over pakweg 7,5 jaar genoeg van. Tegen die tijd hebben we dan twee stinkende, schetenlatende pubers in huis, die geen ‘boe’, ‘bah’ of ‘pardon’ meer zeggen. Ik kijk er nu al naar uit…"

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.