“Na ons gesprek met coach Marlous gaat het leven weer “gewoon” verder. Bram en ik hebben het regelmatig over onze leerdoelen. Hoe kunnen we dat nou het beste oppakken, want bedenken is één, maar het uitvoeren is makkelijker gezegd dan gedaan. We spreken af dat we elkaar aanspreken of helpen herinneren als we zien dat de ander het even moeilijk heeft. Of, bijvoorbeeld in mijn geval, aandacht schenken aan de momenten dat het wél goed gaat.

De positieve momenten

Ik kan nogal blijven hangen in het negatieve, het is fijn als Bram even benadrukt: “Kijk nou, ze zijn nu rustig samen aan het spelen!” of “Heb je in de gaten dat er nu geen ruzie is?” of “Geniet je even mee van de harmonie?” Het is fijn als het even benoemd wordt. Zo sta ik even stil bij de positieve momenten.

Ik merk dat ik het lastig vind om te bedenken of ik dat nou juist wél of juist níet moet benoemen naar de kinderen. Als ik het aandacht geef, letten zij er ook op en gaan ze misschien wel weer stout doen. Maar niets benoemen voelt ook niet goed. Dus kies ik ervoor om het af te wisselen. Kijken wat werkt.

Tijdens de volgende afspraken met Marlous behandelen we steeds een “probleem” waar we zelf steeds tegenaan lopen. De eerste keer is dat het “bed-moment”. Wij vinden het allemaal fijn om, voor we de dag écht starten, even samen in bed te liggen.

Even rustig wakker worden voordat we moeten wassen, aankleden, eten, broodtrommels vullen, hond uitlaten, kliko aan de weg, schoenen aan, oh en de haren moeten ook nog gekamd worden … Hoewel we allemaal graag rustig willen opstarten, eindigt het altijd na een paar minuten in ruzie, gehuil en boze woorden. Het samen relaxen wordt zo een moment waar we haast tegenop gaan zien. Allebei de kinderen hebben het nodig om rustig op te starten. Wij ook. Dus er moet iets veranderen, maar we weten niet hoe.

Vijftien minuten

Samen met Marlous bedenken we wat we wél zouden willen en hoe dat zou werken binnen ons gezin. Past het bij ons, past het bij de kinderen, past het binnen ons gezin én bij alle individuen?

De volgende avonden met Marlous hebben we het onder andere over ongewenst gedrag. En dan voornamelijk de kinderen richting elkaar. Ook daar bedenken we zelf (met begeleiding van Marlous) een oplossing voor.

Een aantal weken later, de laatste bijeenkomst. Marlous zegt: “Hebben jullie in de gaten dat je de oplossing binnen vijftien minuten met elkaar hebt bedacht? Dus bij het volgende probleem ga je gewoon vijftien minuten met elkaar praten over een oplossing.”

Onze oplossing

Wij vonden het fijn dat ze dat zei. Want ook daar hadden we niet over nagedacht. En wat ik nog fijner vind, is dat het ónze oplossing is, die bij óns gezin past. Niet alleen omdat dit of dat werkt bij onze kinderen, maar meer nog omdat het past bij ons als ouders. Het past bij wie wij zijn. Zo werken dingen nou eenmaal anders bij Bram en bij mij. Ook díe verschillen nemen we mee. Niet dé oplossing uit een boekje, maar een oplossing op maat!

Dat is gelijk ook de reden waarom ik “onze oplossing” hier niet heb genoemd. Het is voor iedereen anders, voor elke mama, voor elk kind …

Na ons traject met Marlous voelen wij ons weer sterker. Dus ook aan de buitenwereld vertellen we nu vaker wat er binnen ons gezin afspeelt, dat we een coach hebben gehad, waarom we bepaalde dingen doen zoals we die doen.

Spannend, confronterend en gewaagd

Van verschillende andere mama’s hoor ik ineens heel herkenbare verhalen. Ze vragen mij waar ik Marlous “gevonden” heb. Wat het met mij en mijn gezin heeft gedaan. En sommigen zeggen zelfs dat ze ook wel een coach zouden willen. Super dapper dat ze dat zeggen.

Ik bedenk me dat er meerdere papa’s en mama’s zijn die tegen deze drempel oplopen. Dus ik begin een blog te schrijven. Voor ik het weet staat mijn verhaal online op dit kanaal van WIJ. Super spannend, confronterend, gewaagd … Als dit de drempel voor die ene mama kan verlagen, dan heb ik het voor haar geschreven.”

• Ga naar vorige deel