“Het is vrijdagavond. We hebben zojuist de kinderen op bed gelegd. Bram en ik ruimen nog gauw het laatste speelgoed op, leggen de kussentjes op de bank netjes en halen een doekje over de tafel. We zijn bijna klaar voor het bezoek van Marlous, de gezinscoach in opleiding die ons komt helpen.

Ons ideaalbeeld

De afgelopen dagen hebben we het veel gehad over haar bezoek. Hoewel we het er wel samen over hebben gehad, hebben we er in de omgeving niet (veel) over gesproken. Als we delen hoe het met ons en ons gezinnetje gaat, krijgen we vaak dingen te horen als: “Het hoort erbij”, “Het is een fase”, “Dat hebben wij ook meegemaakt”, “Het komt wel goed” en ga zo maar door. Hoe goed het ook bedoeld is, ik heb er niets aan. Ik durf niet te delen hoe het écht gaat. Misschien wel ben ik wel bang om te falen in de ogen van de ander of in die van mezelf.

Als de bel gaat lopen we samen naar de deur om Marlous te verwelkomen. We zijn reuze benieuwd en hopen dat het klikt tussen ons én dat we handvatten krijgen. Marlous moet voor de opleiding het gesprek filmen, dus we maken een mooi plekje voor haar smartphone terwijl Bram koffie en thee inschenkt. Zodra we zitten vraagt Marlous ons de situatie te schetsen, zodat zij een helder beeld krijgt van hoe het hier gaat en waar zij ons bij kan helpen. Vervolgens vraagt zij hoe ons ideaalbeeld eruit ziet.

Positieve woorden

Grappig, daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad. Wel over hoe het nu gaat en wat we daar niet fijn aan vinden. Het ideaalbeeld zou zijn dat we een gezin hebben waarin iedereen elkaar respecteert en waardeert en dat iedereen de ruimte krijgt en heeft om zichzelf te kunnen zijn.

Marlous vraagt ons te vertellen wat de kwaliteiten van de ander zijn. Zo vertel ik dat Bram o.a. ondernemend, eerlijk, optimistisch, ruimdenkend en actief is. Bram vertelt dat ik o.a. zorgzaam, creatief en liefdevol ben en dat ik de rust in het gezin probeer te bewaren. Het is goed om dit eens te horen. De problemen spelen altijd de hoofdrol. Nu hoor ik positieve woorden. Dit doet me nu al goed. Hopelijk is dat voor Bram ook zo.

Leerdoelen opstellen

Samen met Marlous stellen we een aantal leerdoelen op, want dat is uiteraard de reden waarom zij hier zit. Zelf vind ik het erg lastig om dit te formuleren. Al pratend kom ik er zelf achter dat ik eigenlijk veel negatiefs zie en daardoor ook negatief denk. Hetzelfde was bijvoorbeeld met het voorstel van Marlous om mij de volgende ochtend te bellen. Gelijk gingen de alarmbellen dat dat niet zou kunnen, omdat de kinderen dan vast ruzie zouden maken, want ik kan nooit een normaal gesprek voeren aan de telefoon.

Wat ík dus moet leren is letten op de momenten dat het wél goed gaat (de harmonie). Zelf heb ik ook steeds het gevoel dat ik mijn kinderen (of in ieder geval de oudste) niet begrijp. Op de spiegel in de badkamer hang ik dan ook een briefje met “Harmonie & Beter Leren Begrijpen”. Zo word ik elke dag even herinnerd aan mijn eigen leerdoelen. Bram krijgt zijn eigen leerdoelen, die ook hij zelf bedenkt tijdens het gesprek.

We gaan ervoor

Aan het einde van dit coachingsgesprek maken we afspraken wanneer Marlous weer bij ons komt. Ik kijk er nu al naar uit. We hebben uiteraard geen toverspreuk gekregen waarbij alle problemen in een dag zijn opgelost, maar het begin is er. We moeten hard gaan werken. Maar dat wíllen we ook. We hebben niet voor niets Marlous benaderd.

Marlous loopt naar de gang en pakt haar jas. Samen zwaaien we haar uit. Als we de woonkamer inlopen vraag ik aan Bram hoe hij het gesprek vond. Bram is enthousiast en vond het een fijn gesprek. Fijn, want dat gevoel heb ik ook. We gaan ervoor. Op naar de harmonie in ons gezin!”

• Ga naar het volgende deel

• Ga naar het vorige deel