Het hele tafereel raakte me en is zo vertederend. Er werd geknuffeld, gelachen, gespeeld en de onderlinge “machtstrijd” tekende zich al snel af, want heel eerlijk … al heb je de volledige speelgoedwinkel bij je, dat speeltje van een ander kind heeft dezelfde lading als de ring in die film … “my preciousssss”

Dubbel gevoel bij heropening

Hoe blij ik ook ben dat Marlie weer mag gaan spelen bij de opvang, het blijft het dubbel. Ik heb ons ingetekend op een breng- en ophaallijst met een tijdslot van zeven minuten. Elke ouder heeft zeven minuten de tijd voor de overdracht. Mijn primaire gedachte was die van paniek. Ik ben die moeder die mee naar binnen gaat en een boekje leest zodat Marlie even kan landen in de drukte van de opvang. Dat is ook de afspraak altijd … mama mee, boekje lezen!

En nu, na twee maanden thuis, moet alles ineens abrupt en volgens een tijdsschema. Mijn meisje gaat thuis met de hakken in het zand, wanneer ik ergens het gevoel van haast laat doorschemeren. Herkenbaar?

Ik merk dat ze niet terug wil

En weet je wat ik wellicht nog het lastigste vind? De ochtend- en avondspits. Het oppakken van die gecoördineerde en gestructureerde moeder die om 08.06 uur haar meisje moet afgeven. Geen speling, geen oponthoud en niets mag misgaan. Uiteraard sta ik optijd op om samen te ontbijten en onze koffie/babyccino date in de ochtend in stand te houden. Kleren kiezen we in de avond uit en het tasje is dan gepakt.

Maar feit blijft … ondanks de spontane ontmoeting in de speeltuin luidt het antwoord; “NEE”. Ze wil niet terug en blijkbaar denken al haar vriendjes en vriendinnetjes er hetzelfde over. Wat een bizarre tijd is en blijft het toch …

Voorbereiden, maar hoe?

En de stress slaat zichtbaar toe bij de meeste ouders die ik daarna vraag. Opnieuw wennen, het verwerken van al die indrukken en daarnaast al die grote emoties in dat kleine lijfje. Ik ben benieuwd. Hoe bereid je je kleintje voor op wat komen gaat?