De Cito-toets: waar ga je een vijf- of zesjarig kind op toetsen?
Zoals jullie weten ben ik op zoek naar een basisschool voor Marlie. Eentje waar ik een ‘goed gevoel’ bij krijg, los van de zogeheten scores en uitstroom percentages. Ik heb al een aantal scholen bezocht en vind dat er nogal veel nadruk ligt op die cijfers over uitstroom.
Ik vind dat beeld flink vertekend, omdat de geografische ligging van een school in bijvoorbeeld Amsterdam wel degelijk invloed heeft. Zo ook deze basisschool waar ik ging kijken. De school ligt in de nabijheid van de meest luxueuze en dus bekende winkelstraat in Nederland.
Een redelijk vertekend beeld
De huizenprijzen daar extreem hoog en zodoende wonen daar veelal gezinnen met een hoger inkomen. Over het algemeen zijn dit ook hogeropgeleide mensen. Mag ik dan ook stellen dat deze kinderen ook ‘slimmer’ zijn? En wellicht ook toegang hebben tot bijvoorbeeld privé-bijles?
Tijdens deze open ochtend wordt er natuurlijk veel nadruk gelegd op de positieve kant van de school. Een redelijk vertekend beeld en dat met de herhaaldelijke aandacht op de ‘goede cijfers’ geeft mij de kriebels.
De Cito-toets
En ik ben dan ‘die’ ouder die weer de vraag stelt: “Beginnen jullie hier ook zo jong aan de Cito-toets? En gebruiken jullie de scores daaruit voor beoordeling van de leerlingen?” Waarop de directeur mij direct geïrriteerd aankijkt …
Het stoort mij enorm dat kinderen op hele jonge leeftijd onderworpen worden aan de Cito-toets. Het toetsen zelf vind ik in de onderbouw onbegrijpelijk en gebeurde niet in mijn tijd. Maar waar ik mij nog het meest aan stoor, is dat er op elke school wordt aangegeven dat deze uitslag wordt meegenomen in een ‘beoordeling’ van het niveau van een kind.
Ontwikkelen op eigen tempo
Dat laatste stoort mij nog het meest. Het is en blijft een momentopname. Wanneer het toetsen in wordt gezet om vrees weg te nemen, begrijp ik het wel (in de bovenbouw), maar dit? Waar ga je een vijf- of zesjarig kind op toetsen?
Hebben deze kinderen niet het recht om nog even kind te zijn en zich te ontwikkelen op eigen tempo? Zonder dan direct een label op te pakken dat het niet goed is in een bepaald onderdeel? Direct een soort van segregatie? Waarbij de slimmere kinderen voorrechten krijgen om deel te nemen aan een soort van ‘Einstein uren’ en de minder goede kinderen achterblijven?
Laat ik voorop stellen dat we kinderen moeten begeleiden in sterkten, maar ik geloof dat dit toch anders kan. En ja, kinderen die moeite hebben met bepaalde dingen mogen extra ondersteuning verwachten. Maar niet in een donker kamertje achteraf, waardoor het kind echt merkt dat het ‘anders’ is.
De druk van presteren
De Cito-toets is in mijn beleving ontwikkeld om het beeld van de belangrijkste persoon te ondersteunen de leerkracht! En niet als doel op zich. Zijn we het doel niet een en beetje voorbij geschoten in de ambitie om ‘succesvolle’ kinderen in te brengen in de maatschappij?
Is dat wellicht niet ook één van de redenen dat zoveel kinderen bezwijken aan de druk van presteren en met depressie en in sommige gevallen zelfs met zelfmoordgedachten kampen alvorens ze de basisschool verlaten? Mag de ’laatbloeier’ er nog steeds zijn in onze maatschappij? Of moet een kind in groep twee straks gaan beslissen wat het wil gaan worden? Gechargeerd natuurlijk, maar snap je mijn gevoel?