De anderhalvemetersamenleving met een kind: Mijn meisje snapt er niets van
In tijdslots van zeven minuten schrijven ouders, waaronder ik dus, zich in om hun kind bij de opvang te brengen en op te halen. Het kille anderhalvemeterprotocol is te erg merkbaar en mijn kleine meisje snapt er werkelijk niets van. Waarom gaat mama niet meer mee boekje lezen? En waarom doen de juffies ook zo raar onderling met die afstand? En waarom kan ik niet meer gedag zeggen tegen andere papa’s en mama’s? Het protocol aan de deur is onwennig en ik moet haar rugtasje soms half in de deuropening gooien. Inmiddels vallen er al tranen ondanks mijn positieve bemoedigende aanpak.
Slaapdrama
De eerste nachten na de dagen op de opvang waren een drama. Vaak wakker, niet in haar eigen bed willen slapen en bij thuiskomst te moe om te eten. Iets wat ik van tevoren wist en waarop ik mij geprobeerd had in te stellen. Maar het raakt me toch meer dan ik wil toegeven. Het voelt alsof ik mijn kindje nu dump en wegga. En Marlie reageert nou eenmaal heel heftig op veranderingen.
Ze is oververmoeid en overprikkeld
Elke dag haal ik een oververmoeid en overprikkeld kind op die niet heeft willen slapen en ik merk boosheid. Waarom moet het nou zo? Thuis is ze zindelijk, maar op de opvang moet ze na flink wat ongelukjes weer een luier aan. Laat ik duidelijk zijn dat ze alle tijd heeft om zindelijk te worden en dat het mij oprecht niet uitmaakt. Het is alleen sneu dat ze zo trots was als ze op het potje ging en dat dat veranderd is. En dan valt de opvang nog mee … in het basisonderwijs gebruiken ze oranje kegels om de boel af te zetten. Uiteraard zie ik de ernst maar het duurt te lang … Ben ik dan de enige met een kind die moeilijk kan dealen met dit soort veranderingen?
Gaat dit ooit wennen?
Eindelijk werd er groen licht gegeven voor het heropenen van de dierentuin. Direct heb ik een tijdslot geregeld en de verrassing was zo groot voor Marlie. Dolblij dat ze bij de zeeleeuwen, krokodillen, vlindertuin en het aquarium kon gaan kijken. En dan kom je binnen en zijn er looproutes, veel van haar favoriete plekjes zijn gesloten en staan er overal hekken met stopborden. Wederom moest ik haar uitleggen waarom het aquarium, reptielenhuis, apenhuis, onderwater bij de zeeleeuwen en de vlindertuin dicht waren.
Ik was blij weer wat met mijn meisje te kunnen doen anders dan de speeltuin of een park, maar ik vind het zelf best een lastig leven zo. En ja, ik ben gezond en heb mijn dierbaren nog en ben dankbaar voor de mensen die ons door deze tijd heen slepen, maar ik vind het moeilijk. Alle spontane acties zijn niet mogelijk in deze maatschappij. Alles moet gepland, met tijdslots en onder veel voorwaarden en condities. En gaat het wennen? Juist wanneer spontane acties en handelen in een opwelling deel van je persoonlijkheid zijn?
Lees hier de vorige blog van Sharon