Toen ik zwanger was van mijn dochter, spookte de perfecte Kate nog regelmatig door mijn hoofd. Als je bevallen was, kon je immers daarna gelijk weer shinen. Ik zag dat nog niet helemaal bij mezelf gebeuren, los van het feit dat ik nooit kan tippen aan de elegantie van Kate, aangezien ik veel meer weg heb van Rebel Wilson.

Shinen na de bevalling … hoe dan?!

De bevalling naderde en uiteindelijk werd ik, 48 uur nadat ik een hoge vliesscheur had gekregen, ingeleid. Aan mijn bevalling was niets glamoureus! Ik kreeg een weeënstorm, raakte volledig in paniek, eindigde met een ruggenprik en een flinke knip. Dochter was gelukkig gezond, maar ik moest er niet aan denken om mijn haar of make-up te doen. Laat staan een mantelpakje aan te trekken! Nee, de trainingsbroek was mijn nieuwe BFF die komende weken. Maar toch bleef ik regelmatig aan Kate denken en met name: Hoe dan?!

De tweede op komst

De draai met onze dochter hadden mijn man en ik vrij snel gevonden en we hadden er plezier in. Dochterlief groeide op tot een vrolijk kind die, uiteraard, ook haar eigenaardigheden had. En toen werd ik zwanger van nummer twee, maar wat niemand je vertelt, ook shining Kate niet, is dat je je van zo’n tweede zwangerschap veel minder bewust bent.

Liep ik bij dochterlief nog te stralen op de Negenmaandenbeurs, rende ik naar elke babyafdeling en was ik er van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat mee bezig. Bij nummer twee moest ik regelmatig even stil staan bij het feit “Oh ja, ik ben zwanger” en zelfs ondanks de HG, was ik er veel minder bewust mee bezig.

Kan ik mijn liefde straks wel goed verdelen?

Dochterlief had mijn aandacht nodig en haar leven ging gewoon door. En toch voelde ik me daardoor ook schuldig tegenover nummer twee! Ik was echt wel super blij dat er een kleine onderweg was, maar was er gewoon niet zo veel mee bezig, zelfs niet toen ik in het ziekenhuis lag vanwege uitdroging.

Toen kon ik alleen maar denken: “Lukt het mijn man allemaal met dochterlief” (natuurlijk lukte dat, want manlief is een fantastische vader! Maar als moeder maak je je gewoon zorgen over dat soort dingen) En wat ook bleef knagen was de gedachte: “Kan ik mijn liefde straks wel goed verdelen?”

Ziek, onzeker en twijfels

Ik ben namelijk knettergek op mijn oudste dochter. Lukt het straks wel om haar de aandacht te geven die zij mag hebben? Of nog erger, wat als nummer twee onder gesneeuwd wordt? Onder invloed van hormonen, werd ik steeds angstiger dat ik dit helemaal niet zou kunnen. En de HG beurde mij uiteraard ook niet op.

Ik was dus zo ziek als en hond, onzeker over mijn kunnen als moeder en twijfelde aan elke beslissing. En dochter? Die bleef onvoorwaardelijk van mij houden. De eerste paar keer dat ik moest overgeven, stond ze tegen mijn benen geplakt en keek ze met grote, angstige ogen. Naar verloop van tijd begon ze mij na te doen en had daar de grootste lol om …

En toen begon de peuterpubertijd

Ondertussen besloot dochter ook de peuterpubertijd in te schieten. En wat ik mee krijg van anderen, is ze een milde peuterpuber, maar ook hier vliegt er speelgoed door de kamer en kan er uit het niets een huilend kind op de vloer liggen. Het is een meisje en ze kan heel hoog en luid gillen, enorm pijnlijk voor mijn oren. De aanleiding? Ik haalde de schil van de banaan!

Ook hier twijfelde ik enorm aan mijn aanpak. Ik probeerde te relativeren en te beredeneren vanuit de tekstboeken van mijn opleiding psychologie, maar daardoor voelde het weer zo afstandelijk en daar werd ik dan weer onzeker van.

Misselijk, zweterig en een lage bloeddruk

En toen diende nummer twee zich aan. Ik had al anderhalve nacht last van voorweeën, totdat de tweede nacht het echte werk begon. En ik kon alleen maar denken: oke, ik moet nu even volhouden, want dan kunnen we om 07.00 uur dochterlief naar het kinderdagverblijf brengen, zonder dat we iemand lastig hoeven te vallen. Om 07.10 uur gaven we, samen met de verloskundige, dochter af bij het kinderdagverblijf en reden we naar het ziekenhuis.

Ik werd voorbereid op de ruggenprik, wat een grote wens van mij was, omdat ik niet weer in paniek wilde raken. De ruggenprik werd gezet en bam. Ik werd misselijk en zweterig en toen ik dat aangaf bleek mijn bloeddruk gevaarlijk laag te zijn.

De bevalling

Binnen no time stonden er vijf verplegers in de kamer van alles in mijn infuus te gooien om mijn bloeddruk omhoog te krijgen. Dat lukte! Ik moest wel op mijn zij liggen, want hoogstwaarschijnlijk lag nummer twee op een groot bloedvat! Om 14.56 uur is onze zoon geboren en zou ik eigenlijk moeten gaan genieten, want hij is immers perfect! Echter kreeg ik zo’n enorme hoofdpijn en nekpijn, dat ik niét meer kon functioneren! Dit bleek te komen van een lekkage van hersenvocht, waarschijnlijk is er bij het prikken van de ruggenprik een klein gaatje ontstaan naar het ruggenmerg.

En wederom lukte het mij dus niet om borstvoeding te gaan geven. Dat maakte dat ik me toch een soort van mislukt voelde. Ook had ik het gevoel dat ik mij moest verdedigen tegenover veel mensen waarom ik geen borstvoeding gaf. Ik moest een nacht in het ziekenhuis blijven, omdat de artsen het niet vertrouwde. Eenmaal thuis sloeg alle twijfels toe! Doe ik mijn dochter niet tekort? Gaat het me lukken om mijn zoon zich ook geliefd te laten voelen?

De worsteling

Mijn dochter moet wennen aan de nieuwe situatie. ze zoekt naar manieren van communiceren, waarbij ze laat zien dat zij ook nog bestaat. Dit doet ze vaak in een onoplettend moment. Ze gooit dan speelgoed naar haar broer of geeft hem een kus. En dan komt de worsteling weer dat ik niet boos op haar wil worden, want ik begrijp dat ze ook moet wennen, maar speelgoed naar hem gooien mag niet.

Ik wist echt niet dat je zo onzeker kon worden van het verzorgen en opvoeden van een peuter en een baby tegelijkertijd. Kleine stapjes brengen ons ook waar we willen zijn. En oh ja, shining Kate, bleek een hele entourage bij zich te hebben van kappers en stylisten. Ik houd het dus maar gewoon bij een joggingbroek.

Schrijf je ook mee?

Wil jij jouw persoonlijke verhaal, struggles óf gouden tips met andere mama’s (to be) delen in de vorm van een blog? Doen! Stuur je verhaal (max 800 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Mijn verhaal. Anoniem plaatsen is mogelijk.