Het is vijf uur ’s ochtends wanneer ik de trap zachtjes hoor kraken en ons dekbed opgetild wordt. Een klein warm lichaampje kruipt dicht tegen me aan om vervolgens lekker verder te slapen. Wat koester ik die momenten toch. Voordat de dag begint, is onze middelste zoon altijd zo rustig, knuffelig en heerlijk kalm. Een paar uur later? Een compleet ander kind. Een stuiterbal die altijd net iets te lomp, net iets te hard speelt, stoeit en schreeuwt en naar geen enkele waarschuwing luistert.

Gedaan met de rust

Een uurtje later en hij is uitgeslapen en begint rustig te spelen in onze slaapkamer. De vorige avond heb ik nog wat bonbons in bed gegeten. Eentje ligt er nog heel verleidelijk op mijn nachtkastje. Dat kleine handje grijpt ernaar, frommelt het papiertje weg en steekt die dikke chocoladebol in zijn mond. Een kwartiertje later is het gedaan met de rust. Terwijl hij op ons bed staat te springen, mijn scheenbenen in zijn enthousiasme bont en blauw schopt en wild met zijn hoofd staat te zwaaien, is het voor mij duidelijk: geen suiker meer voor jou.

Ik was er nooit heel erg streng in. Er zijn genoeg ouders om me heen die hun kind helemaal suikervrij opvoeden, alleen maar biologische groentes voorschotelen en water is het enige drinken dat ze krijgen. We hebben het wel even geprobeerd, maar op een gegeven moment bekroop mij het gevoel: alles met mate is ook oké. En dat ging prima. Af en toe een koekje of een kinderchocolaatje, heerlijk toch!

Wat een verschil!

Bij de oudste merkte ik ook geen enkel verschil in gedrag. Hij was altijd rustig, voorzichtig en kon lekker geconcentreerd spelen. Wel zagen we dat hij van hagelslag op brood eczeemachtige plekjes kreeg. We stopten daar meteen mee en het trok inderdaad snel weer weg. De tweede is een compleet ander verhaal!

Het is ongelooflijk hoe anders een kind op suiker kan reageren dan zijn broer. Hij barst van de energie, kan zijn benen niet stilhouden, gooit er luide kreten uit, gaat net altijd iets te lomp om met anderen en is ook snel weer opgebrand. Dan ‘doen zijn benen het niet meer’ en moeten we hem optillen of kriebelen om hem tot rust te laten komen.

Minder pieken en dalen

Eerst gooi je het nog op een verschil in karakter, totdat je opeens een patroon begint te zien. Elke keer nadat ze allebei een koekje of een chocolaatje krijgen, begint de tweede te stuiteren, tegen te stribbelen en druk te doen. Als hij mag kiezen, wil hij altijd chocopasta op brood. Dat is dus het eerste wat geschrapt wordt. In de lunchbox naar school gaat zoveel mogelijk fruit en rauwe groente mee, alleen ’s middags uit school pikt hij een koekje mee bij de thee.

We zijn er pas een paar dagen mee bezig. Wat nu al opvalt, is dat hij het zelf fijn lijkt te vinden dat hij wat minder pieken en dalen heeft. Ik ben erg benieuwd hoe het de komende weken gaat en of er veel gaat veranderen in zijn gedrag!

Lees ook: ‘Waarom is borstvoeding geven zo’n ontzettend beladen onderwerp geworden?’