“Mama, ik heb muizen in mijn buik die me aan het kriebelen zijn en dat wil ik niet”. Elke avond is het raak de laatste tijd. Samen zitten we ’s avonds laat met een angstig kind tussen ons in op de bank. Op school tovert hij een glimlach op zijn gezicht, maar eenmaal thuiskomen de tranen er met schoppen en slaan uit.

Met blauwe plekken thuiskomen

Afreageren op ons, waar hij zich veilig voelt. Hij haat school. Na lang aandringen komt het hoge woord er eindelijk uit. Er is een jongen die hem regelmatig slaat en intimideert. Vorige week kwam hij met een blauwe plek onder zijn oog thuis en een paar dagen later weer. En als hij niet doet wat die jongen zegt, wordt hij heel boos op hem en krijgt hij weer klappen.

Voor de derde keer in korte tijd stap ik op de juf af en leg uit dat hij nu alweer geslagen is en hoe bang ons kind geworden is. “We hebben extra opgelet maar zien niks vreemds. Ja, hij kan inderdaad wel een beetje lomp zijn, maar dat gaat niet met opzet.”

Bang om naar school te gaan

Of het nou met opzet gaat of niet, het feit is dat mijn kind ’s ochtends in zijn broek plast omdat hij bang is om naar school te gaan. Iets wat hij nooit eerder gedaan heeft sinds hij zindelijk is. Een klas hoort een plek te zijn waar een kind zich veilig voelt.

“Nu we je toch spreken, je zoon laat steeds minder zien. We kunnen hem niet goed peilen en willen hem observeren”. Gek he, als je al verlegen bent en eindelijk een beetje uit je schulp kwam kruipen en vervolgens klappen krijgt, ja dan snap ik wel waarom je weer terugkruipt in die schulp. Ik zou ook denken, zoek het lekker uit. Hier ga ik mij niet kwetsbaar opstellen.

De maat is vol

Ik herken me totaal niet in het beeld wat ze schetsen. Thuis kletst hij de oren van ons hoofd, speelt hij met andere kinderen in de speeltuin, helpt hij goed mee in huis en kan heerlijk spelen. Wanneer ook onze andere zoon huilend en drijfnat thuiskomt is voor mij de maat vol.

Een klasgenoot had hem expres in een grote plas geduwd, hij mocht niet met de andere jongens mee voetballen in de pauze en ze hadden hem uitgelachen om zijn ‘meisjeshaar’. Normaal ben ik altijd van de rustige aanpak via de leerkrachten, maar aangezien ik dat nu al tig keer heb aangekaart geef ik mijn jongens het advies: duw maar een keer flink terug.

De dierenwereld

Misschien niet het pedagogische verantwoorde advies wat ze bij de talloze anti-pestgedrag methodes op school promoten, maar die helpen blijkbaar ook geen zak. Soms is het net als in de dierenwereld, daar zie je die jonge welpen ook flink van zich afbijten. Dus als je steeds gebeten wordt, bijt dan maar eens flink terug. Voor jezelf opkomen is ook een belangrijke levensles!

Lees ook: Teveel schermtijd bij jonge kinderen zorgt voor blijvende oogschade