Vanuit mijn ooghoeken zag ik al dat er iets niet goed ging. Twee deuren verderop lag er een vrouw midden op de stoep met een man over haar heen gebogen. Mijn zoontje staat net zijn schoenen aan te trekken na zijn speelafspraak bij een vriendje en komt naar buiten stappen. “Heeft u hulp nodig?” roep ik een beetje twijfelend. De man roept terug. “Nee hoor, tenzij je medische kennis hebt.” Nee, op mijn EHBO-diploma uit groep 8 na en mijn uitvoerige Dr. Google zoektochten weet ik geen bal van hulp verlenen. “Heb je het onder controle?” Vraag ik nog een keer voor de zekerheid, want mijn gevoel vertrouwt het niet. “Ja hoor.”

Foute boel

Sorry Jonah, ik ga toch even kijken. Mijn zoon loopt rustig met me mee, maar terwijl ik dichterbij kom zie ik meteen al dat het foute boel is. Aan het gezicht te zien van deze mevrouw leeft ze al niet meer. Lijkbleek en blauwe lippen en er zit geen enkele beweging meer in haar lichaam. De man die bij haar staat duwt haar tevergeefs omhoog tegen de muur, maar ze zakt elke keer weer in elkaar. Hij heeft net de ambulance gebeld en die is onderweg. Vlug draai ik Jonah om. “Kijk jij maar even richting de straat of de ambulance er al aankomt”, zeg ik om hem af te leiden van het nare beeld voor ons.

“Heeft ze wel een hartslag en ademt ze nog wel?” De man zegt van wel, maar ik vraag het me af. Heel helder krijg ik voor me wat we tijdens die EHBO-lessen hebben geleerd. Pols checken, ademhaling checken, stabiele zijligging en anders op de rug leggen en reanimeren en beademen. Dat laatste mag nu niet meer met corona(, toch?

Ik wil eigenlijk dat mijn kind dit niet ziet

Shit, ik weet niet hoe ik moet reanimeren en moet ook mijn zoontje hierbij weghouden. Ik klop aan bij de buren en gelukkig heeft de man die opendoet BHV en hij komt meteen helpen. Als een pro legt hij de vrouw in de juiste houding en begint met reanimeren. Dit gaat zo heftig dat ik er ook flink van schrik en mijn zoon kijkt stilletjes toe. Nu ik zie dat de vrouw eindelijk de hulp krijgt die ze nodig heeft, haal ik mijn zoon daar weg. Stom, ik had hem gewoon weer bij zijn vriendje naar binnen moeten brengen, maar gek genoeg kwam die gedachte helemaal niet bij me op.

“Kom Jonah, wij gaan bij de weg staan, dan kunnen we de ambulance wijzen waar ze moeten zijn. Door alle struiken kunnen ze haar niet zien vanaf de weg.” “Ik hoor de sirene al mam”, zegt hij ruim voordat ik hem hoorde aankomen. We wijzen samen waar ze in het hofje moeten zijn en de ambulancebroeder vraagt ons om koffers en andere materialen te dragen. Wanneer ik zie dat ze in goede handen is, besluit ik dat onze taak er hier op zit en terwijl het pleintje opeens volstroomt met toeschouwers, duiken wij juist vlug de auto in. Wegwezen.

De impact

Eenmaal thuis probeer ik mijn zoon te peilen wat hij meegekregen heeft en hoe hij dat ervaren heeft. Hij haalt z’n schouders op. “Nee, ik vond het niet eng. Jullie gingen juist goed helpen. Ik wil ook kunnen helpen. Krijg ik ook EHBO op school? Ik wil dat ook leren.”

Ik snap zijn gevoel maar al te goed. Toekijken en niks kunnen doen is misschien nog wel zwaarder dan het zien gebeuren en wel meteen in actie kunnen komen. In de dagen erna hoor ik hem er nauwelijks meer over en lijkt hij het een plekje gegeven te hebben. Nu ik nog!

Eyeopener: een EHBO-cursus volgen

Met zijn vraag nog in mijn achterhoofd zoek ik online naar meer informatie over EHBO cursussen. De hele situatie heeft mij ook wakker geschud. Als er eens wat met mijn kinderen is bijvoorbeeld, wil ik niet eerst minuten verspillen door hulp te moeten zoeken of op de ambulance moeten wachten. Elke seconde telt en ik wil weten wat ik dan kan doen. Die tijd kan cruciaal zijn.

Door toe te kijken hoe iemand gereanimeerd wordt, besef ik opeens hoe weinig ik eigenlijk weet over eerste hulp verlenen. Mijn zoon moet nog even wachten tot hij een EHBO-cursus kan volgen, want die wordt pas vanaf 11 jaar gegeven, maar ik kan natuurlijk wel meteen aan de slag. Die gaat op mijn to-do lijst voor de zomervakantie. Had ik veel eerder moeten doen!