Let op. Soms ben je met je moeder in een woonwinkel, of welke rotplek dan ook, en besluit ze ineens dat ze moet plassen. En het ergste is, jij moet mee. En wat je dan allemaal ziet is hetgeen je bewust hebt verdrongen toen je naar buiten kwam. Dit. Wil. Je. Niet. Zien.

En daarom moet je iets roepen over de piemel van je moeder, over haar luier, of over poep. Let wel op dat je het hard en vaak genoeg doet, zodat iedereen het hoort. Het is écht belangrijk om er later ook op terug te komen, bijvoorbeeld als jullie wat van die stomme tekeningen naar haar werk moeten brengen. Als je dit goed uitvoert mag je waarschijnlijk de volgende keer bij de deur wachten als ze weer eens nodig moet.

How to handle boodschappen met mama

Boodschappen doen is nog zoiets. Je moeder moet wel een hekel aan je hebben als ze je meeneemt naar de supermarkt. In eerste instantie moet je in een karretje. Hallo??? Weet ze dan niet dat je heel goed zélf kunt lopen? Sommige moeders laten je eruit als je maar lang genoeg zeurt, maar vaak red je het daar niet mee en moet je zo hard krijsen als je kunt, liefst met gigantische neptranen.

Vergeet ook niet …

Als je dan eindelijk uit die stomme kar bent gehaald is het tijd om op zoek te gaan naar de chips en 6 zakken in de kar te gooien. Het moeten er echt 6 zijn, want ze gaat ze terug leggen. Zodra je dat ziet laat je je met een grote dramatische boog op de grond vallen, terwijl je gillend en jankend om je heen schopt. Meestal zal ze nu 1 zak in de kar laten en dat is precies wat je wil. Maar net als je blij bent met je zak chips, loopt ze naar de babydoekjes. Rete gênant natuurlijk, want de hele winkel weet meteen dat die doekjes voor jouw billen zijn. Om haar deze fout te laten voelen herinner je haar nog even hardop aan haar eigen luiers. Zorg zeker dat die ene meneer naast haar het hoort en vraag of hij ook een piemel heeft. Je moeder zal nu rood weglopen en je de volgende keer dat ze boodschappen gaat doen bij papa, oma, of de buurvrouw laten. Mission completed!

Alleen slapen? Ja doei!

We zijn het er vast over eens dat slapen in je eigen bed zo’n beetje gelijk staat aan kindermishandeling. Ik bedoel, wie moet er dan alle spoken, monsters en enge dromen wegjagen? Duidelijk dus dat je bij je moeder in bed hoort. Voor ááál-tijd. En daarom moet je zodra je moeder de deur dichtdoet zielig beginnen te huilen. Als je merkt dat ze niet reageert ga je harder huilen. Als je goed hebt geoefend met snikken gooi er dan ook een paar luide snikken tussendoor en wissel dit alles af tot ze terugkomt. De kans is groot dat ze je gewoon laat liggen de eerste keren, maar doorzetten is de boodschap. Jij houdt het langer vol dan zij, want zij slaapt al 6 maanden niet en jij doet lekker middagdutjes in de auto als jullie er bijna zijn, of op de bank als ze weg moet enzo. Uiteindelijk wordt ze moe en zal ze je pakken, echt waar.

Tot slot …

De laatste tip die ik jullie ga geven werkt altijd en overal. Als ze je weer eens meesleept naar dat neefje dat steeds je knuffel afpakt, naar die tante met die vieze natte zoenen of naar een high tea en huilen en gillen helpt écht niet, kun je altijd nog die bruine bonen van de dag ervoor naast je luier dumpen. Rol, draai, stamp en spring zodat je er helemaal onder zit en zodra het wordt opgemerkt mag je meteen naar huis én is er niemand die irritant komt doen met kussen en knuffels. Ha!

Kwijlkus, een medepeuter.

Ps. Geef nóóit op.