De nichtjes van Lucas, mijn zoontje van ruim 1,5, zijn de week voor het familieweekend ziek. Omdat ze al aan de beterende hand zijn, gaan ze alsnog mee op het weekendje weg. Ze zijn op dat moment nog niet helemaal fit, maar het ergste leed was al geleden. Op vrijdag komen we als gezin helemaal gezond aan op het vakantiepark, alles gaat goed tot zondag. Een groepje familieleden gaat zwemmen en Lucas en zijn vader gaan ook mee. Ik besluit vast wat spullen in te pakken, want de dag erop gaan we weer naar huis.

Lucas wil niet eten

Het lijkt erop dat er niks aan de hand als ze terugkomen van het zwembad, maar tijdens het eten komt daar verandering in. Hij is al niet de grootste eter, dus dat Lucas zijn avondeten niet wil eten is niet direct en signaal voor ons. Toen zijn geliefde toetje er ook niet in wilde, vonden we dat wel gek. Lucas zat nog in de kinderstoel en opeens komt er een hele straal braaksel uit zijn mond. We denken eerst nog dat hij misschien teveel chloorwater van het zwembad heeft ingeslikt en hierdoor niet lekker is geworden. Er blijkt al snel dat er meer aan de hand is.

15x overgeven

Die avond heeft hij denk ik wel 15 keer overgegeven. Na het spugen heeft hij steeds dorst, maar ook dat komt er vrijwel meteen weer uit. Op dat moment wil je natuurlijk gewoon thuis zijn en we besluiten die ochtend meteen naar huis te rijden. Onderweg naar huis, een kleine twee uur rijden, heeft hij nog eens twee keer overgegeven. De twee dagen die volgen zijn gevuld met wanhopig slokjes water of ander vocht naar binnen zien te krijgen, maar dat komt er vervolgens weer met Mach 10 uit. Lucas heeft inmiddels nog amper natte luiers.

Lucas knapt weer op

Gelukkig stopt het overgeven na een paar dagen, maar dan zijn we er nog niet. Het overgeven maakt plaats voor flinke buikkrampen en diarree. Onze zoon kan doorgaans best wat hebben en is zeker geen huiler, maar ik herken hem gewoon niet meer. Hij huilt onafgebroken van de buikpijn. Ik heb talloze keren met hem onder de douche gestaan - hem leunend op m’n zwangere buik, om de warmte van de douchestraal z’n werk te laten doen op zijn verkrampte buikje. Ook blijft hij maar afvallen, niet zo gek als je niets binnen kan houden. Een aantal belletjes met de huisartsenpost verder besluiten we het toch weer aan te kijken. Pas na een goede week - echt wel 7 á 8 dagen - is hij weer zoals we hem kennen: een vrolijk, levendig mannetje. Bij de huisartsenpost vermoeden ze dat hij het rotavirus heeft gehad.

De tijd die volgt proberen we goed te blijven hydrateren, houden we zijn natte luiers in de gaten, knuffelen we hem extra en nemen we bij kramp een warme douche. En dat is het enige wat we dan kunnen doen. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn zoontje zo lang zo ziek is. Online lees ik dat het wel tot 10 dagen kan duren en dat is ook echt zo. Voor mijn gevoel komt er geen eind aan …

Na het rotavirus

Achteraf blijkt dat het rotavirus al heerste op de opvang van Lucas. Ook horen we dat vrienden van ons met hun besmette zoontje in het ziekenhuis hebben gezeten. Dit is voor ons de bevestiging dat het vermoeden van de huisartsenpost juist is geweest. We letten tot drie weken erna extra goed op onze hygiëne en hebben alle diarree luiers in een aparte emmer buiten gezet. Ik lees dat eigenlijk alleen de eerste besmetting zo heftig verloopt en dat geeft wel een soort rust. Verder is er ook niemand meer ziek geworden. Ik vond het heel heftig, omdat ik me nog nooit zoveel zorgen heb gemaakt over Lucas. Ik vind mezelf best nuchter, maar toen heb ik zoveel gegoogeld en gebeld met de huisartsenpost!

Rotavirus vaccin

Later lees ik dat er een vaccin tegen het rotavirus komt in 2024. Ik was tijdens Lucas’ ziekteperiode zwanger en zou dus eerder dan 2024 bevallen. Met het idee dat ons dochtertje ook zo ziek kon worden, heb ik besloten het vaccin voor haar zelf te betalen. Het is een pipetje met druppels voor in de mond dat ik zelf thuis kon geven. Het is dus geen prik die door een arts gezet moest worden. Wel hebben we in de weken erna met verschonen weer goed op de hygiëne gelet. Ik vond het heel fijn dat ik zo kon voorkomen dat ze zo ziek zou kunnen worden als haar broer.

Wil je ook je verhaal of hersenspinsel met andere mama’s (to be) delen? Dat kan! Stuur je verhaal van ongeveer 800 woorden naar redactie@wij.nl onder vermelding van ‘Mijn verhaal’. Als je het leuk vind mag je ook 2 of 3 foto’s meesturen.